คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 128

บทที่128 แบล็คเมล์ตระกูลจั่ว

"น้องลู่ ผมให้สัญญา หากลูกไม่เอาไหนคนนี้ยังกล้าไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตของคุณและสร้างปัญหาอีกหลังจากนี้ ผมจะหักขาเขาเอง"เมื่อจั่วเจียเหลียงได้ฟังคำพูดของลู่เฉิน ก็เข้าใจความหมายที่ลู่เฉินจะสื่อแล้ว

"เจ้านายจั่ว คุณพูดเองนะ ถ้าถึงตอนนั้นแล้วคุณไม่หักขาเขา ผมคงต้องหักขาเขาเอง หากถึงตอนนั้น ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่ไว้หน้าคุณแล้วกัน" ลู่เฉินมองจั่วเจียเหลียงแล้วพูด

ในใจจั่วเจียเหลียง ค่อนข้างขุ่นมัว นี่เป็นการตอบอย่างสุภาพของเขา ไม่คิดว่าลู่เฉินจะไม่เห็นค่าซ้ำยังกลับแสดงกิริยาเย้อหยิ่งใส่เขา

แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้เบื้องลึกของลู่เฉิน จึงยังต้องยอมลู่เฉิน เขาจึงทำได้แค่พูดอย่างยิ้มๆ "น้องลู่พูดถูก ถ้าหากไอ้ลูกไม่เอาไหนคนนี้ยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี คุณก็ช่วยสั่งสอนเขาแทนผมด้วย

"ได้ งั้นต่อไปนี้ซุปเปอร์มาร์เก็ตของผมจะต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่พูดมากแต่จะมาหน้าเจ้านายจั่วเลย" ลู่เฉินพูด

"คนอื่นไปสร้างปัญหาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตคุณแล้วเกี่ยวอะไรกับผม"จั่วชิงเฉิง สีหน้าเปลี่ยนไป เขาสามารถอดทนกับเรื่องที่จะไม่ไปสร้างปัญหาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตของลู่เฉินได้ แต่เขารู้ว่าจางดาวเรนต้องไปสร้างความวุ่นวายที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตของลู่เฉินแน่

"ผมรู้แค่ว่าคุณบอกเขาเกี่ยวกับซุปเปอร์มาร์เก็ตของผม"ลู่เฉินพูด

แม้เขาไม่ได้กลัวว่าจางดาวเรนจะไปสร้างความวุ่นวาย แต่ถ้ามีเรื่องน้อยลงหนึ่งเรื่องก็ดีกว่ามีเรื่องเพิ่มมาอีกหนึ่งเรื่อง

และเขาก็ไม่ได้มีเวลามากมายมาเล่นกับลูกผู้ลากมากดีพวกนี้

อุทยานวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอยู่ระหว่างการก่อสร้างอย่างเต็มที่ ความสามารถจากทุกฝ่ายแทบจะเข้าที่เข้าทางแล้ว ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทเวลาให้กับอุทยานวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมากขึ้นเรื่อย ๆ

"คือใคร"จั่วเจียเหลียงหันไปถามจั่วชิงเฉิง

"จางดาวเรน พวกเขายังขัดแย้งกันอยู่"จั่วชิงเฉิงตอบ

จั่วเจียเหลียงรู้สึกหมดคำพูด ลู่เฉินคนนี้ก็ฉลาดเกินไปแล้วรึเปล่าที่จะจัดการกับคนและทำงานให้ลุลวง

แม้เขาจะรู้จักกับเซ่ซูเจี๋ย แต่คนที่กล้ารุกรานทายาทสองตระกูลใหญ่ ทั่วทั้งหยูโจวนี้ เกรงว่าน่าจะมีแค่เขาคนนี้

"น้องลู่วางใจเถอะ ผมกับจางซิงฉวนยังคงมีมิตรภาพกันอยู่บ้าง ผมจะคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดว่าเขาก็คงไม่ยอมให้จางดาวเรนมาสร้างความวุ่นวาย" จั่วเจียเหลียงพูด

"งั้นคงต้องรบกวนเจ้านายจั่วแล้ว อ่อใช่ ผมสามารถคืนไข่มุกราตรี ให้คุณได้ แต่คุณต้องซื้อมันในราคาหนึ่งร้อยล้าน นี่เป็นการสั่งสอนจั่วชิงเฉิง และที่ผมต้องจ่ายค่าตอบแทนให้ผู้ช่วยผมด้วย"

แม้ว่าลู่เฉินจะไม่ต้องให้เงินหลิวจื่อซิ่วเยอะ หรือไม่ให้หลิวจื่อซิ่วแม้แต่บาทเดียว หลิวจื่อซิ่วก็ยังคงช่วยเขา

แต่เขาไม่ใช่คนที่จะใจจืดใจดำกับคนของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงจะให้เงินส่วนหนึ่งกับหลิวจื่อซิ่ว

จั่วชิงเฉิง รู้สึกขุ่นมัวในใจ ลู่เฉินขโมยสิ่งของของตระกูลเขาไปแล้ว ยังจะเอามาขายเขาอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

แต่เขารู้ว่าวันนี้พวกเขาไม่กล้าที่จะขัดใจลู่เฉินจริงๆ เขาจึงทำได้แค่กลืนความขมขื่นลงไปในท้องเท่านั้น

"ได้ คุณเอาเลขบัญชีมาให้ผม ผมจะได้เตรียมเงินเพื่อโอนให้คุณ" แม้ร้อยล้านไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ แต่สำหรับตระกูลจั่ว ที่ตอนนี้อยู่ในสถานะที่สามารถยอมรับได้ทุกอย่าง

ที่สำคัญก็คือ ไข่มุกราตรี สองชิ้นนั้น มูลค่าในคืนนี้ จะสูงขึ้นภายในหนึ่งคืน

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ลู่เฉินกล้าที่จะแบล็คเมล์ตระกูลจั่ว

เพราะเขารู้ว่าไข่มุกราตรีมีความสำคัญต่อตระกูลจั่วมาก

แม้ว่าไข่มุกราตรีทั้งสองชิ้นจะมีมูลค่าสูงในตัวมันเอง แต่สำหรับเขา ก็เป็นเพียงสิ่งของฟุ้งเฟือยคู่หนึ่งเท่านั้น

ไม่ได้มีความหมายอะไร

เพราะว่าเขาไม่ได้คลั่งไคล้ของโบราณมากขนาดนั้น

และก่อนหน้านี้ก็ได้เรียนรู้จากหยุนลาวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่าจะมีความสนใจเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น