คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 135

บทที่135 ลูกเขยของฉันคือลู่เฉิน

"คุณวัง มาเถอะ นั่งกัน" วังเปาไม่เหมือนคนที่ดูเซ้าซี่อย่างที่คิดไว้ แต่กลับดูอ่อนโยนและกระตือรือร้น

วังเสวี่ยในใจก็ค่อยๆเป่าลมออกมา เธอกลัวว่าแค่เข้ามาพี่เปาก็จะบังคับให้เธอคืนเงินแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง

"ขอบ ขอบคุณพี่เปา พี่เปา นั่นน่ะ ช่วงไม่กี่วันนี้เงินฉันไม่ค่อยมี สามารถผ่อนผันให้ฉันสักกี่วันได้มั้ย?" ในขณะที่วังเสวี่ยโล่งใจ เธอค่อยๆถามอย่างระมัดระวัง

"ได้สิครับ คุณหนูคนสวยคนนี้คือลูกสาวคุณสินะ สวยจริงๆเลยครับ" วังเปาพูดยิ้มๆ สายตาของเขาแทบจะไม่ละจากตัวของหลินอี้เจีย

หลินอี้เจียเองก็เป็นดาวประจำโรงเรียน คนสวยแบบหลินอี้เจียนี้ พูดกันตามตรงแล้ว วังเปามีอายุกว่าสามสิบปี เจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ก็ล้วนไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆแบบนี้

ในตอนแรกเขาเต็มใจให้เงินวังเสวี่ยหนึ่งล้านบาท นั่นก็เพราะว่าคนที่แนะนำวังเสวี่ยมานั้นได้นำรูปของหลินอี้เจียให้เขาดู เขาถึงวางใจให้เงินให้วังเสวี่ยยืม

ปกติแล้วคนกู้เงินจำนวนไม่น้อยที่ไม่สามารถคืนได้ตามกำหนด ไม่ต้องพูดถึงดอกเบี้ยที่สูงขึ้นด้วย

เหมือนในวันนี้ที่ได้เห็นหลินอี้เจีย สวยกว่าในรูปเสียอีก ทันใดนั้นวังเปาก็เกิดความหวั่นไหว

"ใช่ๆค่ะ แกเป็นลูกสาวของฉัน หลินอี้เจีย อี้เจีย รีบเข้าไปหาพีเปาสิ" วังเสวี่ยยิ้ม วังเปายอมยืดเวลาให้เธอ ทำให้เธอประหลาดใจ เพราะเดิมทีแล้วเธอไม่ได้คิดไปถึงสิ่งอื่นเลย

"สวัสดีค่ะพี่เปา" หลินอี้เจียหวาดหวั่นเล็กน้อยกล่าวทักทายวังเปา

"หลินอี้เจียไม่ต้องเกรงใจ เข้ามานั่งเถอะ เหล่าอู่ รีบมารินชา" วังเปาพยักหน้า พร้อมตะโกนเรียกชายรูปร่างสูงใหญ่

ชายคนนั้นพยักหน้า แล้วจึงไปชงชาด้วยตัวเอง

"พี่เปา ชาไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพวกเราก็ต้องไปทำงานแล้ว เงินของคุณไม่กี่วันฉันจะคืนแน่นอน ขอบคุณพี่เปาที่ผ่อนผันให้นะคะ" ทันใดนั้นวังเสวี่ยพบว่ามีเรื่องน่าอึดอัดใจ ทันทีนั้นในตอนนี้เธอคิดว่าควรออกไปก่อน

และในใจเธอก็รู้ดีว่านี่คือในโอกาสอะไร ถ้าหากเพื่อนของเธอรู้ว่าเธอและลูกสาวมาหลบอยู่ที่นี่นาน แน่นอนว่าจะต้องถูกนินทา

สำหรับตัวเธอไม่เป็นไรหรอก แต่เธอต้องนึกถึงลูกสาว สำหรับลูกสาวเธอวางแผนจะให้แต่งงานกับเศรษฐีในอนาคตนี่

วังเปารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที เห็นเจ้านายขมวดคิ้ว ชายร่างใหญ่ก็รู้ในทันที จึงพูดเสียงเข้มขึ้นทันที "พี่เปาให้พวกคุณอยู่ดื่มชา นั้นคือให้เกียรติคุณ ในเมื่อคุณไม่รู้ผิดชอบ งั้นก็คืนเงินมาแล้วออกไปให้พ้นเถอะ"

"ใช่แล้ว รวมดอกเบี้ยของวันนี้ ทั้งหมดคือหนึ่งล้านสองแสน" ชายร่างใหญ่กล่าวสำทับอีกครั้ง

"พี่เปา ตอนนั้นพูดตกลงกันแล้วว่าอัตราดอกเบี้ยคือหก ทำไมไม่กี่วันดอกเบี้ยถึงเยอะขนาดนี้?" วังเสวี่ยได้ยินก็แย้งกลับ

แม้ว่าจะเป็นเงินกู้ดอกเบี้ยสูง ก็ไม่ควรจะหลอกลวงคนแบบนี้นะ นี่ไม่ใช่กู้เงิน นี่คือการปล้นกันแล้ว

หลินอี้เจียตกใจ เธอก็รู้ว่าพวกปล่อยเงินกู้ชอบเอาเปรียบ โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าวังเปาบังคับให้พวกเธออยู่ต่อ ในใจเธอก็ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัว

วังเปาไม่ได้พูดอะไร ชายร่างใหญ่คนนั้นยิ้มเยาะแล้วตอบ "อัตราส่วน6? คุณคิดว่าพวกเราเปิดธนาคารหรือยังไง?รบกวนคุณทำความเข้าใจด้วย พวกเราคือเงินกู้ดอกเบี้ยสูง ตอนแรกก็คุยกับคุณแล้ว คุณเองก็ยอมรับพวกเราถึงปล่อยเงินกู้ให้ แล้วก็ ผมแนะนำว่าให้คุณรีบเอาเงินมาคืนถึงจะดี ไม่อย่างนั้นทุกวันดอกเบี้ยเพิ่มเป็นหมื่นๆ ผมกลัวว่ายิ่งนานไปคุณยิ่งจะคืนไม่ไหว"

"พี่เปา ตอนแรกคุณไม่ได้พูดแบบนี้นี่" วังเสวี่ยมองไปที่วังเปาใบหน้าเต็มไปด้วยความร้องขอ หวังว่าวังเปาจะรู้สึกเข้าอกเข้าใจเธอ

แต่วังเปาก็ทำให้เธอผิดหวัง เพียงแค่ได้ยินเขายิ้มเยาะตอบ "เหล่าซาน แกไปเอาสัญญามาให้พี่วังดูสิ"