คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 137

บทที่137 ไม่มีเหตุผล

เมื่อพวกเขาเห็นลู่เฉินทำกับหัวหน้าใหญ่แบบนั้นก็พากันรุมเข้าไปจัดการเขา

ลู่เฉินหัวเราะหึๆ และจัดการออกหมัดรัวเป็นชุด สุดท้ายพวกเขาที่รุมเข้ามาก็ลงไปนอนกองกันที่พื้น

วังเปาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาไม่คิดว่าลู่เฉินจะกล้าทำขนาดนี้

แม้ว่าเขาเองจะเป็นพวงนักเลงมีอำนาจด้านมืด แต่อำนาจนี้เขาก็มีผู้หลักผู้ใหญ่คุ้มกันอยู่เบื้องหลัง ไม่อย่างนั้นคงถูกกำจัดไปนานแล้ว

การกระทำของลู่เฉินเมื่อสักครู่ เขาจะยังกล้าคิดจะแตะต้องเงินร้อยล้านนั่นของลู่เฉินได้ยังไง

“เหล่าซัน ไปเอาใบสัญญาการยืมเงินมา！” วังเปาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นและออกคำสั่ง

คนที่ชื่อเหล่าซันนั้น เพิ่งถูกลู่เฉินต่อยเข้าไปเต็มเปาจนหวาดกลัว เขาพยักหน้าและรีบไปหาใบสัญญาการยืมเงินมา

ลู่เฉินมองดูกระดาษใบนั้นแล้วหยิบไฟแช็กออกมาจุดทำลายทิ้ง

วังเปาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ลู่เฉินกลับเดินไปลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง

“เอ่อ ลูกพี่ จะทำอะไรครับ？” เฉินเถี่ยตกใจและถามออกมาเบาๆ

“เงินที่แม่ผมยืมไปคิดบัญชีเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่มาคิดบัญชีค่าทำขวัญของแม่ผมกัน อ้อจริงสิ ของน้องเมียผมด้วย” ลู่เฉินยิ้มและพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เดิมทีเขาก็แค่จะมาเอาหลักฐานการกู้ยืมแล้วจากไปเท่านั้น

แต่คาดไม่ถึงว่าวังเปาเล่นไม้นี้กับเขา ถ้าอย่างนั้นเขาคงต้องเล่นด้วยสักหน่อยจะได้ไม่เสียมารยาท

“ลูก ลูกพี่......ทำแบบนี้มัน เอ่อ คือค่าทำขวัญนี่น่าจะเป็นเจ้าตัวมาเรียกเองไม่ใช่เหรอ” วังเปายิ้มทั้งน้ำตา

“อะไรนะ？ ในฐานะลูกเขย ผมจะเรียกค่าทำขวัญแทนแม่ยายนี่ไม่น่าจะผิดนะ？” ลู่เฉินจ้องเขาตาเขม็ง

แม่ยายงั้นเหรอ？

ฉันไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นนับแกเป็นลูกเขยสักหน่อย ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้แกอยู่ที่นี่แล้วตัวเองเปิดแน่บไปได้ยังไง

วังเปาสีหน้าไม่น่าดูเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังพูดขึ้นว่า “ลูกพี่ แหม เลิกล้อผมเล่นได้แล้วละครับ ลูกพี่ก็เห็นอยู่ว่าทั้งสองคนนั่นไม่ได้เป็นอะไร”

“อ้อ จะว่าไปก็ถูก ดูเหมือนพวกเธอทั้งสองคนจะสบายดี” ลู่เฉินพยักหน้าและเห็นด้วย

วังเปาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ทันใดนั้นลู่เฉินก็พูดขึ้นอีกว่า “พวกเธอทั้งสองคนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้าขึ้นโรงขึ้นศาลทางศาลเองก็คงจะพิจารณาว่าเป็นแบบนั้น แต่เมื่อกี้ที่พวกลูกน้องของคุณมารุมทำร้ายผม มันทำให้ผมตกใจกลัวแทบตาย ทำผมขาอ่อนไปหมด ผมถูกข่มขู่ทางจิตใจนะครับเนี่ย คุณลองดูสิว่าจะชดเชยค่าทำขวัญให้ผมยังไงดี”

รุมทำร้ายแกงั้นเหรอ？

แกตกใจตนขาอ่อนหมดเรี่ยวแรง ถูกทำร้ายทางจิตใจงั้นเหรอ？

วังเปาหน้าขึ้นเลือด

แม่งเอ้ย แกคนเดียวต่อยกับลูกน้องฉันตั้งหลายคน กระทั่งทำให้ฉันยอมแกได้ ยังมีหน้ามาพูดเรื่องแบบนี้อย่างหน้าตายได้ยังไง？

บรรดานักเลงที่เหลือก็พากันเบอกตากว้าง

พวกเขาไม่เคยพบเคยเห็นคนที่หน้าไม่อายแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ

ใครกันแน่ที่เป็นนักเลง？

วังเปาอยากจะอัดลู่เฉินให้จมดิน แต่เขาก็ไม่กล้าจึงได้ระงับอารมณ์โกรธเอาไวพูดว่า “ ลูก......ลูกพี่ รบกวนทิ้งเลขบัญชีไว้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ เงินนี้ผมไม่เอาแล้ว ผมยกให้！”

ถือว่าเขายังมีความฉลาดอยู่บ้าง และคิดได้ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่จะให้เขาคายเงินหนึ่งล้านสองนั่นออกมา และยังจะย้อนกลับมาเรียกเงินเพิ่มอีกต่างหาก

เขายังจะกล้าต่อปากต่อคำได้ยังไง หากใช้กำลังก็ไม่สามารถเอาชนะได้อยู่ดี ถ้าให้เรื่องไปถึงตำรวจเขาก็จบเห่อย่างแน่นอนไม่ใช่เหรอ？

เรื่องพวกนี้ที่ทำอยู่มันผิดกฎหมาย