คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 126

บทที่126 ขาดสติ

ผู้ดูแลและจั่วชิงเฉิงเดินกลับมายังห้องโถง และตรงมายังโต๊ะประธาน เขากระซิบเข้าที่ข้างหู จั่วเจียเหลียง ว่า “นายท่านขอรับ เกิดเรื่องแล้ว ไข่มุกราตรีถูกคนขโมยไป”

“อะไรนะ？” จั่วเจียเหลียงตกใจจนลุกพรวดขึ้นมา บรรดาผู้ที่ร่วมโต๊ะด้วยกันล้วนมองเขาด้วยความประหลาดใจ

เนื่องจากบุคคลระดับนี้มักถูกอบรมมาอย่างเข้มงวด ไม่ว่าจะเจอเรื่องราวใดๆก็ต้องรักษาภาพพจน์ไว้ แน่นอนว่าเขาจะไม่ตกอกตกใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแน่นอน

แต่ในขณะนี้จั่วเจียเหลียงกลับตื่นตระหนกเสียจนลืมตัว

เรื่องสำคัญขนาดไหนกันที่สามารถทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้？

“ทุกท่านครับ พวกคุณคุยกันตามอัธยาศัยไปก่อน ผมขอตัวสักครู่” จั่วเจียเหลียงรู้ว่าตนได้ทำการไม่สมควรออกไป จึงรีบขอโทษและปลีกตัวออกไปพร้อมกับผู้ดูแล

“ชิงเฉิงล่ะ？” เมื่อเดินมาถึงห้องหนึ่ง จั่วเจียเหลียงจึงเอ่ยถามขึ้น

“คุณชายบอกว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนที่ชื่อว่าลู่เฉินครับ คุณชายกำลังไปหาเขา” ผู้ดูแลไม่รู้ว่าลู่เฉินคือใคร แต่ในเมื่อเป็นเขาที่ขโมยไข่มุกราตรีไป ก็น่าจะกำลังหลบหนีอยู่ ซึ่งคุณชายของเขากำลังออกไปตามจับตัวมา

“ลู่เฉิน？” จั่วเจียเหลียงขมวดคิ้ว ลู่เฉินเป็นใครนั้นเขารู้ดี ชายหนุ่มคนนั้นขนาดเซ่ซูเจี๋ยยังให้ความเคารพ เขาจะไปทำเรื่องขโมยของแบบนี้ได้ยังไง

เฉินกวงซิงเองก็มีท่าทีสนิทสนมกับเขามาก คนระดับนี้จะเป็นโจรงั้นเหรอ？

นอกเสียจาก......เรื่องนี้มีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลัง

เมื่อคิดได้ดังนั้น จั่วเจียเหลียงก็ใจเต้นโครมคราม

หากเป็นอย่างที่เขาคิดละก็ต้องแย่แน่ๆ

หรือบางทีอาจทำให้ตระกูลจั่วของเขาไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนเลยก็ได้

การที่ไข่มุกราตรีถูกขโมยไม่ได้ส่งผลกระทบเท่าไหร่ พวกเขาไปเอ่ยปากขอโทษถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบรรดาผู้ใหญ่ทั้งหลายก็น่าจะผ่านไปได้บ้าง

แต่หากตระกูลอันดับหนึ่งอย่างตระกูลเฉินฉวยโอกาสนี้ขึ้นมาล่ะ？

ถ้าเป็นแบบนั้น จั่วเจียเหลียงเองก็ไม่กล้าว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

เพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปให้เหตุการณ์ต่อไปนี้สงบลงได้

“นายท่านขอรับ เราทำยังไงกันดี คุณชายออกไปตามจับตัวหัวขโมยอยู่ แน่นอนว่าคงจะตามไม่ทัน บรรดาผู้ใหญ่ทั้งหลายรอชมไข่มุกราตรีอยู่มากมายเลยครับ” ผู้ดูแลพูด

“เพี๊ยะ！！！”

จั่วเจียเหลียงตบเข้าให้ที่หน้าของผู้ดูแลแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ใครบอกแกว่าลู่เฉินเป็นหัวขโมย？ ถ้าแกกล้าพูดไร้สาระอีกละก็ ระวังฉันจะไล่แกออกไปจากบ้าน”

ผู้ดูแลถูกจั่วเจียเหลียงตบเข้าอย่างจัง เขายังมึนงงไม่หาย

ภายในใจก็คิดว่าก็คุณชายบอกมาแบบนี้ เขาก็แค่พูดตามคุณชายเท่านั้นเอง

แต่เขาจะกล้าไปต่อปากต่อคำได้ยังไง？ ทำได้เพียงก้มรับว่า “ครับนายท่าน”

จั่วเจียเหลียงไม่ได้สนใจผู้ดูแลอีก เขาเปิดประตูแล้วเดินจากไป

เขารู้ว่าลู่เฉินนั่งอยู่โต๊ะไหน และจะต้องรีบไปห้ามการกระทำโง่ๆของลูกชายก่อนสายเกินแก้

เขาเชื่อมั่นในตัวลูกชายของเขาว่าคงไม่กล่าวร้ายใครโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน การที่บอกว่าลู่เฉินเป็นคนทำนั้นจะต้องมีหลักฐานบางอย่าง

และเขาต้องขัดขวางลูกชายเอาไว้

เนื่องจากนี่เป็นกับดัก

เขาเองก็พอจะเดาออกมาบ้างแล้ว

บัดนี้จั่วชิงเฉิงตรงเข้าไปหาลู่เฉินด้วยสีหน้าโมโหอย่างสุดขีด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่ายี่สิบคนเดินตามหลังเขามา

ผู้คนในงานต่างพากันแตกตื่น คิดไม่ถึงว่าจั่วชิงเฉิงเข้าไปเอาไข่มุกราตรี แต่กลับเดินออกมาพร้อมเจ้าหน้าที่กลุ่มใหญ่ หรือมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นถึงทำให้คุณชายจั่วเป็นแบบนี้ไปได้？

จางดาวเรนและคนอื่นๆก็ตกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าคุณชายสูงส่งแบบนี้จะทำตัวแบบนี้

ต่อให้มีความแค้นส่วนตัว ก็น่าจะไปจัดการเอานอกรอบไม่ใช่เหรอไง？

เป็นถึงคุณชายตระกูลใหญ่ แต่กลับไร้ความอดทนขนาดนี้？

สองสาวพี่น้องตระกูลเฉินก็งุนงง พวกเธอมองดูจั่วชิงเฉิงและคนกลุ่มใหญ่เดินตรงมายิ่งทำให้ประหลาดใจ

ในสายตาของพวกเธอ คุณชายจั่วทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง？

หวงยาวจุนและอีกหลายๆคนล้วนไม่เข้าใจ ปกติแล้วจั่วชิงเฉิงไม่ใช่คนแบบนี้

เขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้โมโหจนฟิวส์ขาด？！

หรือว่าลู่เฉินจะทำเรื่องอะไรให้จั่วชิงเฉิงและบ้านตระกูลจั่วโกรธแค้น？

“ลู่เฉิน！”

จั่วชิงเฉิงตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

ทุกคนล้วนหันไปมองและตกอกตกใจเนื่องจากเสียงของเขาดังมาก และยังแฝงไปด้วยความโกรธแค้น

ลู่เฉินยังคงนิ่งสงบ เขาไม่ได้มีความเดือดเนื้อร้อนใจแม้แต่น้อย

เขามองไปยังจั่วชิงเฉิงที่กำลังโมโหสุดขีด แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “อ้าวคุณชายจั่ว ทำไมพาคนมาเยอะแยะแบบนี้ละครับ คุณจะมาแบบหมาหมู่หรือไง จะรังแกผมอีกแล้วเหรอ？”

จากเดิมจั่วชิงเฉิงยังพอมีสติอยู่บ้าง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉินแล้วนั้นเขาก็ขาดสติทันที และตอบไปอย่างโมโหว่า “แม่งเอ้ย ฉันจะหักขาแก！！！”

เมื่อพูดจบก็หันไปพูดว่า “จัดการมันซะ！”

เมื่อผู้คนเห็นดังนั้น

ก็พากันหลบหนีไปไกลๆ แม้แต่สองพี่น้องตระกูลเฉินก็เช่นกัน

พวกเธอไม่กลัวว่าลู่เฉินจะได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่เขาเอาชนะฮันเทียนได้ แล้วคนพวกนี้จะไปสู้เขาได้ยังไงกัน？

บางทีการต่อสู้ก็ไม่ได้วัดกันที่จำนวนคนหรอกนะ

สามศาสตราจารย์รีบหลบออกไปตั้งแต่แรก พวกเขาอายุมากแล้วหากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย คาดว่าคงไม่ได้ตายเพราะโรคชราแน่

ลู่เฉินเองก็ไม่ได้ขยับไปไหน พูดตามตรงว่าแค่เจ้าหน้าที่ยี่สิบกว่าคนนี้อาจทำให้เขากังวลบ้างเล็กน้อย แต่ความมั่นใจไม่ได้น้อยลงไปเลย

เขากำลังรอการปรากฏตัวของจั่วเจียเหลียงอยู่

เขาไม่เชื่อว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแล้วจั่วเจียเหลียงจะไม่ก้าวออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

ในขณะนั้นเอง เสียงของจั่วเจียเหลียงได้ดังขึ้น กลุ่มคนเหล่านั้นเมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าตระกูลสั่งดังนั้นก็หยุดลง

“ถอยไปทุกคน เดี๋ยวนี้” จั่วเจียเหลียงพูดกับพวกเขา

“ครับ！” เจ้าหน้าที่เหล่านั้นตอบรับและรีบถอยออกมา

เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“พ่อครับ เขาขะ......”จั่วชิงเฉิงเห็นว่าพ่อของตนไล่เจ้าหน้าที่ออกไปอย่างนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดความจริงออกมาว่าลู่เฉินขโมยไข่มุกราตรีไป

เพียงแต่เขายังพูดไม่ทันขาดคำ ก็ถูกผู้เป็นพ่อตบหน้าเข้าให้ฉาดใหญ่

“ไสหัวกลับไปซะ เดี๋ยวฉันคิดบัญชีแกทีหลัง” จั่วเจียเหลียงสั่ง

จั่วชิงเฉิงเองกำลังตกตะลึง เขาเสียหน้ามาก นี่เป็นพ่อของเขาแท้ๆอีกทั้งตัวเขาเองก็ไม่ได้โง่ เมื่อถูกพ่อตบเข้าอย่างนั้นจึงตาสว่าง

เรื่องแบบนี้ต่อให้เป็นลู่เฉินเอาไข่มุกราตรีไปจริงๆ ก็ไม่ควรเอามาพูดต่อหน้าสาธารณชนไม่ใช่หรือ？

หากสามารถจัดการกับลู่เฉินได้ก็ไม่เท่าไหร่ แต่มองดูแล้วลู่เฉินมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกผู้ใหญ่ชั้นสูง ตระกูลจั่วจะกล้าฉีกหน้าเขาเชียวหรือ？

เมื่อคิดได้ดังนั้น จั่วชิงเฉิงก็มองไปยังลู่เฉินและเดินออกไป

จั่วเจียเหลียงหันมามองลู่เฉินและพูดออกมาว่า “คุณลู่ครับ ต้องขออภัยแทนลูกชายผมด้วยที่ทำให้คุณต้องเสียขวัญ ผมอบรมสั่งสอนเขาไม่ดีเป็นความผิดผมเอง”

จั่วเจียเหลียงชื่นชมในความสงบนิ่งของลู่เฉินมาก คนกว่ายี่สิบคนท่าทางน่ากลัวเดินเข้ามา แต่เขากลับไม่ไหวติงตื่นตระหนกใดๆทั้งสิ้น เห็นได้ว่าลู่เฉินมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงใด

เมื่อจั่วเจียเหลียงพบเจอคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวเพียงนี้ เขารู้สึกเริ่มขาสั่นขึ้นมาทันใด