คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 93

เมื่อเห็นว่าเธอ 'ยอมจำนน' วายุจึงเดินเข้าไปหา และยืนอยู่ข้างชะง่อนผาประมาณครึ่งเมตร พลางยื่นมือไปทางเธอ

มณิกาจ้องตาเขาเขม็ง ถึงได้จับมือเขาเอาไว้ และลุกขึ้นยืน

ทว่าขาท้องสองข้างมันสะดุดตรงชะง่อนผาเล็กๆ จนลื่นเซลงไป จนเธอกรีดอุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ แต่วินาทีต่อมา ร่างกายก็เซถลาไปอยู่ในอ้อมกอดของวายุแล้ว และยืนทรงตัวได้อย่างมั่นคง

"ชิ... นี่มันถนนอะไรเนี่ย มันเดินไม่ได้เลยเนี่ย วายุ คุณมีเงินเยอะแยะนี่ ทำความดีเยอะๆ เพื่อมนุษยชาติสิ จัดการซ่อมถนนเส้นนี้ให้ดีๆ เถอะค่ะ"

เธอออกปากบ่นพึมพำไม่ได้ พลันรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าคนที่อยู่ในศิศิรนครต่างลำบากขนาดนั้น

"อื้อ"

วายุส่งเสียงตอบรับ

เหมือนเป็นการตอบตกลง และเหมือนเป็นการตอบสนองกลับอย่างผิวเผิน

แต่ชั่ววินาทีต่อมา มือของวายุแตะที่แก้มของมณิกา โคลนที่ติดอยู่ที่มือเธอตอนนี้มันอยู่ที่หน้าเธอทั้งหมดแล้ว "หน้าคุณมีโคลนอยู่ ผมช่วยเช็ดออกให้คุณนะ"

"ห๊า? งั้นเหรอ งั้นคุณช่วยเช็ดให้ฉันทีสิ"

มณิกาคิดว่าเป็นเรื่องจริงเสียอีก

วายุยื่นนิ้วออกมาไปสามนิ้ว จากนั้นจึงจัดการวาดลงบนหน้าทางด้านซ้ายของเธอ และวาดอีกด้านเช่นเดียวกัน

แวบเดียว มือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนจึงวาดรูปหนวดของ hello kitty เอาไว้บนหน้าของเธอ ยิ่งทำให้ผิวหน้าขาวเกลี้ยงเกลาของเธอยิ่งน่ารักมากเป็นพิเศษ

"สะอาดหรือยัง"

วายุพยักหน้าทั้งๆ ที่แสดงสีหน้าจริงจัง พร้อมทั้งใช้สายตา 'ชื่นชม' มณิกา และกำลังเก็บอาการตลกขบขันที่อยู่ในดวงตา พลันกุมมือเธอ มุ่งหน้าเดินลงเขา

ถนนหนทางบนเขาทั้งเปียกทั้งลื่น มณิกากลัวว่าจะล้มซ้ำ จึงเดินจูงมือไว้แน่นกับวายุมุ่งหน้าเดินตลอดทาง

ระยะทางการเดินเท้าที่ใช้เวลาแต่เดิมคือสี่ถึงห้าชั่วโมงเท่านั้น เหตุเพราะถนนบนเขาทั้งเปียกทั้งลื่น แต่เพราะว่ามณิกาทำให้ล่าช้าไปเกือบหนึ่งชั่วโมง และมีฝนตกชุก ถนนหนทางเดินทางลำบาก แม้ว่าจะเดินมาสี่ถึงห้าชั่วโมงแล้วแต่ก็เป็นเพียงการเดินครึ่งทางเท่านั้นเอง

เมื่อเห็นว่าเวลากลางคืนใกล้เข้ามาเยือนแล้ว ซึ่งยังอยู่ห่างไกลกับศิศิรนคร อยู่มาก วายุจึงพูดว่า "พักอยู่ที่นี่เถอะ พรุ่งนี้ค่อยรีบเดินทางกันต่อ"

"เฮ้อ ก็ดีค่ะ ฝนตก ถนนก็เดินไม่สะดวก ภูเขาก็ลาดชัน ถ้าเกิดตกลงไป ผลที่ตามมาไม่กล้าจะจินตนาการต่อเลยค่ะ"

มณิกาเห็นด้วยกับความคิดของวายุเป็นอย่างมาก

ทั้งสองคนจัดการกางเต็นท์บนยอดเขา แต่ที่สุดแล้วท้ายในกระเป๋ามณิกามีแค่เต็นท์อยู่หลังเดียวเท่านั้นเอง

"คุณไม่ได้เอาเต็นท์มาแล้วจะนอนยังไง?"

มณิกามองวายุและถามทันที

วายุชี้ไปที่เต็นท์ของมณิกา "นี่มันเต็นท์นอนสองคน"

"ฉันเป็นผู้หญิง ส่วนคุณเป็นผู้ชาย ชายหนุ่มหญิงสาวไม่ควรใกล้ชิดกัน คุณไม่รู้เหรอ?"

"ผมเป็นพี่ชายคุณ คุณเป็นน้องสาวผม คนในครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ไม่ต้องมาตั้งแง่มากมายขนาดนั้น"

"แต่คุณไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฉันนี่"

มณิกายืนกอดอกเอาไว้ และใช้สายตาป้องกันพร้อมทั้งประเมินร่างกายของวายุ แค่รู้สึกว่าไอ้สารเลวคนนี้ต้องการจะแต๊ะอั๋งแบบนั้นแหละ

"ทำไม ทำอย่างกับเราเพิ่งจะเคยนอนห้องเดียวกันเป็นวันแรก?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น และย้อนถามกลับ

"แล้วจะเหมือนกันได้ยังไง? บ้านคุณกว้างตั้ง 200 กว่าตารางเมตร เต็นท์หลังนี้มันแค่2-3เมตรเองนะ!"

เธอถึงไม่เชื่อคำพูดบ้าบอของวายุ

จากนั้น วินาทีต่อมา เธอกลับเห็นวายุช้อนปลายคางเธอขึ้น พลันพูดอย่างแผ่วเบา "รูปร่างคุณยังห่างไกลจากกานต์นัก สำหรับคุณ...."

ตอนพูดออกมานั้น เขาใช้สายตาประเมินมณิกาแวบหนึ่ง "ไม่น่าสนใจ"

พูดจบ ก็จัดการปล่อยมณิกาทันที พลันหันตัวและมุดเข้าเต็นท์ทันที

มณิกาเบะปากให้ "หน้าด้านชะมัด"

เธอก้มหน้าก้มตาลงมองหน้าอกอวบอิ่มเต่งตึงของตนเอง พลางบ่นพึมพำ "ตาบอดหรือเปล่า? ฉันรูปร่างไม่ดีเท่าธิกานต์ตรงไหนเหรอ?"

ธิกานต์ก็เหมือนกับเธอ รูปร่างผอมบาง แต่หน้าอกยังน้อยกว่าเธอหนึ่งนิ้ว แทบไม่สามารถเอามาพูดเปรียบเทียบได้เลย

เธอได้แต่โมโหจนกลอกตามองบน พลันหันตัวมุดเข้าไปในเต็นท์ทันที

ภายในเต็นท์ วายุเอนหลังนอนพักผ่อนแล้ว ส่วนมณิกานั้นเอนตัวนอนข้างๆ เขา มักรู้สึกว่าการที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมันแปลกพิกลแถมดูคลุมเครือไปด้วย

อย่างไรก็ตามมันมีแค่เต็นท์หลังเดียว ด้านนอกมีทั้งงูทั้งแมลง ถ้าจะไล่เขาไปมันก็ดูไม่ดี

หลังจากรูปซิปเต็นท์นอนแล้ว มณิกาจึงเอนตัวลงนอน จากนั้นก็ลุกนั่ง พลันยื่นมือออกไปตรงซิปบริเวณหลังคาเต็นท์