คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 99

บทที่ 99 ลู่เฉินถูกไล่

เมื่อผู้คนเห็นเฉินจือหรานขอโทษลู่เฉินด้วยตนเองก็พากันคิดว่าตาฝาดไปหรือเปล่า？

เธอผู้นี้คือคุณหนูใหญ่แห่งบ้านตระกูลเฉินเชียว ทำไมถึงได้ยอมก้มหัวขอโทษชายผู้นี้กัน อีกทั้งในแววตาของเธอยังเต็มไปด้วยความชื่นชม

เกิดอะไรขึ้นกันแน่！？

“คุณหนู......คุณหนูใหญ่ เกิดอะไรขึ้นครับ？” เฉินซานไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาตัวเองเห็น เขาคิดว่าคุณหนูใหญ่ของเขานั้นถูกมนต์สะกด

“หุบปาก！ พวกแกบังอาจเสียมารยาทต่อคุณลู่ได้อย่างไร ฉันจะนำเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อ！” เฉินจือหรานตะคอกออกมา

ลู่เฉินเป็นใครเธอไม่รู้ เธอรู้เพียงแต่ว่าเมื่อคุณปู่และคุณพ่อของเธอพูดถึงลู่เฉินนั้น สายตาของพวกเขาให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งกำชับเธอว่าให้ดูแลต้อนรับลู่เฉินเป็นอย่างดี

บุคคลเช่นนี้ กลับถูกผู้ดูแลกันไว้ไม่ให้เข้ามาในสวนว่านโส้ ไม่ต่างอะไรกับการตบที่หน้าเขาเข้าอย่างจัง

“หา！” เฉินซานตกใจ เขาเพิ่งจะได้สติกลับคืนมา

จากเดิมที่เขาต้องการจะเยาะเย้ยถากถางเจ้ากระจอกคนนี้ อยู่ๆกลับกลายเป็นบุคคลที่หัวหน้าตระกูลเชิญมา！

ณ วินาทีนี้ เขามองไปยังจั่วชิงเฉิงและวังชิจูด้วยสายตาอาฆาต

หากไม่ใช่เพราะสองคนนี้ยุยงเขา เขาจะกล้าทำผิดต่อลู่เฉินได้อย่างไร！

“พี่คะ พี่ทำอะไรเนี่ย รีบแก้แค้นให้หนูเร็วสิ ขาหนูยังเจ็บอยู่เลยนะ” เฉินเสี่ยวปิงพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

“เสี่ยวปิน อย่าเสียมารยาทคุณลู่ คุณลู่เป็นคนที่พวกเราจะต้องออกมาต้อนรับ” เฉินจือหรานหันหลังกลับไปมองเฉินเสี่ยวปิงและส่งซิกให้เธอ

“หา！！！เขา......เขา เป็นคนที่คุณปู่เชิญมาคนนั้นหน้าหรือคะ？”เฉินเสี่ยวปิงเบิกตากว้าง

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนที่ขับออดี้คันละไม่กี่บาทจะเป็นแขกที่คุณลุงและคุณปู่ให้ความสำคัญขนาดนี้

พวกเธอเพิ่งจะเรียกบุคคลแบบนี้ว่าไอ้กระจอก！

ณ วินาทีนี้เฉินเสี่ยวปิงแทบจะมุดหน้าหนี

หลี่ชุนเองก็ตกใจมากเช่นกัน เธอคิดไม่ถึงว่าชายผู้นี้ในสำหรับสายตาคนอื่นเป็นเพียงแค่ไอ้กระจอก แต่หัวหน้าตระกูลเฉินและคุณปู่กลับให้ความสำคัญ

เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้พูดจาถากถางลู่เฉิน ไม่อย่างนั้นก็คงจะแย่เช่นกัน

“คนอื่นผมไม่ถือสา แต่สำหรับผู้ดูแลคนนี้เขาหาเรื่องและดูถูกผมไม่หยุดไม่หย่อน หากวันนี้คุณพ่อของคุณไม่อธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน ผมก็คงไม่เข้าไป” ลู่เฉินมองดูเฉินซานแล้วพูดออกมาเบาๆ

ในวันนี้เขามาร่วมงานวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณท่าน และบ้านตระกูลเฉินเป็นคนเชิญเขาเข้ามา

แต่ผู้ดูแลคนนี้กลับจะไล่เขาออกไป

นี่มันไม่ใช่เพียงการหักหน้า

แต่เป็นการดูถูก

ลู่เฉินไม่ติดใจเอาความในเรื่องอื่นๆ แต่สำหรับเฉินซานนี้เขาจะต้องจัดการให้ได้

เฉินซานสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาคิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะไม่ยอมปล่อยเขาไป เขาจ้องไปยังลู่เฉินด้วยแววตาเยือกเย็น

การที่ให้หัวหน้าตะกูลออกมาตำหนิติเตียนผู้ดูแลอย่างเขา ไม่เพียงแต่เป็นการตบหน้าแต่ทำให้เขาอับอาย ขณะเดียวกันก็ทำให้บ้านตระกูลเฉินต้องขายหน้าด้วย

เฉินจือหรานสีหน้าซีดลงไปทันทีภายในใจเธอวิตกกังวล

เธอก็รู้ดีว่าตัวตนของลู่เฉินค่อนข้างพิเศษ จึงทำได้แต่พูดว่า “ฉันจะโทรหาคุณพ่อเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เมื่อลู่เฉินมองเห็นสายตาของเฉินจือหรานที่รู้สึกไม่พอใจนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไร บางเรื่องเขาไม่นำมาใส่ใจก็ได้ แต่บางเรื่องก็ไม่สามารถปล่อยไปได้เช่นกัน

เทพเจ้าก็ยังมีความโกรธได้ แล้วนับภาษาอะไรกับเขาซึ่งเป็นคนธรรมดา

“ใครกัน บังอาจนัก เข้ามาทำร้ายผู้ดูแลของบ้านเรา？”

พูดยังไม่ทันขาดคำคุณชายคนหนึ่งก็เดินออกมาด้วยท่าทีสง่างาม

ด้านหลังของเขามีชายวัยเดียวกันท่าทางสง่างามเดินมา มองดูก็รู้ว่าเป็นทายาทเศรษฐี