คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 100

บทที่ 100 เขาเป็นใครกันแน่

เฉินจือหรานถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่หมุนตัวเดินไปทางสวนว่านโส้

เฉินซานมีสีหน้ายินดี ก่อนหน้านี้เฉินจือหรานบอกว่าจะฟ้องเขาต่อหน้านายท่าน เขายังตกใจเลยจริงๆ แต่ตอนนี้กลับมีใบหน้ายิ้มแย้ม เรียกจั่วชิงเฉิง และคนอื่นๆกลับเข้าไปในสวนว่านโส้อีกครั้ง

เฉินจื่อหลงทักทายกับจั่วชิงเฉิง และวังชิจูเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวก่อน

เขาและเฉินจือหรานมาถึงห้องรับแขกห้องหนึ่งด้วยกัน ตอนนี้ในห้องรับแขกมีคนนั่งอยู่เพียงไม่กี่คน

เก้าอี้หัวโต๊ะแน่นอนว่าจะต้องเป็นของเฉินหยางเจ้าของวันเกิด ถัดไปจากเขาเป็นเฉินกวงซิงและคนวัยหนุ่มไม่กี่คน

"อาจารย์ บ้านจางเลือกแข่งต่อสู้วันนี้ เห็นได้ชัดเลยว่ามีเจตนาไม่ดี" เจ้าหนุ่มคนหนึ่งมองเฉินหยาง พูดอย่างกังวล

ในยี่สิบปีมานี้เฉินหยางไม่ได้ดูแลกิจการของครอบครัวแล้ว ทั้งวันจิตใจจดจู่อยู่กับการเรียนกังฟู เคยแม้กระทั่งไปเรียนที่วัดเส้าหลินอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง เกิดความสนใจที่จะศึกษากังฟูอย่างจริงจัง

หลายปีนี้เขาเปิดโรงเรียนสอนกังฟูแห่งหนึ่ง ก็เริ่มเปิดรับลูกศิษย์เข้ามา กลุ่มคนหนุ่มเหล่านี้คือลูกศิษย์กลุ่มแรกในโรงเรียนสอนกังฟูของเขา

สำหรับจางบินเจ้าของบ้านจางนั้นก็นับว่าเป็นเพื่อนสนิทกันกับเฉินหยาง ทว่าทั้งสองคนมีใจจดจ่อต่อกังฟูในช่วงอายุสูงวัยเหมือนกัน ทั้งสองคนต่างมีวิธีร่ำเรียนเป็นของตนเอง ไม่อาจพูดได้ว่าใครจะชนะใคร

แต่ทั้งสองคนก็สูงวัยจนเท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าไปอยู่ในหีบศพแล้ว แน่นอนว่าไม่สามารถไปต่อสู้กันด้วยตัวเองได้

ดังนั้นจึงได้ตระเตรียมให้ศิษย์ของตนเตรียมพร้อมลงแข่งครั้งใหญ่ เพื่อที่จะได้มาตัดสินกันว่าระหว่างพวกเขานั้นใครจะเป็นผู้ชนะ

แล้วเจ้าของบ้านของสกุลจางก็พูดว่าจะพาลูกศิษย์มาอวยพรให้กับเฉินหยาง ในเวลาเดียวกันก็จะให้ลูกศิษย์ของพวกเขาแข่งกังฟูกัน

"อืม เจ้าแก่นั่น ที่เลือกวันนี้จะต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่นอน ดังนั้นวันนี้พวกแกจะต้องจัดการ ไว้หน้าให้อาจารย์ให้ได้" เฉินหยางพูดพลางพยักหน้า

"อาจารย์ วางใจได้ หลายปีมานี้พวกเราฝึกหนักมาก ลูกศิษย์ไม่กี่คนของท่านจางสู้พวกเราไม่ได้แน่นอน" เจ้าหนุ่มคนหนึ่งพูดอย่างมั่นใจ

เฉินหยางพยักหน้า เขาความเชื่อใจลูกศิษย์เหล่านี้ที่เขาสอนมาเองกับมืออยู่บ้าง

"พ่อ วันนี้เป็นวันพิเศษ พ่อเองก็เดาได้ว่านายท่านจางจะต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน ผมก็เลยคิดว่าวันนี้คงไม่เหมาะสำหรับการแข่งขันกังฟูของพวกพ่อ ไว้เปลี่ยนเป็นค่อยว่ากันวันหลังเถอะ" เฉินกวงซิงพูดแนะนำ เขาสงสัยในเป้าหมายของนายท่านจางเป็นอันดับหนึ่ง ดังนั้นจึงได้อยู่ที่นี่เกลี่ยกล่อมชายเจ้าของบ้านเรื่อยๆ

บ้านจางเองก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่สี่ตระกูล ถึงแม้ภายนอกจะดูสงบ แต่ที่จริงแล้วสองครอบครัวนี้ก็ต่อสู้กันอย่างลับๆเช่นกัน

"ไม่ได้ จะให้ตาเฒ่าจางมาอวดดีเย้อหยิ่งต่อหน้าฉันไม่ได้ ยังไงวันนี้การแข่งขันจะต้องถูกจัด พวกแกก็ลงไปเตรียมตัวกันสักหน่อย อีกเดี๋ยวจะต้องชนะลูกศิษย์ของตาเฒ่าจางให้ฉันให้ได้" เฉินหยางพูดอย่างเด็ดขาด

ตาแก่จางเขามาท้าถึงหน้าบ้านแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับคำท้า ถ้าเขาไม่รับคำท้า ซึ่งอยู่ต่อหน้าแขกเหรื่อทั้งหลายนี้ แน่นอนว่าจะต้องเสียหน้าเป็นแน่

เฉินกวงซิงถอนหายใจ กำลังคิดจะพูดอะไรอีกสักอย่าง ก็เห็นเฉินจือหรานและคนอื่นเดินเข้ามา

"คุณลู่ล่ะ? ทำไมเขาไม่เข้ามากับพวกแก?" เฉินกวงซิงมองพลางถามเฉินจือหราน

เฉินจือหรานถอนหายใจ บอกว่า "ถามพี่ใหญ่เอาเถอะ"

เฉินกวงซิงหันมาหาเฉินจื่อหลง

"ผมไล่เขากลับไปแล้ว" เฉินจื่อหลงพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"มองแค่ตื้นๆ! ลู่เฉินเขาเป็นพวกปิดทองหลังพระ คนจนๆธรรมดา? ถ้าลู่เฉินเขาเป็นจนๆคนธรรมดา ถ้าอย่างนั้นในโลกนี้ก็ไม่มีคนรวยสักคนแล้ว" เฉินกวงซิงพูดอย่างเยือกเย็น

เฉินจื่อหลงอึ้ง ประโยคนี้ของพ่อเขาสื่อความหมายบอกเอาไว้มากมาย แม้ว่าเขาจะโง่ แต่เขาก็สามารถจับใจความได้

"จื่อหลง พอเปรียบเทียบกับลู่เฉินดูแล้ว ความโง่ของแกมันมากจริงๆไม่ใช่แค่เล็กน้อย ถ้ามีโอกาสก็ลองไปเรียนรู้กับเขาบ้างสักหน่อยเถอะ" เจ้าของบ้านเฉินส่ายหัวพลางถอนหายใจพลางพูดออกมา

"คูณปู่ สรุปแล้วเขาเป็นใครกันแน่ครับ? ทำไมพวกปู่ถึงได้ยกยอเขาถึงขนาดนี้?" เฉินจื่อหลงกัดฟัน ในใจถึงแม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่จากคำพูดคุณปู่และพ่อของเขาแล้ว เขารู้แล้วว่าลู่เฉินจะต้องเป็นคนใหญ่คนโตจริงๆไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน

"ถ้าพวกฉันไม่บอกใบ้แล้วแกทายถูกว่าเขาเป็นใคร ถ้าอย่างนั้นนับว่าแกก็ก้าวหน้าขึ้นบ้างแล้ว" เจ้าของบ้านเฉินพูดพลางหันไปมองลูกชาย

"กวงซิง รีบไปเชิญลู่เฉินกลับมาเถอะ บ้านเฉินของฉันทำไมถึงได้ทำเรื่องโง่เง่าอย่างการไล่แขกคนสำคัญอย่างนี้ไปได้นะ" เฉินหยางกล่าว

"ครับ ผมกำลังโทรหาเขา" เฉินกวงซิงพูดขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกไป

"คุณปู่ ลู่เฉินคนนั้นใส่เสื้อผ้าธรรมดา ขับรถออดี้เก่าๆราคาสี่ห้าแสน เขาเป็นคนมีอำนาจจริงๆเหรอ?" เฉินเสี่ยวปิงยังคงถามอย่างไม่เข้าใจ

"ดูคนคนนึง ไม่ใช่ว่าดูเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ แล้วก็ไม่ใช่ดูว่าขับรถยี่ห้ออะไร เงินในบัตรมีเท่าไหร่ ดูคนคนนึง ต้องดูที่ลักษณะ ต้องมองที่คำพูดการกระทำและคุณสมบัติของเขา" เฉินหยางมองหลานๆไม่กี่คนนี้ของตัวเองพลางพูดพร่ำสอน

ทุกคนล้วนไม่พูดอะไร เฉินหยางจึงมองที่เฉินจื่อหลงอีกครั้งแล้วพูดว่า "จื่อหลง อีกเดี๋ยวที่ลู่เฉินกลับมา แกก็ตั้งใจขอโทษเขาเสีย ท่าทางจริงใจหน่อย ตอนนี้ลู่เฉินเขาอยู่ในระดับสูงของทุกสนาม ชาตินี้ของแกก็ไม่แน่ว่าจะไล่ตามทัน"

ลู่เฉินอยู่ในระดับสูงของทุกสนาม ชาตินี้ทั้งชาติของเขาล้วนไม่แน่ว่าจะไล่ตามทัน!?

คำพูดของเฉินหยางทำให้เฉินจื่อหลงใจสั่น ยิ่งกว่านั้นในใจก็คือสงสัยใคร่รู้มากว่าลู่เฉินเป็นใครกันแน่