คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 188

บทที่188 ชนะ

ตรงหน้า ตงฟางหลงได้พุ่งเข้ามาด้วยหมัดราวสายฝนที่หนาแน่น และลู่เฉินเองก็ได้ตกเข้าไปในกลของเขา ไม่มีแรงที่จะเอาคืน ทำได้แค่ป้องกันไว้

ต่อมา ตงฟางหลงได้ตะคอกออกมา แล้วออกหมัดราวกับลม และแลงตรงหน้าอกลู่เฉินไว้

ในเวลานั้น

ลู่เฉินได้กางมือทั้งสอง ปิดตรงหน้าอก หมัดที่ใหญ่กระหน่ำได้พุ่งเข้ามา และทำให้ลู่เฉินล้มลงบนเวที ผู้ชมที่อยู่ล่างเวทีต่างได้กลิ่นไหม้ของรองเท้า

เห็นภาพนี้แล้ว ผู้คนต่างอดใจไม่ได้จะชมตงฟางหลง

“ปรมาจารย์ตงฟางก็คือปรมาจารย์ตงฟาง หมัดราวกับฝน แรงหนักมหาศาล เยี่ยมยอดไปเลยจริงๆ”

“แต่น่าเสียดายที่อีกนิด ก็จะสามารถไล่ลู่เฉินลงจากเวทีได้แล้ว น่าเสียดาย แต่ว่าเขาก็คงจะต้านรับอีกหมัดหนึ่งของปรมาจารย์ตงฟางไม่ไหวแล้วหละ”

หลินอี้จุนและคนอื่นๆอีกสองคนเห็นลู่เฉินเกือบจะถูกหมัดตงฟางหลงไล่ออกจากเวที หัวใจลงไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าลู่เฉินต่อสู้เก่ง แต่เอาจริงๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าลู่เฉินจะเก่งได้ถึงขั้นนี้

แม้ว่าเมื่อครู่นี้อีกนิดเดียวลู่เฉินก็จะถูกปรมาจารย์ตงฟางไล่ลงเวที แต่ความแข็งแกร่งกำลังภายในของลู่เฉินนั้นมันทำให้เห็นถึงความเป็นจริง

ทั้งยวี่โจวนี้ มีสถานฝึกศิลปะต่อสู้สิบกว่าสถานฝึก แต่ไม่มีสถานฝึกไหนมีกำลังภายในที่เก่งจริงๆ

เมื่อก่อนผู้คนต่างดูถูกลู่เฉินกัน แต่ตอนนี้รู้ว่าลู่เฉินเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน สายตาบางสถานฝึกที่เห็นลู่เฉินก็ได้เปลี่ยนไปเลยที

ไม่มีเขา

ก็เพราะลู่เฉินเป็นของยวี่โจว เท่านั้นก็พอ

มองดูลู่เฉินเกือบจะถูกมัดต่อยลงจากเวที คนบ้านจางแอบรู้สึกเสียดาย

แต่ว่าเห็นลู่เฉินไม่สามารถต้านกลับได้ พวกเขาก็วางใจ 。

เพียงแค่อีกแป๊บปรมาจารย์ตงฟางเอาชนะลู่เฉิน พวกเขาก็จะคุมตัวลู่เฉินเลยทันที

“รับแรงหมัดของฉันไปหมัดหนึ่ง ยอมโดนหมัดแต่ก็ไม่ยอมที่จะถอยหลังสักก้าว ดีมาก” ตงฟางหลงอดที่จะชมเชยลู่เฉินไม่ได้

หากเป็นคนะอื่นที่ธรรมดา ก็คงล้มลงบนเวทีนี้แล้วหละ แต่ลู่เฉินไม่ เขายังคงมานคงราวกับภูเขา

หมัดเมื่อครู่นี้ของเขา หากลู่เฉินถอยหลังไป กจะสามารถลดแรงหมัดได้ส่วนหนึ่ง แต่หากเป็นเช่นนั้น เขาได้ถอยหลังไปก่อนหน้าตงฟางหลง ถอยหลัง นั่นมันก็แสดงว่ากำลังอ่อนลง

แต่ลู่เฉินไม่ ยอมที่จะรองเท้าไม้ ยอมที่จะรับหมัดของตงฟางหลงไว้ แต่ไม่ยอมที่จะถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว

ลู่เฉินวางมือทั้งสองลง นำมือไปข้างหลัง และหันหลังให้กับผู้ชม คนที่สายตายดี สามารถเห็นได้เลยว่ามือที่วางหลบอยู่ข้างหลังนันกำลังสั่นอยู่เบาๆ

“ท่านเก่งมากจริงๆ สวมมนต์กินเจอยู่ในป่า เสียดายจริงๆ มาช่วยผม ผมให้ค่าตอบแทนคุณปีละหนึ่งพันล้าน” ลู่เฉินพูด

“นักรบรุ่นของฉัน หัวใจเต๋าแน่วแน่มั่นคง จะเปลี่ยนใจเพื่อเงินไม่กี่สตังค์งี้หรือไง เมื่อครู่ที่ฉันชมเชยคุณ เป็นเพราะว่าคุณมีกำลังมากทั้งๆที่ยังหนุ่มอยู่ แต่วันนี้ฉันก็ยังจะทำให้คุณพิการสาหัสไปเลย” ตงฟางหลงพูดอย่างเย็นชา และไม่ได้เห็นแก่เงินหนึ่งพันล้านของลู่เฉินเลย

หากเขาเป็นคนเห็นแก่เงิน ป่านี้คงจะร่ำรวยมหาศาลแล้วหละ

เขาคิดเพียงแต่ฝึกฝันจิต ฝึกวิชาไว้เพื่อต่อสู้ หากแต่เป็นเพราะอย่างอื่นได้อย่างไร?

เขาพูดอย่างเย็นชา และเตะเท้าซ้ายลงบนพื้น จากนั้นก็มีรอยเท้าที่น่าตื่นอกตื่นใจ ร่างบางผอมของเขาราวกับเสือชีตา และกำปั้นซ้ายของเขาก็คำรามออกมา

เขาจะต้องกำจัดลู่เฉินให้เร็ว

และลู่เฉินเองก็ได้เตะเท้าลงบนพื้น จากนั้นก็บินขึ้นมา ร่างกายของเขาหมุนไปในอากาศ 180 องศา และขาขวาของเขาก็ตกลงมาจากท้องฟ้ากดลงอย่างรุนแรงด้วยพลังมหาศาล

ไม่จะไม่ต่อสู้กับตงฟางหลงด้วยหมัดอีกต่อไป

แต่จะไม่พูดเลยก็ไม่ได้ หมัดของตงฟางหลงแข็งแกร่งกว่สลู่เฉินมากจริงๆ หากลู่เฉินใช้หมัดแล้วก็ เสียเปรียบน่าดูมาก

เพราะสิ่งที่เขาถนัดไม่ใช่หมัด แต่เป็นพลังทั่งร่างกาย