คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 101

บทที่ 101 เฉินจื้อหลงจะขอโทษหรือ

เรื่องที่ลู่เฉินถูกเฉินจื่อหลงใช้อำนาจขับไล่ออกไปนั้นก็เป็นเรื่องขำขันในหัวข้อการพูดคุยของพวกเขาทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อลูกตระกูลวังอีกทั้งจั่วชิงเฉิง จากเดิมพวกเขาก็มีความแค้นส่วนตัวกับลู่เฉินอยู่แล้ว บัดนี้เมื่อมองเห็นลู่เฉินที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาถูกบ้านตระกูลเฉินดูถูกถากถางก็รู้สึกสะใจยิ่งนัก ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ฉันคิดว่าแกจะมีความสามารถอะไรซะอีก ถึงได้กล้ามาสร้างความวุ่นวายในงานวันเกิดของคุณนายท่าน สุดท้ายก็ถูกเฉินจื่อหลงไล่กลับไปอยู่ดี！”

“นั่นน่ะสิขายหน้าจริงๆเลย ถูกเจ้าของงานไล่กลับออกไปรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น”

“ใช่ๆ ก่อนหน้านี้เขาพูดเองไม่ใช่เหรอว่าต้องให้หัวหน้าบ้านตระกูลเฉินออกมาก้มหัวขอโทษและให้คำตอบที่พอใจกับเขา ใครจะไปคิดกันละว่าเมื่อคุณชายใหญ่ออกมาพูดเพียงแค่ 2-3 คำ ก็ไล่เขากลับไปได้อย่างกับหมูกับหมา ไอ้กระจอกนั่นไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกล้าทำอวดเบ่งในบ้านของเจ้าของงาน น่าอายจริงๆ”

เมื่อได้ยินผู้คนพูดถึงลู่เฉินแบบนั้นเฉินซานก็รู้สึกสะใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนท้ายสุดที่เฉินจื่อหลงใช้อำนาจข่มขู่ ยิ่งทำให้เฉินซานรู้สึกภูมิใจยิ่งนัก เมื่ออยู่ต่อจั่วชิงเฉิงและวังชิจูพวกนั้น ทำให้เขายิ่งรู้สึกมีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น

แหม！ อะไรกัน！

กล้าให้ฉันเอ่ยปากขอโทษ ไม่หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเสียบ้าง！

เฉินซานทำการต้อนรับแขกผู้มาเยือนไป ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจไป

เพียงแต่......อีกไม่กี่วินาทีต่อมาใบหน้าที่ภูมิใจนั้นก็ต้องหุบลง

เมื่อเห็นเฉินกวงซิงเดินมากับลู่เฉินและพูดจากันอย่างสนุกสนาน

อีกทั้งสองคนเดินมาข้างๆกันโดยไม่มีใครเดินนำหรือเดินตาม นี่หมายความว่าอะไร？

นี่หมายความว่าในสายตาของเฉินกวงซิงนั้น22เป็นคนระดับเดียวกันกับเขานั่นเอง！

ผู้คนที่เห็นภาพเหล่านี้ก็พากันตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ

ก่อนหน้านี้22ไม่ได้ถูกลูกชายคนโตของเฉินกวงซิงออกไปแล้วหรือ？！

ทำไมเฉินกวงซิงต้องออกไปเชิญเขากลับมาด้วย？

หากเป็นแบบนี้ ลู่เฉินคือใครกันแน่นะ？ ทำไมหัวหน้าบ้านตระกูลเฉินอย่างเฉินกวงซิงจะต้องให้ความเคารพเขาเช่นนี้ด้วย？

วินาทีนั้นจั่วชิงเฉิงเองก็ยังแทบไม่เชื่อสายตาของตน

หากลู่เฉินมีความสัมพันธ์กับบ้านตระกูลเฉินจริง การที่เขาจะเล่นงานลู่เฉินก็เป็นเรื่องยากเสียแล้ว

สองพ่อลูกตระกูลวังเบิกตาโตกว้างเท่าไข่ห่าน พวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่สายตาตัวเองเห็นอยู่บัดนี้ โดยเฉพาะอย่างวังชิจู ในสมองของเขาสับสนวุ่นวาย ลู่เฉินคือใครกันแน่นะ？ อีกทั้งยังนึกถึงสัญญาการยืมที่ได้เขียนไว้ก่อนหน้า！

เขารู้ดีว่าการที่ได้รับคำชื่นชมและนับถือจากเฉินกวงซิง ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน

ตอนนี้เขาเองมีความรู้สึกหดหู่และสิ้นหวังมากที่ทำผิดต่อลู่เฉิน

“ท่านหัวหน้าตระกูลครับ เจ้านี่มันไม่มีหนังสือเชิญอีกทั้งบอกว่าจะรื้อถอนสวนว่านโส้ของเราเสีย แล้วยังทำร้ายร่างกายบอดี้การ์ดของเราตั้งหลายคน ชัดเจนว่าเขาไม่เห็นบ้านตระกูลเฉินของเราอยู่ในสายตา อ้อใช่แล้วครับ ก่อนหน้านี้คุณชายใหญ่ได้ไล่เขาออกไปทีหนึ่งแล้ว”

เมื่อเห็นเฉินกวงซิงเดินมาพร้อมกับลู่เฉิน เฉินซานเองก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาก็พยายามระงับสติอารมณ์แล้วรายงาน

“เพียะ！！！”

เฉินกวงซิงไม่พูดอะไรเขาตบเข้าไปที่หน้าของเฉินซานอย่างแรง

เฉินซานไม่ทันได้ตั้งตัว เขาได้ยินเสียงอันเยือกเย็นมาจากเฉินกวงซิงว่า “เฉินซาน บ้านตระกูลเฉินของเราดีต่อคุณมากไม่ใช่หรือ？”

“ครับ ใช่ครับท่านหัวหน้าตระกูล ทำไมถึงพูดเช่นนี้กัน ถ้าในตอนนั้นนายท่านไม่ได้ให้ข้าวแก่ผมมื้อนั้นผมก็คงจะตายอยู่ข้างถนนเสียแล้ว ผมเฉินซานรู้จักทดแทนบุญคุณคน ชีวิตนี้จะจงรักภักดีต่อบ้านตระกูลเฉินอย่างเดียวเท่านั้น” เฉินซานได้สติกลับมาและเอ่ยออกไปด้วยความขมขื่น

“ในเมื่อรู้ว่าบ้านตระกูลเฉินของเราดีต่อแกมาก ทำไมถึงได้ดูถูกแขกของเราแบบนี้” เฉินกวงซิงพูดด้วยความโมโห

“ท่านครับ เป็นเพราะเขา ไม่ใช่ คือ......” เฉินซานสีหน้าซีดเซียวลงไปทันทีทันใดและไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

เนื่องจากเขาเห็นแล้วว่าในสายตาของเฉินกวงซิงนั้นลู่เฉินอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งเพียงใดไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์