คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 14

บทที่ 14 หลินอี้จุนเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนก

ตอนนี้หลิวไห่ซานกังวลใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ฟังจากน้ำเสียงของผู้บริหารหวัง เขารู้ดีว่าหัวหน้าเขาโกรธมาก หากเรื่องนี้เขาจัดการได้ไม่ดีเขาคงไม่ได้กลับไปทำงานอีกก็เป็นได้

ด้วยอำนาจและความสามารถของผู้บริหารหวัง จะจัดการตัวประกอบเล็กๆอย่างเขาเป็นเรื่องที่ทำได้ทุกวินาที

เพียงแค่เขาคิดไม่ตกว่าผู้หญิงที่ชื่อหลินอี้จุนคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับลู่จงทำไมเขาถึงออกหน้ามาปกป้องพนักงานธรรมดาๆคนหนึ่？

แม้ในใจเขาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามออกไป

“คุณหลินครับ รอผมก่อน！” หลิวไห่ซานรีบวิ่งจนตามเธอทัน

“คุณคิดจะทำอะไรอีกหลินอี้จุนมองดูหลิวไห่ซานด้วยความระมัดระวังหลังเดินออกจากห้องวีไอพีเธอก็ไม่ได้กลัวว่าเขาจะกล้าทำเรื่องอะไรแบบนั้นอีก

“คุณหลินครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆที่เมื่อสักครู่ทำให้คุณหลินไม่พอใจ ผมมันโง่มีตาหามีแววไม่ มองไม่ออกว่าคุณเป็นใคร ขอคุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งได้ไหมครับ ผมจะรีบเซ็นสัญญาให้คุณตอนนี้เลย” หลิวไห่ซานพูดด้วยสีหน้าลำบากใจและโค้งตัวขอโทษ ตัวเขาในเวลานี้ไม่ต่างไปจากเด็กน้อยคนหนึ่ง

“อะไรนะคะ？” หลินอี้จุนยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้านี้ และมองไม่ออกว่าหลิวไห่ซานจะมาไม้ไหน

“คุณหลินว่าอย่างนี้ดีไหม เราจะซื้อผลิตภัณฑ์ของคุณในราคาก่อนปรับลด หากคุณไม่เชื่อพวกเราสามารถไปหาที่นั่งดีๆเซ็นสัญญาก่อนได้เลย” เมื่อเห็นท่าทีหลินอี้จุนไม่เชื่อคำพูดของเขา ทำให้เขายิ่งร้อนรน

ผู้บริหารหวังยื่นคำขาดกับเขาแล้วว่าให้จัดการเรื่องนี้ให้ดี ไม่อย่างนั้นเขาคงแย่แน่นอน

“ผู้จัดการหลิวพูดจริงใช่ไหมคะ？” หลินอี้จุนตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลิวไห่ซานในตอนนี้ หรือการที่เธอตบหน้าเขาไปเมื่อครู่จะทำให้เขาตาสว่าง？

“คุณหลินครับ ท่าทางผมดูเหมือนคนที่ชอบล้อเล่นเหรอ ผมขอพูดตามตรงว่าเมื่อสักครู่ผมได้รับโทรศัพท์จากผู้บริหารหวัง ท่านกำชับผมว่าจัดการเซ็นสัญญากับคุณให้เรียบร้อย แหมคุณหลินละก็ไม่บอกผมแต่ทีแรกว่ารู้จักกับบรรดาผู้บริหาร ผมคงไม่กล้าทำเรื่องขายหน้ากับคุณ” หลิวไห่ซานฝืนยิ้ม

“ฉันเนี่ยนะคะรู้จักคนระดับผู้บริหาร？ ผู้บริหารหวังของพวกคุณฉันไม่รู้จักหรอกนะคะ” หลินอี้จุนพูดด้วยความสงสัย หากเธอรู้จักคนระดับนี้จริง ก็คงไม่ได้มีชีวิตแย่ๆแบบนี้หรอก”

“ไม่ใช่ผู้บริหารหวังครับ แต่เป็นผู้ที่ขนาดผู้บริหารหวังยังต้องให้ความเคารพยำเกรง” หลิวไห่ซานยกนิ้วโป้งขึ้นมาชี้ขึ้นด้านบน เขาหมายความถึงเศรษฐีอันดับหนึ่งของยวี่โจว แต่ดูเหมือนหลินอี้จุนจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

แต่ถึงแม้เธอไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญคือทำให้เธอยินยอมให้เขาเซ็นสัญญาด้วยก็พอ

หลังเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว หลินอี้จุนยังอยู่ในอาการงวยงง

โปรเจคนี้จัดว่าใหญ่มากทีเดียว ฟ่านหมิงติดตามอยู่เป็นเดือนยังไม่สามารถทำได้สำเร็จ！

แต่เธอกลับทำมันได้ง่ายๆแบบนี้？

นี่เธอกำลังฝันไปหรือเปล่า

หลังจากเซ็นสัญญา ฟ่านหมิงก็ไม่มีเหตุผลหักเงินโบนัสหนึ่งหมื่นของเธอ อีกทั้งยังจะได้รับเงินโบนัสเพิ่มอีกหกเจ็ดหมื่นด้วย

เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าใครกันที่ช่วยเธออยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

คงไม่ใช่ฟ่านหมิงอย่างแน่นอน เขาเองยังเอาตัวไม่รอดจะมาช่วยเธอได้อย่างไร？หากเขามีความสามารถพอ คงทำโปรเจคนี้สำเร็จไปนานแล้ว

แล้วยังมีใครอีกนะ？

หลินอี้จุนคิดอยู่นานมาก แต่เธอก็คิดไม่ออกจริงๆ

และสิ่งที่เธอไม่เคยมีอยู่ในสมองเลยก็คือ ลู่เฉินจะเป็นคนที่คอยช่วยเธอ

“ช่างมันเถอะ ไว้มีโอกาสคงได้รู้เองว่าคือใคร ถึงตอนนั้นค่อยขอบคุณอย่างเป็นทางการ”

หลินอี้จุนเดาไม่ออกว่าเป็นใคร แต่เธอก็กลับไปที่บริษัทด้วยความดีใจ

หลังจากหลินอี้จุนเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว หลิวไห่ซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบโทรรายงานไปยังผู้บริหารหวังทันที

แม้ว่าจะถูกผู้บริหารหวังตำหนิผ่านโทรศัพท์มาไม่น้อย แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วเขาไม่ได้โกรธเท่าไหร่ จึงทำให้สบายใจขึ้นไม่น้อย

หลิวไห่ซานคิดแล้วคิดอีก จึงได้ต่อสายไปยังฟ่านหมิง

หลิวไห่ซานหนอหลิวไห่ซาน ทำไมช่างโง่แบบนี้ โดนเล่นงานเข้าแล้วยังไม่รู้ตัว สงสัยเสียจริงว่าแกนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการGreentownอสังหาริมทรัพย์ได้ยังไง

ฟ่านหมิงส่ายหัวไปมาด้วยแววตาดูถูก

……

ข่าวที่หลินอี้จุนเซ็นสัญญากับ Greentownอสังหาริมทรัพย์นั้นกระจายไปอย่างรวดเร็ว

โดยเฉพาะฝ่ายขายหลายๆคนแทบไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

นี่เป็นโปรเจคที่ผู้จัดการฝ่ายขายฟ่านหมิงติดตามอยู่เป็นเดือนๆก็ยังไม่สามารถทำสำเร็จได้

โปรเจคนี้จะได้รับโบนัสเพิ่มหกเจ็ดหมื่นทีเดียว ไม่ว่าใครทำได้สำเร็จก็เพียงพอต่อสำหรับหลายเดือนทีเดียว

“อี้จุน เธอเก่งมากๆเลยนะ ผุ้จัดการฟ่านตามอยู่ตั้งสองเดือนยังจบโปรเจคนี้ไม่ได้เลย แต่นี่เธอทำได้ในเวลาสองวัน นอกจากสวยแล้วยังฉลาดอีกนะเนี่ย” พนักงานชายคนหนึ่งพูดชม

“นั่นสิ ก็ว่ากันว่าสาวสวยทำงานด้านนี้มักได้เปรียบกว่าชายหนุ่มนะ” พนักงานชายอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแอบแฝง

“พวกคุณหมายความว่ายังไงคะ？โปรเจคนี้ฉันทำมันด้วยความสามารถของฉันเอง ถ้าพวกคุณมีความสามารถเพียงพอก็ลองไปทำเองซิ？”หลินอี้จุนเข้าใจในความหมายของพวกเขา เธอรู้สึกเลือดขึ้นหน้า

“ใช่สิ ขอเพียงแค่เซ็นสัญญาได้ ต่อให้ขึ้นเตียงด้วยก็คงถือเป็นความสามารถเฉพาะตัวของผู้หญิงสินะ ถ้าพวกเธออยากได้ผลงานก็ลองใช้วิธีนี้ดูสิ” พนักงานหญิงอีกคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วหัวเราะ

หลินอี้จุนโกรธจนแทบกระอักเลือด และกำลังจะตอบสนองคำกล่าวหานี้

เป็นจังหวะพอดีที่เลขาของผู้บริหารเสี้ยเดินเข้ามาในฝ่ายขาย ในมือถือเอกสารมาให้ฟ่านหมิงหนึ่งฉบับและหลิยอีจุนหนึ่งฉบับ

“คุณหลินยินดีด้วยนะจากการพิจารณาของบริษัทแล้วคุณเป็นคนที่มีความสามารถมองการณ์ไกลทางเราเห็นชอบเลื่อนตำแหน่งให้คุณเป็นหัวหน้าฝ่าย อ้อคุณหลินคะ ผู้บริหารเสี้ยหวังว่าคุณจะเต็มที่กับงานแบบนี้ต่อไปและสร้างผลงานให้ทางบริษัทเรื่อยๆนะคะ” เลขายิ้ม

“คะ？” หลินอี้จุนตกใจ เธอรีบก้มลงดูเอกสารที่อยู่ในมือด้วยความงุนงง

และคนที่เหลือก็งงไปตามเธอ