คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 65

เขาไม่ได้ถามอะไรเลย แค่ยกไวน์ขึ้นมา ดื่มจนหมด

แต่ในตอนที่วายุยังไม่ทันวางแก้วลง มณิกาก็ยกแก้วที่สองขึ้นมา เงยหน้าดื่มหมดแล้ว

น้ำไวน์แดงไหลล้นออกมาตามมุมปากของเธอ คดเคี้ยวไหลไปตามคางของเธอ ไหลลงสู่กระดูกไหปลาร้า ทำให้เธอดูเซ็กซี่เย้ายวนมากยิ่งขึ้น

มณิกาวางแก้วลง หยิบขวดไวน์ขึ้นมา แล้วก็รินให้ตัวเองอีกแก้ว

แววตาแดงก่ำของเธอมองไปที่วายุ ในมือหนึ่งถือขวดไวน์ อีกมือนึงยกแก้วไวน์ ริมฝีปากสีแดงโค้งขึ้น ยิ้มออกมา "มา ให้คุณอีกสักแก้ว ยินดีกับคุณด้วย ......ที......"

พูดได้ครึ่งหนึ่ง มณิกาก็เงียบลง เหมือนกับว่ากำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับวายุดี

จากนั้น 'อ่อ'แล้วพูดต่อ "ยินดีด้วยที่คุณหมั้นกับธิกานต์ ขอให้พวกคุณรักกันนานๆ มีลูกกันเร็วๆ "

หญิงร้ายชายเลว เหมาะสมกันที่สุด!

วายุเลิกคิ้ว เข้าใจดีว่ามณิกากำลังประชดเขา แต่ริมฝีปากหนาปานกลางของวายุก็ได้แต่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

มณิกายกไวน์ขึ้นมา ดื่มต่อไป กลับถูกวายุยื่นมือเข้ามาแย่งไวน์ไป "ไวน์ที่เก็บรักษามากว่ายี่สิบปี เอาไว้ให้เธอผลาญแบบนี้หรอ"

ปั้ง——

วายุเพิ่งจะแย่งขวดไวน์ไป มณิกาก็โกรธจนทุบโต๊ะ ใบหน้าเล็กๆ มองไปที่เขาอย่างโมโห "วายุ คุณเป็นยายแก่ขี้งกรึไง ขี้เหนียว!ฉันแค่ดื่มไวน์ของคุณแค่สองขวดมั้ย?คุณเป็นคนมีไวน์น้อยหรือ!ฮึ!"

เขาไม่ให้เธอดื่ม เธอก็เอาไวน์ของเขามาดื่มจนหมด

ด่าจบ มณิกาก็ดื่มลงไปทั้งขวด

ครั้งนี้ วายุไม่ได้ห้าม

มองเธอดื่มไวน์อีกครึ่งขวดจนหมดเพราะทำอะไรไม่ได้ จากนั้นก็เปิดไวน์อีกขวด ท่าทีจะดื่มให้หมด'ในอึกเดียว'

"พอได้แล้ว!"

สีหน้าของชายหนุ่มเคร่งขรึม แย่งขวดไวน์จากมือเธอมา "คุณเพิ่งแท้งไปยังไม่ถึงเดือน ดื่มเหล้าไม่ได้!"

เมื่อพูดถึง 'แท้ง'ใบหน้ายิ้มแย้มของมณิกาก็แข็งทื่อขึ้นทันที เธอจ้องไปที่วายุด้วยสายตาเยือกเย็น "คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่?ท่าทีหน้าซือใจคดแบบนี้คืออะไร?ลูกก็ถูกคุณบีบให้ตายเองไม่ใช่หรอ!คุณคิดว่าตระกูลธนัตถ์โชติให้โตสูงส่ง ไม่นับคนธรรมดาแบบเราว่าเป็นคนเหมือนกัน ไม่ใช่ธาตุแท้ของคุณหรอ!"

หลังจากที่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของมณิกา วายุก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมวันนั้นเธอถึงกินยาเข้าไปเยอะมากเพื่อจะเอาเด็กออก

ดังนั้นในเวลาที่ที่ต้องเผชิญกับคำด่าและการชี้หน้าด่าเขาของมณิกา เขาก็ไม่พูดตอบโต้อะไร

เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร มณิกาก็ยื่นมือไปแย่งไวน์จากเขา "เอาไวน์มาให้ฉัน!"

แต่ในขณะที่มือของเธอยังไม่แตะขวดเหล้าในมือของเขาเลย ชายหนุ่มก็เอนไปด้านหลัง หลบได้อย่างง่ายดาย

มณิกาอดกลั้นไว้อยู่ในใจ ลุกขึ้นมาเดินไปแย่งไวน์ แต่เมื่อวายุปล่อยมือ ขวดไวน์ก็หล่นลงกับพื้นแตกลงดังเพล้ง

น้ำไวน์สีแดงสาดกระจาย พื้นสีขาวกลายเป็นสีแดงไปหมด

มณิกาสีหน้าตกตะลึง เม้มปาก และกำหมัดแน่น เธอยื่นมือไปผลักวายุอยากโกรธเคือง อยากจะถามเขาให้รู้เรื่องว่าทำกับเธอแบบนี้ทำไม

แต่ชายหนุ่มก็จับกำปั้นเธอไว้ได้

คิ้วขอมณิกางขมวดขึ้น ต่อยมือซ้ายไป วายุก็จับมือซ้ายของเธอได้อีก ขยับเข้ามาหน้าเธอ

เนื่องจากความเฉื่อย ร่างของเธอจึงเอนไม่ข้างหน้า วายุ ยกมือขวาขึ้นรอบศีรษะของเธอแล้วหันกลับมา ราวกับว่ากำลังเต้นรำวอลทซ์อยู่ ทำให้เธอหมุนตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบ และนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยหลังพิงกับหน้าอกของเขา"หยุดงอแง"

"งอแงบ้านคุณสิ!"