คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 125

บทที่125 ไข่มุกราตรีถูกขโมย

“คนบางคนแถวนี้น่าจะไม่เคยเห็นไข่มุกราตรีมาก่อนในชีวิตหรอกมั้งครับ?” จั่วชิงเฉิงมองดูลู่เฉินแล้วหัวเราะเยาะ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยออกมาตรงๆแต่การที่เขาพูดเช่นนั้นทุกๆคนก็เข้าใจตรงกันว่าคนบางคนที่เขากล่าวถึงก็คือลู่เฉิน

“ลู่เฉิน เมื่อสักครู่บรรดาผู้ใหญ่ต่างก็พากันมาดื่มให้กับคุณ แน่นอนว่าคุณคงมีประสบการณ์สูง เคยพบเจออะไรมามากมาย ก็คงเคยเห็นไข่มุกราตรีจริงไหมครับ?” เมื่อครู่จั่วชิงเฉิงพูดแบบอ้อมค้อม แต่บัดนี้จางดาวเรนกลับพูดออกมาตรงๆ

“หืม? คุณชายเองก็อยากรังแกผมด้วยเหรอครับ?” ลู่เฉินถามอย่างเจ้าเล่ห์

“ทำไมพูดแบบนั้นละครับ คุณเอาชนะฮันเทียนได้เชียวนะ ผมจะไปกล้าหาเรื่องคุณได้ยังไง” จางดาวเรนหัวเราะออกมา

“กล้าไม่กล้าไม่สำคัญ ที่สำคัญคือคุณลองถามดูว่าหน้าของคุณชายจั่วเป็นแบบนั้นเพราะอะไรก็พอ” ลู่เฉินหัวเราะเบาๆ

ผู้คนทั้งหลายตกตะลึง คำพูดของลู่เฉินมีความหมายว่าแม้แต่จั่วชิงเฉิงเขาเองก็ไม่ละเว้น แถมยังทำซะจนใบหน้าเสียโฉม?

ที่สำคัญกว่านั้นคือ เขาจัดการจั่วชิงเฉิงเสียเป็นเช่นนั้นแต่ยังกล้ามาร่วมงานแสดงไข่มุกราตรีที่ตระกูลจั่วจัดขึ้นในวันนี้อีก เห็นได้ชัดว่าเขาใจกล้าขนาดไหน?

จั่วชิงเฉิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เรื่องสามวันก่อนที่เขาถูกลู่เฉินตบหน้าเข้าให้นั้นอีกทั้งทำให้เสียโฉม เขาจำฝังลึกไว้ในใจ แต่นึกไม่ถึงว่าลู่เฉินจะพูดออกมาแบบนี้ อีกทั้งยังพูดต่อหน้าสาธารณชนซึ่งไม่ไว้หน้าเขาเลย

“ลู่เฉิน แล้วแกจะเสียใจ！” จั่วชิงเฉิงกัดฟันพูดออกมา

“ทำไมหรือครับ คุณชายจั่วจะรังแกผมอีกแล้วเหรอ?” ลู่เฉินพูดหยอก

เขารู้ดีว่าที่จั่วชิงเฉิงพูดออกมานั้นคืออะไร

สองวันมานี้เขาตรวจพบว่ามีชายคนหนึ่งชื่อว่าจู้เสี่ยวจุนเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการก่อกวนความสงบที่ร้านค้าของเขา ทางตำรวจได้ตรวจสอบและติดตามการกระทำของชายคนนี้ไว้แล้ว แต่เนื่องจากเขาเป็นลุงของจั่วชิงเฉิง ทางตำรวจจึงยังไม่ได้ลงมือจับกุม

ลู่เฉินก็ไม่ได้เร่งให้พวกเขาดำเนินการ เขาปล่อยให้ทางตำรวจเป็นผู้จัดการตามขั้นตอน เพื่อให้เหตุการณ์ในตอนนี้สงบลง ป้องกันการจบอย่างไม่สวย

วิธีที่จะสามารถจัดการได้มีเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือ เขาจะต้องทำให้จั่วชิงเฉิงเกรงกลัวอย่างแท้จริง และไม่กล้ามายุ่งกับเขาอีก

และฉากสำคัญกำลังจะเริ่มขึ้นในคืนนี้

“แกคิดว่าแจ้งตำรวจแล้วจะทำอะไรได้งั้นเหรอ คิดว่าจะไม่มีคนไปก่อความวุ่นวายแล้วสินะ?” จั่วชิงเฉิงมองดูลู่เฉินแล้วหัวเราะออกมา

ลู่เฉินเพียงยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร ที่จริงเขาไม่ได้ให้เสี่ยวชัวจุนลงมือ เพราะไม่อยากให้เสี่ยวชัวจุนลำบากใจ

หากเขาสั่งการให้เสี่ยวชัวจุนดำเนินการอย่างเด็ดขาด เสี่ยวชัวจุนก็ต้องฟังคำสั่งเขาอยู่ดี

แต่แบบนั้นไม่ใช่วิธีการแก้ไขที่ดีที่สุด

นอกเสียจากให้จั่วชิงเฉิงยอมวางมือด้วยตนเอง

“คุณชายครับ นายท่านให้มาเรียนว่าถึงเวลานำไข่มุกราตรีออกมาให้ผู้คนชื่นชมแล้ว”

ในขณะนั้นเอง ผู้ดูแลบ้านตระกูลจั่วก็เดินเข้ามาและพูดกับจั่วชิงเฉิง

จั่วชิงเฉิงพยักหน้าและหันไปพูดกับลู่เฉินว่า “เรื่องของพวกเราเอาไว้แค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ฉันค่อยจัดการแกใหม่ คืนนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่าอะไรคือไข่มุกราตรีของแท้”

“อ๋อ งั้นหรือ? กลัวว่าคุณจะทำให้พวกเราผิดหวังนะสิ” ลู่เฉินพูด

“แกคิดไปเองแล้วละ ไข่มุกราตรีสองเม็ดที่ตระกูลจั่วนำมาจัดแสดงนี้เป็นไข่มุกเม็ดที่เก่าแก่และมีคุณค่ามากที่สุด จะทำให้ผิดหวังได้ยังไง?” จั่วชิงเฉิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น

“ผมหมายถึงว่า ของไม่ว่าจะดีขนาดไหนก็ควรจะเก็บรักษาไว้ในมือให้ดี ถึงจะเรียกว่าเป็นของดี” ลู่เฉินพูดอย่างมีเหตุมีผล

จั่วชิงเฉิงตกตะลึง เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ลู่เฉินพูดออกมา

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามานั่งถกเถียงกับลู่เฉิน เขาทำได้เพียงมองค้อนเบาๆจากนั้นเดินตามผู้ดูแลไป

จั่วชิงเฉิงเดินมาถึงห้องลับใต้ดินของหยุนเฟยกรุ๊ป ในห้องนี้ตามปกติจะใช้เก็บเพชรพลอยที่มีมูลค่ามหาศาล คนภายนอกทั่วไปไม่สามารถเข้ามาได้และไม่มีสิทธิ์เข้ามา