คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 217

บทที่ 217 พี่น้องบ้านตาลที่หยิ่งผยอง

ลู่เฉินรู้อยู่แก่ใจว่าเสี่ยวจิงเป็นคนยังไง แม้ว่าบางทีจะใจร้อนไปหน่อย แต่เขายังเป็นคนที่มีความกล้าหาญ

เพราะยังไงก็เป็นผู้ชายที่เคยฝึกฝนในกองทหารมาหลายปี ถ้าไม่ได้ถึงขั้นที่ทนไม่ไหวจริงๆ เขาจะไม่ลงมือต่อยคนก่อนหรอก

และหลังจากได้ฟังคำพูดของพ่อแม่เสี่ยวจิง เขาก็ได้ยืนหยัดว่าเรื่องนี้เป็นพี่น้องบ้านตาลมาวางกับดักใส่ร้ายเสี่ยวจิง

"เจ้านายลู่ เรื่องที่จะช่วยเสี่ยวจิงนั้นเดี๋ยวค่อยว่ากัน พวกคุณมาจากไกล ต้องหิวแล้วแน่นอน มากินข้าวก่อนเถอะ"ระหว่างที่เสี่ยวเจิ้งยี่พูดก็ลุกตัวขึ้นมาเตรียมจะไปจับไก่ตัวหนึ่งมาฆ่ากิน

คนชนบทไม่มีอะไรที่ดีในการเลี้ยงแข่ง การฆ่าไก่ถือว่าเป็นระดับสูงสุด

"คุณลุง พวกคุณทำอาหารก่อนเลย พวกเราจะไปช่วยคุณออกมาจากสถานีตำรวจแล้วค่อยกลับมากิน"ได้ข่าวว่าเสี่ยวจิงถูกคนต่อยตีในสถานีตำรวจ ลู่เฉินเลยอยากจะไปช่วยเขาออกมาทันที

"เป็นไปได้ยังไงล่ะ พวกคุณเดินทางมาจากที่ไกล อย่างน้อยก็ต้องกินหน่อยนึงค่อยไปนะ"เสี่ยวเจิ้งยี่พูด

"คุณลุงครับ ที่นี่ก็ไกลจากสถานีตำรวจสักเท่าไหร่รอให้พวกคุณทำอาหารเสร็จ พวกเราก็คงกลับมาถึงแล้ว"ซ่งไห่ก็พูดตามขึ้นมา

เสี่ยวเจิ้งยี่คิดและพูดว่า"นั้นฉันให้หลิวผิงอันพาพวกคุณไปละกัน เขารู้ว่าเสี่ยวจิงถูกขังอยู่ที่ไหน"

หลิวผิงอันเป็นลูกเขยคนที่สามของเสี่ยวเจิ้งยี่ เป็นสามีของเสี่ยวหรง สอนหนังสืออยู่ในชนบทเช่นกัน เป็นครูสอนคณิตศาสตร์ระดับประถมศึกษา

ครั้งก่อนเขาไปโต้เถียงที่บ้านตาล แต่ถูกพี่น้องบ้านตาลต่อยตีไปรอบหนึ่ง

แต่รูปร่างของเขาค่อนข้างอ่อนแอ แถมยังเป็นคุณครู พี่น้องบ้านตาลจึงไม่กล้าลงมือหนัก

หลิวผิงอันกลับมาอย่างรวดเร็ว เพิ่งทักทายและทำความรู้จักกับลู่เฉินทั้งสี่คนเสร็จ ก็มีชายร่างใหญ่สี่คนวิ่งเข้ามาในลานหน้าบ้านของบ้านเสี่ยว และตวาดเสียงดัง"ไอ้แก่เอ๋ย ได้ข่าวว่าบ้านแกยังได้หาผู้ช่วยมาเหรอ?"

ชายร่างใหญ่คนหนึ่งชี้ไปที่เสี่ยวเจิ้งยี่และตวาดใส่

ส่วนชายร่างใหญ่อีกสามคนกลับได้สังเกตลู่เฉินทั้งสี่คนด้วยสีหน้าที่เยาะเย้ย

พอคนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่เห็นทั้งสี่คน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที คาดไม่ถึงว่าพี่น้องบ้านตาลยังกล้ามาหาเรื่องอีก

"ไอ้น้อง กูจะเตือนพวกแกนะเว้ย ถ้าพวกแกไม่อยากซวยก็รีบขับรถของแกแล้วออกไปให้พ้น ไม่นั้นพวกกูสี่พี่น้องก็จะทุบรถของแกแตก"ชายร่างใหญ่ในนั้นคนหนึ่งพูดคุกคามลู่เฉินสี่คน

สีหน้าของซ่งไห่เปลี่ยนไป และคิดจะลงมือทันที เขาเป็นตั้งหัวหน้าของกลุ่มอำนาจใต้ดินนะเว้ย จะสามารถทนไอ้พวกนักเลงเล็กๆหลายคนนี้มาชี้ไม้ชี้มือต่อพวกเขาได้ยังไงล่ะ โดยเฉพาะลู่เฉินก็อยู่ด้วย

ลู่เฉินส่งสายตาสะกิดซ่งไห่ ให้พวกเขาอย่าเพิ่งรีบร้อน เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือช่วยเสี่ยวจิงออกมาให้ได้ก่อน

ส่วนไอ้พี่น้องสี่คนนี้ของบ้านตาล ในสายตาของพวกเขาก็ไม่แตกต่างไปจากมดหรอก รอจัดการเรื่องหลักให้เสร็จก่อน ค่อยว่างสั่งสอนไอ้พวกนี้ทีหลัง

"ไอ้แก่เอ๋ย เสี่ยวจิงเข้าไปแล้วแต่พวกแกยังไม่รู้ผิดชอบชั่วอีก ยังคิดจะทำเรื่องให้มันใหญ่หรือ?อย่ามาโทษว่ากูไม่ได้เตือนพวกแกไว้ก่อนนะ ถ้าแกยังคิดจะก่อเรื่องอีก พวกกูจะให้แกต้องเข้าไปด้วย แกดชื่อหรือไม่"เมื่อเห็นว่าลู่เฉินทั้งสี่คนไม่ได้พูดอะไร สายตาของพี่น้องสี่คนบ้านตาลก็เต็มไปด้วยความดูถูก

ในนั้นคนหนึ่งสายตายังมองไปยังคอกหมูของบ้านเสี่ยว เดินไปแล้วพูดว่า"เอาหมูของบ้านเขาไปตัวหนึ่ง ถือเป็นบทลงโทษให้บ้านเขาต้องจำไว้ขึ้นใจ"

"เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม ไป อุ้มไปโดยตรงเลย"เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าของอีกสามคนล้วนปรากฏความดีใจขึ้นมา และล้วนเดินไปที่คอกหมู

คนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่โกรธมาก คิดจะด่าว่าพวกเขา แต่ถูกลู่เฉินห้ามไว้

"คุณลุง ถ้าคุณเชื่อใจผมได้ คุณก็ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา รอให้ผมไปช่วยเสี่ยวจิงออกมาก่อน จากนั้นผมจะให้พี่น้องสี่คนนี้นำสิ่งที่ติดค้างบ้านเสี่ยวอยู่นั้นคืนกลับมาเป็นสิบเท่าเลย"ลู่เฉินพูดอย่างมั่นใจ