คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 135

บทที่135 ลูกเขยของฉันคือลู่เฉิน

"คุณวัง มาเถอะ นั่งกัน" วังเปาไม่เหมือนคนที่ดูเซ้าซี่อย่างที่คิดไว้ แต่กลับดูอ่อนโยนและกระตือรือร้น

วังเสวี่ยในใจก็ค่อยๆเป่าลมออกมา เธอกลัวว่าแค่เข้ามาพี่เปาก็จะบังคับให้เธอคืนเงินแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง

"ขอบ ขอบคุณพี่เปา พี่เปา นั่นน่ะ ช่วงไม่กี่วันนี้เงินฉันไม่ค่อยมี สามารถผ่อนผันให้ฉันสักกี่วันได้มั้ย?" ในขณะที่วังเสวี่ยโล่งใจ เธอค่อยๆถามอย่างระมัดระวัง

"ได้สิครับ คุณหนูคนสวยคนนี้คือลูกสาวคุณสินะ สวยจริงๆเลยครับ" วังเปาพูดยิ้มๆ สายตาของเขาแทบจะไม่ละจากตัวของหลินอี้เจีย

หลินอี้เจียเองก็เป็นดาวประจำโรงเรียน คนสวยแบบหลินอี้เจียนี้ พูดกันตามตรงแล้ว วังเปามีอายุกว่าสามสิบปี เจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ก็ล้วนไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆแบบนี้

ในตอนแรกเขาเต็มใจให้เงินวังเสวี่ยหนึ่งล้านบาท นั่นก็เพราะว่าคนที่แนะนำวังเสวี่ยมานั้นได้นำรูปของหลินอี้เจียให้เขาดู เขาถึงวางใจให้เงินให้วังเสวี่ยยืม

ปกติแล้วคนกู้เงินจำนวนไม่น้อยที่ไม่สามารถคืนได้ตามกำหนด ไม่ต้องพูดถึงดอกเบี้ยที่สูงขึ้นด้วย

เหมือนในวันนี้ที่ได้เห็นหลินอี้เจีย สวยกว่าในรูปเสียอีก ทันใดนั้นวังเปาก็เกิดความหวั่นไหว

"ใช่ๆค่ะ แกเป็นลูกสาวของฉัน หลินอี้เจีย อี้เจีย รีบเข้าไปหาพีเปาสิ" วังเสวี่ยยิ้ม วังเปายอมยืดเวลาให้เธอ ทำให้เธอประหลาดใจ เพราะเดิมทีแล้วเธอไม่ได้คิดไปถึงสิ่งอื่นเลย

"สวัสดีค่ะพี่เปา" หลินอี้เจียหวาดหวั่นเล็กน้อยกล่าวทักทายวังเปา

"หลินอี้เจียไม่ต้องเกรงใจ เข้ามานั่งเถอะ เหล่าอู่ รีบมารินชา" วังเปาพยักหน้า พร้อมตะโกนเรียกชายรูปร่างสูงใหญ่

ชายคนนั้นพยักหน้า แล้วจึงไปชงชาด้วยตัวเอง

"พี่เปา ชาไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพวกเราก็ต้องไปทำงานแล้ว เงินของคุณไม่กี่วันฉันจะคืนแน่นอน ขอบคุณพี่เปาที่ผ่อนผันให้นะคะ" ทันใดนั้นวังเสวี่ยพบว่ามีเรื่องน่าอึดอัดใจ ทันทีนั้นในตอนนี้เธอคิดว่าควรออกไปก่อน

และในใจเธอก็รู้ดีว่านี่คือในโอกาสอะไร ถ้าหากเพื่อนของเธอรู้ว่าเธอและลูกสาวมาหลบอยู่ที่นี่นาน แน่นอนว่าจะต้องถูกนินทา

สำหรับตัวเธอไม่เป็นไรหรอก แต่เธอต้องนึกถึงลูกสาว สำหรับลูกสาวเธอวางแผนจะให้แต่งงานกับเศรษฐีในอนาคตนี่

วังเปารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที เห็นเจ้านายขมวดคิ้ว ชายร่างใหญ่ก็รู้ในทันที จึงพูดเสียงเข้มขึ้นทันที "พี่เปาให้พวกคุณอยู่ดื่มชา นั้นคือให้เกียรติคุณ ในเมื่อคุณไม่รู้ผิดชอบ งั้นก็คืนเงินมาแล้วออกไปให้พ้นเถอะ"

"ใช่แล้ว รวมดอกเบี้ยของวันนี้ ทั้งหมดคือหนึ่งล้านสองแสน" ชายร่างใหญ่กล่าวสำทับอีกครั้ง

"พี่เปา ตอนนั้นพูดตกลงกันแล้วว่าอัตราดอกเบี้ยคือหก ทำไมไม่กี่วันดอกเบี้ยถึงเยอะขนาดนี้?" วังเสวี่ยได้ยินก็แย้งกลับ

แม้ว่าจะเป็นเงินกู้ดอกเบี้ยสูง ก็ไม่ควรจะหลอกลวงคนแบบนี้นะ นี่ไม่ใช่กู้เงิน นี่คือการปล้นกันแล้ว

หลินอี้เจียตกใจ เธอก็รู้ว่าพวกปล่อยเงินกู้ชอบเอาเปรียบ โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าวังเปาบังคับให้พวกเธออยู่ต่อ ในใจเธอก็ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัว

วังเปาไม่ได้พูดอะไร ชายร่างใหญ่คนนั้นยิ้มเยาะแล้วตอบ "อัตราส่วน6? คุณคิดว่าพวกเราเปิดธนาคารหรือยังไง?รบกวนคุณทำความเข้าใจด้วย พวกเราคือเงินกู้ดอกเบี้ยสูง ตอนแรกก็คุยกับคุณแล้ว คุณเองก็ยอมรับพวกเราถึงปล่อยเงินกู้ให้ แล้วก็ ผมแนะนำว่าให้คุณรีบเอาเงินมาคืนถึงจะดี ไม่อย่างนั้นทุกวันดอกเบี้ยเพิ่มเป็นหมื่นๆ ผมกลัวว่ายิ่งนานไปคุณยิ่งจะคืนไม่ไหว"

"พี่เปา ตอนแรกคุณไม่ได้พูดแบบนี้นี่" วังเสวี่ยมองไปที่วังเปาใบหน้าเต็มไปด้วยความร้องขอ หวังว่าวังเปาจะรู้สึกเข้าอกเข้าใจเธอ

แต่วังเปาก็ทำให้เธอผิดหวัง เพียงแค่ได้ยินเขายิ้มเยาะตอบ "เหล่าซาน แกไปเอาสัญญามาให้พี่วังดูสิ"

"ครับ" ชายร่างใหญ่พยักหน้า แล้วก็ออกจากห้องโถงไป ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถือกระดาษหลักฐานการยืมกลับมาด้วยแผ่นหนึ่ง

"เบิกตาดูเอาเองเถอะ คุณได้เซ็นชื่อและประทับลายนิ้วมือของคุณไปแล้ว" ชายร่างใหญ่เอาหลักฐานการยืมให้วังเสวี่ย วังเสวี่ยเพียงแค่มองเห็นเนิ้อหาบนนั้น ทันใดนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว

ในตอนนั้นเธอแค่ต้องการกู้เงินเพื่อเอาต้นทุนคืนให้เร็วที่สุด เดิมทีก็ไม่ได้สนใจอ่านเงือนไขเพิ่มเติมที่เขียนอยู่บนนั้น

หนึ่งวันดอกเบี้ยสี่หมื่น คิดตั้งแต่วันที่ปล่อยกู้ วันนี้พึ่งจะวันที่ห้า ดอกเบี้ยก็สองแสนพอดี

"วังเสวี่ย ผมวังเปาทำธุรกิจด้วยความตรงไปตรงมา คุณไม่เซ็นชื่อ ผมจะสามารถปล่อยเงินกู้ให้คุณ?" วังเปายิ้มเยาะ

"ได้ ฉันคืนก็ได้แล้ว แต่คุณต้องให้เวลาฉันอย่างน้อยสามวัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางหาเงินได้" วังเสวี่ยกัดฟันโต้ตอบ

"ได้สิ แตผมไม่เชื่อใจคุณ อย่างนี้แล้วกัน สามวันนี้ให้คุณหลินคนสวยอยู่ที่นี่กับผมก่อน คุณคืนเงินเมือไร คุณก็พาเธอกลับไปเมื่อนั้น" วังเปาพูดยกเหตุผล

วังเสวี่ยและหลินอี้เจียสีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง ไม่ต้องคิด พวกเธอก็รู้ว่าวังเปาคิดจะทำอะไร

วังเสวี่ยคืนเงินไม่ไหวแน่นอน ถ้าหากทิ้งหลินอี้เจียไว้ ทั้งชีวิตนี้เธอคงต้องพังอยู่ในมือของหลินเปา

"พี่เปา ได้โปรดเชื่อใจพวกเรา พวกเราสามารถยืมเงินมาคืนคุณได้อย่างแน่นอน" หลินอี้เจียขอร้องวังเปา ตาแดงก่ำจนแทบร้องไห้

ใจเธอรู้ดีว่า ถ้าตัวเองอยู่ที่นี่จะพบเจออะไร แม้กระทั่งจินตนาการเธอยังไม่กล้า จะให้กล้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง

"ผมก็ได้แต่เชิ่อว่าคุณจะอยู่ที่นี่" วังเปามองหลินอี้เจียยิ้มขำ หันไปบอกชายร่างใหญ่ไม่กี่คนนั้น "พาเธอขึ้นไป วังเสวี่ยคืนเงินเมือไหร่ ค่อยมาเอาคนคืนเมื่อนั้น"

วังเปาพูดแล้วหันกลับมาเพื่อจะให้พาหลินอี้เจียออกไป คนสวยความสวยแบบหลินอี้เจียนี้ เขาแทบจะทนไม่ไหวที่กดเธอลงบนเตียงแล้ว

"แม่ แม่รีบช่วยหนูด้วย!" มองเห็นชายร่างใหญ่สองคนลากเธอออกไป หลินอี้เจียตกใจจนสองขาอ่อนเปลี้ย ร้องเสียงดัง

"พี่เปา ขอร้องได้โปรดปล่อยลูกสาวฉันเถอะ ฉันยอมอยู่ที่นี่" วังเสวี่ยรีบดึงวังเปาไว้แต่กลับโดนชายอีกคนขวางไว้

"แม่ รีบไปบอกพี่เขยมาช่วยหนู มีแต่พี่เขยที่จะช่วยหนูได้!" หลินอี้เจียตะโกนทั้งน้ำตา เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของชายร่างใหญ่สองคนนั้น แต่แรงของเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"ใช่ๆ พี่เปา ได้โปรดรอฉัน ลูกเขยของฉันมีเงิน เขามีเงินจริงๆ ฉันจะไปเรียกให้เขาเอาเงินมาคืนพี่" วังเสวี่ยเองก็ร้อนรบแล้ว รีบร้องตะโกนบอก

"ลูกเขยของคุณ? ลูกเขยของคุณคือใคร?" วังเปาได้ยินก็หันไปมองที่วังเสวี่ย

"ลูกเขยของฉันคือลู่เฉิน ก่อนหน้านี้คนที่ถูกรางวัลที่หนึ่งก็คือเขา ถูกรางวัลหนึ่งร้อยล้าน ฉันจะรีบโทรหาเขา ให้เขาเอาเงินมาคืน" วังเสวี่ยรีบร้อนบอก

"ถูกรางวัลหนึ่งร้อยล้าน?" วังเปาชะงัก เขาได้ยินมาจริงว่าๆ ก่อนหน้านี้ในหยูโจวมีข่าวว่าคนถูกรางวัลร้อยล้าน ในใจก็มีความรู้สึกคลางแคลงใจว่าวังเสวี่ยกำลังโกหกเขารึเปล่า

"พี่เปา เป็นความจริง คนที่ถูกรางวัลหนึ่งร้อยล้านคนนั้นคือลูกเขยฉันเอง ถ้าคุณไม่เชื่อคุณรอสักครู่ ฉันจะโทรให้เขามาพี่ก็จะรู้แล้ว" วังเสวี่ยพูดขอร้อง

วังเปาในใจก็รู้สึกลังเลอยู่บ้าง เขารู้สึกเรื่องมันไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้ ถ้าลูกเขยของวังเสวี่ยถูกรางวัลหนึ่งร้อยล้านจริงๆ เธอจะมากู้เงินกู้ดอกเบี้ยสูง ลูกเขยเธอจะให้เธอสักกี่ล้านคงจะไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไหร่หรอก

และในขณะนี้เอง วังเสวี่ยก็กดหมายเลขเบอร์โทรศัพท์ของลู่เฉินแล้ว ทันใดนั้นทุกคนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่ประตูโถง

ทุกคนหันไปมอง เห็นแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่เย็นชามองดูพวกเขา

ซ้ำยังเสียงโทรศัพท์ก็ดังออกมาจากตัวเขา