คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 100

บทที่ 100 เขาเป็นใครกันแน่

เฉินจือหรานถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่หมุนตัวเดินไปทางสวนว่านโส้

เฉินซานมีสีหน้ายินดี ก่อนหน้านี้เฉินจือหรานบอกว่าจะฟ้องเขาต่อหน้านายท่าน เขายังตกใจเลยจริงๆ แต่ตอนนี้กลับมีใบหน้ายิ้มแย้ม เรียกจั่วชิงเฉิง และคนอื่นๆกลับเข้าไปในสวนว่านโส้อีกครั้ง

เฉินจื่อหลงทักทายกับจั่วชิงเฉิง และวังชิจูเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวก่อน

เขาและเฉินจือหรานมาถึงห้องรับแขกห้องหนึ่งด้วยกัน ตอนนี้ในห้องรับแขกมีคนนั่งอยู่เพียงไม่กี่คน

เก้าอี้หัวโต๊ะแน่นอนว่าจะต้องเป็นของเฉินหยางเจ้าของวันเกิด ถัดไปจากเขาเป็นเฉินกวงซิงและคนวัยหนุ่มไม่กี่คน

"อาจารย์ บ้านจางเลือกแข่งต่อสู้วันนี้ เห็นได้ชัดเลยว่ามีเจตนาไม่ดี" เจ้าหนุ่มคนหนึ่งมองเฉินหยาง พูดอย่างกังวล

ในยี่สิบปีมานี้เฉินหยางไม่ได้ดูแลกิจการของครอบครัวแล้ว ทั้งวันจิตใจจดจู่อยู่กับการเรียนกังฟู เคยแม้กระทั่งไปเรียนที่วัดเส้าหลินอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง เกิดความสนใจที่จะศึกษากังฟูอย่างจริงจัง

หลายปีนี้เขาเปิดโรงเรียนสอนกังฟูแห่งหนึ่ง ก็เริ่มเปิดรับลูกศิษย์เข้ามา กลุ่มคนหนุ่มเหล่านี้คือลูกศิษย์กลุ่มแรกในโรงเรียนสอนกังฟูของเขา

สำหรับจางบินเจ้าของบ้านจางนั้นก็นับว่าเป็นเพื่อนสนิทกันกับเฉินหยาง ทว่าทั้งสองคนมีใจจดจ่อต่อกังฟูในช่วงอายุสูงวัยเหมือนกัน ทั้งสองคนต่างมีวิธีร่ำเรียนเป็นของตนเอง ไม่อาจพูดได้ว่าใครจะชนะใคร

แต่ทั้งสองคนก็สูงวัยจนเท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าไปอยู่ในหีบศพแล้ว แน่นอนว่าไม่สามารถไปต่อสู้กันด้วยตัวเองได้

ดังนั้นจึงได้ตระเตรียมให้ศิษย์ของตนเตรียมพร้อมลงแข่งครั้งใหญ่ เพื่อที่จะได้มาตัดสินกันว่าระหว่างพวกเขานั้นใครจะเป็นผู้ชนะ

แล้วเจ้าของบ้านของสกุลจางก็พูดว่าจะพาลูกศิษย์มาอวยพรให้กับเฉินหยาง ในเวลาเดียวกันก็จะให้ลูกศิษย์ของพวกเขาแข่งกังฟูกัน

"อืม เจ้าแก่นั่น ที่เลือกวันนี้จะต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่นอน ดังนั้นวันนี้พวกแกจะต้องจัดการ ไว้หน้าให้อาจารย์ให้ได้" เฉินหยางพูดพลางพยักหน้า

"อาจารย์ วางใจได้ หลายปีมานี้พวกเราฝึกหนักมาก ลูกศิษย์ไม่กี่คนของท่านจางสู้พวกเราไม่ได้แน่นอน" เจ้าหนุ่มคนหนึ่งพูดอย่างมั่นใจ

เฉินหยางพยักหน้า เขาความเชื่อใจลูกศิษย์เหล่านี้ที่เขาสอนมาเองกับมืออยู่บ้าง

"พ่อ วันนี้เป็นวันพิเศษ พ่อเองก็เดาได้ว่านายท่านจางจะต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน ผมก็เลยคิดว่าวันนี้คงไม่เหมาะสำหรับการแข่งขันกังฟูของพวกพ่อ ไว้เปลี่ยนเป็นค่อยว่ากันวันหลังเถอะ" เฉินกวงซิงพูดแนะนำ เขาสงสัยในเป้าหมายของนายท่านจางเป็นอันดับหนึ่ง ดังนั้นจึงได้อยู่ที่นี่เกลี่ยกล่อมชายเจ้าของบ้านเรื่อยๆ

บ้านจางเองก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่สี่ตระกูล ถึงแม้ภายนอกจะดูสงบ แต่ที่จริงแล้วสองครอบครัวนี้ก็ต่อสู้กันอย่างลับๆเช่นกัน

"ไม่ได้ จะให้ตาเฒ่าจางมาอวดดีเย้อหยิ่งต่อหน้าฉันไม่ได้ ยังไงวันนี้การแข่งขันจะต้องถูกจัด พวกแกก็ลงไปเตรียมตัวกันสักหน่อย อีกเดี๋ยวจะต้องชนะลูกศิษย์ของตาเฒ่าจางให้ฉันให้ได้" เฉินหยางพูดอย่างเด็ดขาด

ตาแก่จางเขามาท้าถึงหน้าบ้านแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับคำท้า ถ้าเขาไม่รับคำท้า ซึ่งอยู่ต่อหน้าแขกเหรื่อทั้งหลายนี้ แน่นอนว่าจะต้องเสียหน้าเป็นแน่

เฉินกวงซิงถอนหายใจ กำลังคิดจะพูดอะไรอีกสักอย่าง ก็เห็นเฉินจือหรานและคนอื่นเดินเข้ามา

"คุณลู่ล่ะ? ทำไมเขาไม่เข้ามากับพวกแก?" เฉินกวงซิงมองพลางถามเฉินจือหราน

เฉินจือหรานถอนหายใจ บอกว่า "ถามพี่ใหญ่เอาเถอะ"

เฉินกวงซิงหันมาหาเฉินจื่อหลง

"ผมไล่เขากลับไปแล้ว" เฉินจื่อหลงพูดอย่างไม่ใส่ใจ