คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 136

บทที่136 ความเห็นแก้ตัวของวังเสวี่ย

"ลู่เฉิน ลูกเขยที่รัก รีบมาช่วยน้องสาวของคุณสิ" วังเสวี่ยมองไปที่เด็กหนุ่มแล้วพูด

ใช่เลย เด็กหนุ่มคนนี้ก็คือลู่เฉิน

เขามาที่นี้ได้แปบนึงล่ะ แต่ทุกคนไม่ได้สนใจเขา จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย

เห็นวังเสวี่ยวิ่งมาขอยืมเบี้ย ลู่เฉินรู้แน่นอนว่าเขายืมไปเพื่อพนัน

ในใจเขาโกรธเล็กน้อย แต่เขาไม่คิดว่าวังเสวี่ยจะเป็นถึงขนาดนี้ เพื่อต้องการทุนคืน เลยต้องวิ่งมายืมสินะ

มันบ้าไปแล้ว!

ลู่เฉินต้องการสอนบทเรียนที่ลึกซึ้งให้วังเสวี่ย เขาหันหลังหนีไม่อยากสนใจมัน

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายต้องการให้หลินอี้เจียอยู่ต่อ เขาคิดแล้วคิดอีก ก็ทำได้แค่เดินเข้าไปหา

"พี่เขย ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว ฉันไม่อยากอยู่ต่อ!" เมื่อเธอเห็นลู่เฉิน ก็เลยร้องขอความช่วยเหลือจากเขา

"ลูกเขยที่รักของฉัน ช่วยอี้เจียหน่อย แม่รู้ว่าผิดแล้ว ต่อไปไม่มาเล่นอีก" เพื่อช่วยลูกสาวของเธอ ในที่สุดวังเสวี่ยก็ก้มหัวให้ลู่เฉินและยอมรับความผิดพลาด

"ปล่อยเธอไป ติดเท่าไหร เดียวฉันคืนให้ " ลู่เฉินขี้เกียจฟังข้ออ้าง วังเสวี่ยต้องการทุนคือ ขนาดต้องเอาเบี้ยให้ เขาก็เลยไม่อยากจะเชื่อคำของวังเสวี่ย

คนที่ไม่มีทางไปเท่านั้นที่จะกลายเป็นผีพนัน คำพูดของพวกนี้ เลยไม่มีใครอยากเชื่อ

ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นใครบางคนยอมตัดนิ้วก้อยเพื่อเลิกพนัน

แต่ใช้เวลาไม่นานนัก คนๆนั้นก้กลับมาเล่นเหมือนเดิม ก็แพ้เหมือนเดิม

"หนึ่งร้อนยี่สิบล้าน พอดีเลย "วังเสวี่ยรีบพูด

ลู่เฉินมองไปที่วังเปา, วังเปาก็มองไปที่ลู่เฉิน จากนั้นหวังเปาก็พยักหน้าและพูดว่า"ใช่ รวมดอกเบี้ย ทั้งหมด 1.2 ล้านพอดี ถ้านายคืนมาได้ ฉันก็จะปล่อยเธอไป ”

"บอกเลขมา" ลู่เฉินพูด

วังเปาอึ้งเล็กน้อย จากนั้นยิ้ม และบอกหมายเลขบัตรให้ลู่เฉิน

ลู่เฉินจดหมายเลขบัตร และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโอนเงินทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา วังเปาได้รับข้อมูลการโอน เขาดู และพบว่ามันเป็นใบเสร็จรับเงิน 1.2 ล้านจริงๆ

เขาเหล่ตาและมองไปที่ลู่เฉินสักพัก จากนั้นก็โบกมือ ให้คนของเขาปล่อยตัว

"พี่เขย ขอบคุณค่ะ" หลินอี้เจียรีบวิ่งออกมาที่ข้างๆลู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง

ลู่เฉินมองไปที่หลินอี้เจีย ถอนหายใจในใจ น้องสะใภ้คนนี้ดีไปหมด ก็คือชอบไปไหนมาไหนกับวังเสวี่ย คงต้องน้อยๆหน่อย

หลินอี้เจียยังมีแม่แบบนี้ อาจจะเป็นกรรมของเธอก้ได้

ลู่เฉินมีความรู้กว่า น้องสะใภ้เขา เกือบจะขุดหลุมให้ตัวเองมั้ยล่ะ

"พี่เขย ไปกันเถอะ" หลินอี้เจียเห็นลู่เฉินไม่พูด เลยถึงเสื้อของเขา

เธอก็ไม่อยากอยู่ที่นี้หรอ

เมื่อกี้นี้ เธอเกือบไม่รอด

ถ้าไม่ใช่ลู่เฉินนะ เธอโดนพาตัวไปแล้ว เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้วไม่ล่ะ

“เดียว” ลู่เฉินพยักหน้า มองไปที่วังเปา “พี่เปาใช่ป่ะ ฉันโอนเงินไปให้แล้วนะ นายเอาสัญญาให้ฉันยัง”