คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 127

บทที่127 จั่วชิงเฉิง ขอโทษ

"ไอ้หยา นายท่านZuo นับว่าคุณได้มาแล้ว เมื่อกี้ถึงขั้นทำให้คนแซ่ลู่บางคนตกใจช็อคไปเลย?" ลู่เฉินในเวลานี้ก็แกล้งทำเป็นได้สติกลับมา ลูบหน้าอกราวกับขวัญหนีดีฝ่อ เหมือนราวกับว่าตกใจจริงๆ

ผู้ชมดูล้วนกรอกตาขาว เมื่อกี้ลู่เฉินนิ่งสงบ ไม่ได้สะทกสะท้าน พวกเขาล้วนเห็นในสายตา ไม่คิดว่าในเวลานี้อยู่ตรงหน้าของนายท่านจั่ว เขากลับแสดงละครขึ้นมา นี่มันก็จะปลอมเกินไปละนะ

จั่วเจียเหลียง รู้อยู่แก่ใจว่าลู่เฉินแสดงละคร ก็เลยไม่แสดงเข้าคู่กันไม่ได้ "ต้องโทษจริงๆ ชิงเฉิง วันนี้ดื่มเยอะไปนิดนึง ก็เลยไม่มีขอบเขตไปหน่อย ยังหวังว่าน้องลู่ไม่ทะเลาะกับเขาเพราะความรู้ด้อยกว่า"

"ดื่มเยอะเกินไปเหรอ? ผมยังไม่เห็นว่าเขาจะดื่มสักกี่แก้ว หรือว่าสิ่งที่คุณชาย ชิงเฉิง ดื่มคือเหล้าปลอมหรือ?" ลู่เฉินพูดอย่างตระหนกตกใจ

"เหอะๆ" จั่วเจียเหลียง หัวเราะเสียงแห้ง พูดว่า "อาจจะเพราะก่อนหน้านี้ตอนอยู่ด้านนอกดื่มเหล้าปลอมละมั้ง"

เขาไม่อาจพูดบอกได้แน่นอนว่าที่ดื่มน่ะเป็นเหล้าของบ้านเขา ไม่งั้น ไม่ใช่ว่าบอกผู้ที่กำลังดูอยู่ว่าเหล้าวันนี้ที่บ้านเขาไว้ต้อนรับแขกเป็นเหล้าปลอมหรอกเหรอ

ในเวลานี้ผู้ดูแลบ้านถึงจะรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้คือลู่เฉิน

เพียงแค่เขาก็ไม่เข้าใจ เจ้าหนุ่มคนนี้ขโมย ไข่มุกราตรี ของบ้านพวกเขา ยังไม่รีบหนีลอยนวลไป กลับกล้าที่จะอยู่ต่อมาดื่มเหล้า เจ้าหนุ่มนี่ก็จะกล้าเกินไปแล้วนะ

แต่พอคิดถึงฝ่ามือก่อนหน้านั้นของ จั่วเจียเหลียง ในใจผู้ดูแลบ้านก็รู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

"น้องลู่ พวกเรามาหาที่เงียบๆคุยกันหน่อยดีมั้ย?" จั่วเจียเหลียง มองลู่เฉิน อีกนิดเขาก็จะเชื่อจริงๆแล้วว่า ไข่มุกราตรี ของบ้านพวกเขาเป็นลู่เฉินที่ขโมยไป

เพียงแต่ ลู่เฉินมีความสามารถอะไรที่สามารถเข้าบ้านเขาไปขโมย ไข่มุกราตรี ที่อยู่ในตู้เซฟในห้องลับได้

เขาทำได้ยังไง?

"ครับ เมื่อกี้ถูกคุณชาย ชิงเฉิง ทำให้ตกใจ ทั้งสองขาของผมก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงสักหน่อย ก็อยากให้นายท่านจั่ว พูดกับผมสักหน่อย" ลู่เฉินพยักหน้า แล้วก็ลุกขึ้นยืนเดินตาม จั่วเจียเหลียง ออกไปจากห้องโถงใหญ่

แต่ว่าทั้งสองขาของเขาตอนที่เดินก็ดูมั่นคงแข็งแรงดี มันมีลักษณะที่ถูกทำให้ตกใจจนขาอ่อนเปลี้ยตรงไหนกัน

ผู้ชมรอบข้างก็ยังเพ่งมองสองขาของลู่เฉินอยู่ ในใจต่างก็รู้สึกรังเกียจ

มองดูลู่เฉินและ จั่วเจียเหลียง ออกไปจากห้องโถงใหญ่ เซ่เว่ยเหา และเฉินกวงซิงรวมถึงคนอื่นๆก็ล้วนมองเหม่อ

เพราะถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

โดยเฉพาะเมื่อกี้ที่ จั่วชิงเฉิง พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากลุ่มหนึ่งเพื่อที่จะทำร้ายลู่เฉิน หรือว่าลู่เฉินได้ทำเรื่องอะไรที่เกิดความแค้นพยาบาท?

"มองท่าทางของ จั่วชิงเฉิง ที่โกรธโมโหเมื่อกี้ พวกคุณว่ามีเรื่องอะไรที่จะทำให้ผู้ชายคนหนึ่งโกรธโมโหได้แบบน่ะ?" จู่ๆจางซิงฉวนก็พูดขึ้นมา

ผู้ชมต่างก็ชะงัก จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างรู้กัน

ทุกคนต่างก็เป็นผู้ชาย เรื่องที่สามารถทำให้ผู้ชายด้วยกันโกรธจนสูญเสียสติสัมปชัญญะนั้น ไม่มีอะไรนอกไปจากการฆ่าพ่อตายและแย่งภรรยาแล้ว

ซึ่ง จั่วเจียเหลียง ยังไม่ถูกลู่เฉินฆ่าตาย เพราะฉะนั้นก็เหลือแค่เรื่องแย่งชิงภรรยา

หรือว่า...

ลู่เฉินสวมหมวกเขียวให้กับ จั่วชิงเฉิง แล้ว? (ถูกคนนำหมวกสีเขียวมาสวมใส่ให้ ซึ่งหมายถึง ผู้ชายที่ผู้หญิงของตัวเองไปลักลอบมีชู้)

ผู้คนต่างก็ผมมองคุณ คุณมองผม มองหน้ากันเอง ใบหน้าก็ปรากฎรอยยิ้มรู้ใจขึ้นมา แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นอีก

ห้องทำงานของ จั่วชิงเฉิง ในหยุนเฟยกรุ๊ป

ลู่เฉินนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายๆ ไม่รักษาท่าที พ่อลูกตระกูลจั่ว มองดูลู่เฉิน

ในดวงตาของ จั่วชิงเฉิง ล้วนเป็นไฟลุกโชน แต่เขาในเวลานี้ก็ได้สติกลับมาแล้ว สามารถควบคุมอารมณ์ตนเอง

"น้องลู่ พวกเราก็เป็นคนที่รู้อยู่แก่ใจไม่พูดอ้อมค้อมกันแล้วนะ ไข่มุกราตรี สองเม็ดนั้นมีความสำคัญกับตระกูลจั่ว ของพวกเราเป็นอย่างมาก จึงขอให้น้องลู่ได้โปรดให้เข้าใจ เอาพวกมันคืนให้ผม ผมสามารถให้เงินหนึ่งร้อยล้านแก่น้องลู่เป็นการตอบแทนได้" จั่วเจียเหลียง เองก็ไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว พูดออกมาตรงๆ