คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 63

สิ่งที่ทำให้วายุประหลาดใจมากที่สุดนั้นไม่ใช่ใบหน้าสะสวยของมณิกาแต่เป็นฝีมือของเธอเมื่อกี้ รวมถึงความชำนาญในการใช้ปืนด้วย

ทำให้เขาสงสัยในตัวตนของเธออีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็มีความ......สงสัย?ที่มากขึ้นกับความ'ลึกลับ'ของเธอ

"อะไร ใครกลัวกัน?"

มณิกาก้มหน้าลงมองมือที่ทั้งสองจับกันไว้แน่น พึมพเสียงเบา "คุณไม่กลัวขายหน้าคน ฉันจะกลัวทำไมเล่า"

จากนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทาง

วายุพามณิกาให้บอกลากับนิอร ในตอนที่ตรวจคนเข้าเมือง ไม่รู้ว่านภัทรไปคุยอะไรกับ เห็นเพียงแค่นภัทรส่งตัวทหารรับจ้างพวกนั้นให้กับเจ้าหน้าที่ จากนั้นเธอและวายุก็เดินออกมา

นิอรกลับอยู่ด้วยกันกับนภัทร

หลังจากออกมา วายุก็พา มณิกาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ออกมา

บนเครื่องบิน เพราะว่าเสียงดังมาก ทั้งสองก็นั่งกันเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง ก็ถึงเมืองจันทรา เฮลิคอปเตอร์ได้จอดลงบนดาดฟ้าของไนต์คลับ

วายุและมณิกา ทั้งสองคนเมื่อลงมาแล้ว ก็เข้ากันไปในคอนโดชั้นบนสุด

ในตอนที่เข้าคอนโดไป วินาทีนั้นเอง วายุก็จับมณิกาผลักติดกับกำแพงข้างประตู แววตาที่เยือกเย็น จ้องมองไปที่เธอ "ทำไมไม่ขอให้ผมช่วย?"

จากการตรวจสอบของนภัทร ก่อนที่วายุจะรู้ว่ามณิกาโดนลักพาตัว เธอกลับไปขอความช่วยเหลือจากเหนือเมฆ ไม่ใช่เขา!

การกระทำอย่างกะทันหัน ทำให้มณิกาตกใจ เธอขมวดคิ้วขึ้น สีหน้าไม่พอใจ "ฉันจำเบอร์คุณไม่ได้ จะโทรให้คุณช่วยได้ไง?"

น่าขำสิ้นดี

"จำเบอร์ผมไม่ได้ แต่จำเบอร์เหนือเมฆได้?"

ชายหนุ่มถาม

"ฉัน......"

แววตาของหญิงสาวร่างเล็กสบสายตาเข้ากับ ดวงตาที่มืดมนของวายุ ราวกับว่าสามารถรับรู้ถึงอารมณ์บางอย่างในแววตาของเขาได้ อดไม่ได้ที่จะตกใจ

จากนั้นหัวเธอก็เอนไปข้างหลัง เลิกคิ้ว หลุดขำออกมา "เอ่อ ......คุณ อย่าบอกนะว่าหึงฉัน? วายุ คุณบอกมาตรงๆ เธอ คุณชอบฉันรึป่าวเนี่ย?"

เธอเดาไปมั่วๆ

คำพูดของเธอเข้าไปในหูของวายุอย่างชัดเจน ดวงตาที่มืดดำอย่างกับอัญมณีของวายุแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน มองไปซ้ำๆ ที่มณิกา ใบหน้าของเธอที่เหมือนกับธิกานต์นั้น

ชัดเจนมากว่าทุกครั้งที่เขาได้เห็นธิกานต์ เขารังเกียจเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

แต่ทำไมเวลาที่มองใบหน้าของมณิกาที่เหมือนกันกับธิกานต์นี้ เขากลับรู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูก แถมยังอยากจะมองนานๆ อีกด้วย?

หรือว่า จะชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ ?

"ชอบคุณ?เหอะ คุณอย่าคิดนะว่าแค่มีหน้าเหมือนกับกานต์ แล้วผมจะสนใจคุณน่ะ?ฝันไปเถอะ"

ดูเหมือนกับวายุ จะถูกแทงใจดำ ม่านตาของเขาสั่นเล็กน้อย หันตัวแล้วเดินออกไปทันที "ที่นี่มีแค่เตียงเดียว คุณเลือกเอาว่าจะนอนโซฟา หรือจะนอนเตียงเดียวกับผม เห็นว่าคุณจะเป็นหนึ่งในสมาชิกตระกูลเดชากุล ก็จะไม่รังเกียจคุณแล้วกันนะ"

"นี่คุณ......ฉันต่างห่างที่ต้องพูดคำนั้น"

มณิกาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ หมดคำจะพูด

แต่เมื่อมองลงไปที่เสื้อผ้าของตน มีกลิ่นสาบของผู้หญิงคนอื่นอยู่บนร่าง เธอก็อึดอัดเล็กน้อย

จึงถามว่า "มีเสื้อผ้าให้ใส่ไหม ?ฉันอยากอาบน้ำ"

วายุเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เอาสุดผู้หญิงออกมาชุดนึง เดินกลับมาที่หน้าเธออย่างเคร่งขรึม โยนเสื้อผ้าไว้ที่เบื้องหน้าของเธอ

มณิการับเสื้อมา เป็นเดรสแฟชั่นแบบเรียบง่ายชุดหนึ่ง