คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 84

"ดื่มมาเยอะก็งี้ล่ะ คุณคออ่อน ต่อไปนี้ก็เพลาๆ ลงหน่อยสิ"

เพราะว่าอาศัยอยู่ในบ้านของวายุ ท่าทีที่มณิกามีต่อเขาจึงดีขึ้นมาหน่อย

วายุพยักหน้าเบาๆ "อืม"

เขาเดินมาที่โต๊ะทำงาน ในตอนที่นั่งลง ก็เอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า "ตอนผมเมา ผมทำอะไรหรือเปล่า?"

"ทำอะไร?"

มณิกาครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็นึกถึงเรื่องที่เขาปล้ำจูบเธอตอนอยู่หน้าประตู จึงจงใจถามขึ้นมาว่า "นี่คุณลืมแล้วเหรอว่าใครเป็นคนพยุงคุณเข้ามา?"

ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาปัดจมูก ครุ่นคิดอย่างจริงจังราวกับว่ามันไม่มีอะไร เอ่ยพูดว่า "จำได้ลางๆ ว่าเป็น....กานต์"

"อ่อ....."

มณิกาอ่อเสียงยาว จากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว"

ดูเหมือนว่าตอนนั้น เขาจะคิดว่าเธอเป็นธิกานต์จริงๆ สินะ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็แสดงว่าเขายังวางใจเชื่อแบบนั้น

มณิกาตัดสินใจว่าถ้าพอถูๆ ไถๆ ไปได้ก็ถูๆ ไถๆ ไปก่อน จะได้ประหยัดเงินก้อนใหญ่ ทั้งยังมั่นใจได้ว่าจะสามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้ทุกวัน เพราะถึงยังไงในภายภาคหน้า คนตระกูลธนัตถ์โชติต้องหาทางกำจัดเธอให้ได้อยู่แล้ว

ตราบใดที่เธอยังไม่ตาย พ่อแม่ก็จะปลอดภัยหายห่วง

เธอมั่นใจเป็นอย่างมาก ว่าฐานะหลานบุญธรรมของนายหญิงเนตรอย่างเธอในตอนนี้ ทำให้พวกเขาไม่กล้าลงมือกับพ่อแม่ของเธอ

แน่นอนว่า ถ้าสมมติเธอตายไป ความปลอดภัยของพ่อแม่ก็อาจจะสั่นคลอน

และก็เพราะเหตุนี้ มณิกาถึงได้อยากมีชีวิตดีๆ ให้คนตระกูลธนตถ์โชติดู!

เธอปิดประตูห้องหนังสือ แล้วเดินกลับมาที่ห้องนอน เล่นโทรศัพท์อยู่สักพัก เวลาก็ล่วงเลยมาถึงตีสี่ เธอถึงได้นอนหลับ

วันต่อมา

เวลาเจ็ดโมง มณิกาตื่นขึ้นมาอย่างตรงเวลา

หลังจากอาบเสร็จ เดินออกมาจากห้องนอน กลิ่นหอมๆ ก็ลอยมาปะทะหน้า

ท้องของเธอร้องโครกครากขึ้นมา

เมื่อเห็นวายุนั่งอยู่ในห้องทานอาหาร เธอบิดขี้เกียจ แล้วเดินเข้ามาหา "กินอะไรอยู่ ทำไมไม่เรียกฉันล่ะ?"

อาหารเช้ามีแค่แซนวิชกับนมแค่ชุดเดียว

มณิกานิ่งไปเล็กน้อย นั่งลงตรงข้ามวายุ "ทำไมไม่มีของฉัน?"

หมอนี้เป็นพวกกินไม่แบ่งหรือไง

"ในครัว"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาแค่คำเดียว แล้วหยิบแซนวิช ขึ้นมากินอย่างสง่า

มณิกาเดินเข้าไปในครัวกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย จึงเจอเข้ากับโจ๊กไข่เยี่ยวม้า ทั้งยังมีไข่สองฟอง

เธอยกอาหารเช้า มานั่งลงตรงข้ามกับวายุ ถามขึ้น "คุณสั่งจากร้านไหน? มาส่งเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?"

ตามที่เธอรู้ มีแค่ร้านเล็กๆ ที่เปิดขายตอนเช้า แต่โจ๊กที่เห็นตรงหน้านี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนอาหารจากร้านเล็กๆ

ถึงยังไง ฐานะอย่างวายุ เขาคงซื้อของแพงไม่สนราคาอยู่แล้ว

"ไม่กิน ก็วางลง"

สายตาคมปลาบของวายุตวัดมองมาที่เธอ นัยน์ตาทอแววหงุดหงิดเข้มข้น

แต่มณิกากลับเข้าใจความหมายของเขาว่า :เวลากินข้าวห้ามพูด!

"กินๆๆ ฉันกินแน่นอน ฉันไม่พูดแล้ว"

จากนั้นก็ก้มหน้าทานข้าว

แต่ใขณะที่กิน มณิกาก็อดที่จะอุทานไม่ได้ว่า "ว้าว สุดยอด โจ๊กนี่อร่อยจริงๆ คุณอยากลองชิมไหม?"

เธอตักโจ๊ก ยื่นไปตรงหน้าวายุ "อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลยนะ"

โต๊ะทานข้าวของคอนโดไม่ได้กว้างอะไรมากมาย มณิกาจึงโน้มตัวเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อให้ง่ายต่อการยื่นช้อนไปตรงหน้าวายุ

ปากที่กำลังเคี้ยวแซนวิชของเขาพลันนิ่งค้างเล็กน้อย สายตาอ่านยากมองมาที่มณิกา ทั้งสองสบตากัน ต่างคนต่างคิดอะไรอยู่ในใจ

เมื่อเห็นเขานิ่งไป มณิกาก็เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที "อ่อ คุณเป็นพวกคลั่งสะอาดนี่นา คงไม่อยากใช้ช้อนร่วมกับฉันสินะ"