คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 66

พูดจบ ดวงตาที่เฉียบคมของเขาเหลือบมองที่วายุ

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาขมวดคิ้วหนาและจ้องมาที่เธออย่างลึกซึ้ง

ทรี...ซัม?

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมยายผู้หญิงคนนี้ถึงเอาแต่จาไร้สาระ แต่เขาก็รู้ดีว่าเธอเข้าใจเขาผิดไปเยอะมาก

วายุลุกขึ้นนั่งตรงกลางโซฟา คีบและเขี่ยขี้เถ้าที่ก้นบุหรี่ และขี้เกียจจะห้ามมณิกาจากใช้สิ่งมึนเมาเพื่อดับทุกข์

มณิกาหยิบไวน์แดงหลายขวดแล้วเดินมาที่โต๊ะและเริ่มดื่ม

เธอหยิบแก้วไวน์ก้านสูง แก้วแล้วแก้วเล่า

เธอดื่มพลางก่นด่าวายุไปด้วย "คุณมันผู้ชายสารเลว ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ฉันจะมาอยู่ตรงจุดนี้ได้ยังไง? ฉันเกลียดคุณ"

ดื่มเสร็จ ก็เทอีกแก้วแล้วชี้ไปที่วายุ และเรอ "ฉันจะดื่มไวน์ของคุณให้หมดเลย เอาให้คุณล้มละลาย"

"คุณมันผู้ชายเฮงซวย คุณก็เหมือนกับธิกานต์ พวกคุณมันหน้าไม่อาย เป็นพวกคนรวยที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย"

"เกลียด เกลียดคุณ..."

มณิกาดื่มอีกเป็นจำนวนมาก เธอดื่มจนใบหน้าแดงก่ำ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งแต่ก็ยังไม่หยุด

วายุมีสีหน้าบิดก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ ลุกขึ้นและคว้าขวดของเธอ "ฉันพาเธอไปพัก"

ถึงมณิกาจะไม่ได้บอกอะไรเขาว่าสุดท้ายแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่วายุก็รู้ว่ามณิกาอารมณ์ไม่ดี

จึงปล่อยให้เธอได้ระบายอารมณ์ความอัดอั้นต่างๆ

เพียงแต่การดื่มเหล้ามากขนาดนั้นตั้งแต่หัวจะเป็นการทำร้ายสุขภาพ

"ฉันไม่...เอิ๊ก...ไม่เอา"

ชายหนุ่มอุ้มเธอแล้วเดินไปที่ห้องนอน

มณิกาอยู่ในอ้อมอกของเขาแต่กลับพยายามดิ้นและสะบัดขาทั้งสองข้าง มือทั้งคู่ก็ทุบอกเขาไม่ยอมหยุด "คุณมันเลว ปล่อยฉันนะ วายุ หากคุณแตะฉันอีก เชื่อไหมฉันจะ...เจี๋ยนคุณทิ้ง?"

เมื่อคำว่า "เจี๋ยน" เข้าหูชายคนนั้น ดวงตาของเขาหรี่ลง และเขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา และแม้แต่รูขุมขนก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

แต่สุดท้าย เขาก็ยังเดินเข้าไปในห้องนอนและไม่ได้ใส่ใจกับหญิงสาวที่เมามายอยู่ในตอนนี้

"คนเลว พวกคุณเป็นคนเลวทั้งนั้น...คุณกับคนตระกูลธนัตถ์โชติไม่ต่างกันเลย ฉันเกลียดพวกคุณ...เกลียด..."

วายุวางเธอลงบนเตียง มณิกาล้มลงบนเตียงยกมือขึ้นยังคงท่าถือ "ถ้วย" "มา ดื่มอีกแก้ว วายุ ฉัน...เชิญคุณ..."

เธอหลับตาและพูดกับตัวเอง "ขอให้คุณนกเขาไม่ขัน ลูกหลานเต็มบ้าน หึๆๆๆ ลูกหลาน...เต็ม...บ้าน..."

หลังจากก่นด่าเสร็จ มือของเธอที่ยกอยู่ก็ตกลง จากนั้นก็พลิกตัว กอดผ้าห่มผืนบางแล้วผล็อยหลับไป

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงหน้าซีด โดยเอามือข้างเท้าเอว อีกข้างดึงคอเสื้ออย่างรำคาญ จ้องไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง

ให้ตายเถอะ!

ผู้หญิงที่ด่าว่าเขาอยู่ตรงหน้า คิดไม่ถึงว่าเขาก็ยังสามารถทนได้

มีเสี้ยววินาทีที่เขาอยากจะฟาดเธอจริงๆ สักที เพื่อ "ลงโทษ" เธอแรงๆ เพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ขัน...จริงรึเปล่า!

แต่ตอนนั้นเอง เขากลับได้ยินเสียงสะอื้น

วายุตัวแข็งทื่อ มองไปที่หญิงสาวตัวเล็กที่สั่นเทา เมื่อตั้งใจฟัง จึงได้พบว่าเธอกำลังร้องไห้

เสียงสะอื้นเบา

วินาทีนั้นเสียงร้องไห้ของเธอเหมือนเวทมนตร์ กระทบกับส่วนที่อ่อนนุ่มที่สุดของหัวใจของเขา และยังทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อยและรู้สึกเจ็บที่หน้าอกของเขา

ความรู้สึกเช่นนั้น เป็นอะไรที่แย่มาก

วายุเดินจากเตียงไปตรงหน้าเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับตาร้องไห้อย่างหนัก เขาดึงทิชชูออกมาสองสามแผ่นแล้วเอนตัวพิงเธอ ช่วยเธอปาดน้ำตา

"เป็นอะไร?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เขาถามพร้อมกับใช้มือตบหลังเพื่อปลอบประโลมเธอ