คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 147

บทที่147 แค่ขับรถถูกๆ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบเดินหน้าขึ้นไปแล้วพูดว่า “คุณพี่ครับ อย่าพึ่งรีบร้อนไป เดี๋ยวผมจะให้เขาขับรถเดี๋ยวนี้ครับ”

เมื่อพูดจบก็หันไปทางลู่เฉินและพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า “นี่คุณ ช่วยขยับรถออกไปหน่อยได้ไหม อย่าทำให้ผมต้องเสียเวลางานเลย”

ลู่เฉินขมวดคิ้วมองเขา และใส่เกียร์เตรียมเข้าจอด

“ นี่คุณ ผมบอกให้คุณขับออกไป ไม่ใช่ให้คุณจอดที่นี่ บอกแล้วไงว่าที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล คุณจะจอดตรงนี้ไม่ได้” เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นดังนั้นก็เคาะประตูรถของเขาและพูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

พูดจาไม่มีคุณสมบัติในการทำงานบริการเอาเสียเลย

ลู่เฉินไม่เคยเจอเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่วางท่าแบบนี้มาก่อน

“ผมจะจอดตรงนี้ มีอะไรไหม？” ลู่เฉินเองก็รู้สึกโมโห เขาไม่เคยพบเห็นคนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนี้

ที่จอดรถตรงอื่นมีตั้งมากมาย อีกทั้งเขาได้รับเชิญจากเฉินจือหราน ทำไมเขาถึงจะจอดตรงนี้ไม่ได้ ต้องการหักหน้าเขาอย่างนั้นหรือ？

“หาเรื่องเหรอครับ？” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นยิ้มและมองมาทางลู่เฉินอย่างเจ้าเล่ห์

ที่แห่งนี้ไม่กลัวว่าใครจะมาก่อความไม่สงบสุขอยู่แล้ว ในเมื่อลู่เฉินรนหาที่ตาย เขาเองก็จะเล่นเป็นเพื่อน

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์สื่อสารขึ้นมา

ในขณะนั้นเองชายหนุ่มที่รอจอดรถก็ทนไม่ไหวและเดินลงมา เขาเตะเข้าที่ประตูรถของลู่เฉินและพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “มัวชักช้าทำบ้าอะไรอยู่ รีบไสหัวออกไปได้แล้ว เสียเวลาว่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะพังรถซอมซ่อของแกซะ！”

ลู่เฉินเองก็โมโหเช่นกัน เขาเปิดประตูรถลงไปและล็อครถ เขาตั้งใจจะจอดขวางถนนอยู่แบบนี้

“คุณควรดูแลรักษารถผมให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นคุณคงชดเชยไม่ไหว” ลู่เฉินพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้น

“แม่งเอ๊ย！ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนกัน ฉันบอกให้แกเอารถขยะออกไป แกไม่เชื่อใช่ไหมว่าฉันจะทุบรถแกจริงๆ？” ชายหนุ่มคนนั้นโมโหอย่างสุดขีดและเตะเข้าไปที่รถลู่เฉินอย่างจัง

“ก็ลองดู” ลู่เฉินพูดกับเขาอย่างเจ้าเล่ห์ ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาเองก็อยากรู้จริงๆว่าจะมีใครหน้าไหนใจกล้าพอจะพังรถเขาได้

ครั้งที่แล้วหูหงทุบรถของเขา ซุปเปอร์มาร์เก็ตของตระกูลหูก็ถูกขายมาให้เขาในราคาต่ำ จนตอนนี้ทางตระกูลหูเองยังไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้ เขาอยากจะรู้นักว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีความสามารถขนาดไหน

เมื่อเห็นว่าลู่เฉินกำลังเดินไปทางประตูทางเข้าและไม่สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว ทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นรู้สึกว่าตนถูกเมิน

เขารีบเดินหน้าไป มือหนึ่งเอื้อมไปจับบ่าของลู่เฉินไว้แล้วพูดว่า “นี่แก เกิดเป็นคนก็ควรจะรู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่อย่างนั้นจุดจบแกคงจะรับไม่ไหว”

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงได้กล้ามาขู่ผม？ เอามือสกปรกออกไปซะ”ลู่เฉินหันมามองเขาและยิ้มด้วยสายตาเยือกเย็น

“ฉันจะเอามือออกไปก็ได้ แต่แกต้องเอารถสกปรกโสโครกนี่ออกไปก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” ชายหนุ่มผู้นั้นขู่ออกมา

“อ๋อ งั้นเหรอ ผมอยากเห็นจริงๆว่าคุณจะไม่เกรงใจแบบไหน” ลู่เฉินหัวเราะ

“รนหาที่ตาย！” ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะเหอะๆ และผลักลู่เฉินอย่างแรง

ลู่เฉินรีบยื่นมือสวนกลับไปจับลงที่บ่าของเขาและเหวี่ยงเขาลงพื้น

ตึง！！！

ชายหนุ่มคนนั้นถูกลู่เฉินเหวี่ยงอย่างแรงจนลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น

“ไอ้เชี่ยเอ๊ย！ นี่แกกล้าลงมือกับฉันจริงๆเหรอ？ ไอ้กระจอก！” ชายหนุ่มผู้นั้นถูกเหวี่ยงลงไปไม่เบา เมื่อเขาลุกขึ้นมาได้ก็จ้องมองลู่เฉินอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์มาทำให้ฉันโมโห ไม่เชื่อก็ลองดูอีกสิ” ลู่เฉินหัวเราะหึๆและเดินเข้าไปด้านใน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นมองดูด้วยสายตามึนงง ก็แค่คนขับรถออดี้ธรรมดาเท่านั้นทำไมถึงทำกล้ามากแบบนี้อยากตายหรือไง？

เขารีบวิ่งเข้ามาแล้วถามชายหนุ่มผู้นั้นว่า “ลูกพี่ เป็นอะไรไหม？”