คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 220

บทที่ 220 หลินตงผู้เหี้ยมโหด

"พี่สี่ พี่กลับมาแล้วจริงๆเหรอนี่" ดวงตาของตู้เมิงเต็มไปด้วยน้ำตาและเขาตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก คนในหมู่บ้านแสดงอารมณ์และท่าทีไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก พวกเขาหันกลับมาและตะโกนลั่นว่า "เฮ้ย!ไอ้สี่กลับมาแล้ว!"

ไม่นานเสี่ยวเจิ้งยี่และ เสี่ยวหรง ก็ออกมาดูและเห็นเสี่ยวจิงยืนอยู่ข้างนอก พวกเขาพากันตื่นเต้นจนแทบพูดอะไรไม่ออก

"กลับมาก็ดีแล้ว ๆ" เสี่ยวเจิ้งยี่พูดเสียงแข็งเล็กน้อย

เสี่ยวหรงถอดแว่นออกอย่างเงียบ ๆ และเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเขา

ในขณะนั้นเองหลิวผิงอันหยิบประทัดสองสามเส้นออกจากด้านหลังของรถ และจุดมันขึ้น

นี่คือประเพณีของคนในหมู่บ้านที่เรียกกันว่าสะเดาะเคราะห์

แล้วพวกเขาก็พากันเข้ามาในห้อง ใบหน้าของครอบครัวเสี่ยว เต็มไปด้วยความสุข และตู้เมิงก็กล่าวประกาศให้ทุกคนเริ่มรับประทานอาหาร

เมื่อเขาเห็นว่าไก่ตัวหนึ่งไม่พอกิน เสี่ยวเจิ้งยี่จึงขอให้ตู้เมิงฆ่าไก่อีกตัวเพื่อเอามาตุ๋นเพิ่ม

ทางนี้มีการรับประทานอาหารและดื่มกันอย่างคึกคัก แต่ก็สร้างความรำคาญให้กับตระกูลตันที่อยู่ติดกัน และทันใดนั้นก็มีคนมาบอกเกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังจากที่รู้ว่าเสี่ยวจิงได้รับการปล่อยตัวแล้ว พี่น้องตระกูลก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และเตรียมที่จะใช้กลอุบายเดิมอีกครั้ง

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพวกอันธพาล แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าถ้าพวกเขาต้องสู้กันจริงๆสี่พี่น้องก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสี่ยวจิง

หัวหน้าของตระกูลตัน รีบโทรศัพท์ไปหาตันไท่หลุน จากนั้นสี่พี่น้องก็ตรงมาที่บ้านของครอบครัวเสี่ยว

"เสี่ยวจิง ไอ่ลูกเต่าแกแอบหนีออกมาละสินะ นี่มันไม่ต่างอะไรกับการแหกคุกเลยนี่หว่า?” ลูกพี่ เตะเปิดประตูบ้านของครอบครัวเสี่ยว ชี้ไปที่เสี่ยวจิง พูดขึ้นด้วยหน้าตาดุดัน

เมื่อสีหน้าของเสี่ยวจิงเปลี่ยนไป เขากำลังจะลุกแล้ว แต่ลู่เฉินขยิบตาส่งสัญญาณให้ซ่งไห่ ซ่งไห่เข้าใจและลุกขึ้นคว้าคอเสื้อของลูกพี่ตันแล้วก็ลากออกไปไว้ที่ลานด้านนอก

"โอ้ แย่แล้วๆ ครอบครัวเสี่ยวทำร้ายคนอีกแล้ว!" ลูกพี่ตันตะโกนขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนี้พี่น้องอีกสามคนของตระกูลตันที่ไม่ได้มาช่วยตั้งแต่แรก ก็รีบตามเสียงนั้นออกมา

"แย่แล้วๆ ครอบครัวเสี่ยว กำลังจะฆ่าคนอีกแล้ว รีบไปช่วยเร็วเข้า!"

สีหน้าของครอบครัว เปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าสี่พี่น้องตระกูลตันจะไร้ยางอายได้มากขนาดนี้และยังใช้กลอุบายเดิมแบบนี้อีก

เมื่อเห็นเสี่ยวเจิ้งยี่ และคนอื่น ๆ ไม่รู้จะทำอย่างไร ลู่เฉินจึงพูดกับซ่งไห่ว่า "หักขาของเขาซ่ะ"

เมื่อได้ฟังคำพูดของลู่เฉินสีหน้าของ เสี่ยวเจิ้งยี่และคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง นี่ยังไม่ทันได้ทำอะไรสี่พี่น้องตระกูลตัน ก็เหมือนกับคนที่ตายไปแล้วจริงๆถ้าหักขาของลูกพี่ตันจริงๆ งั้นก็ไม่เท่ากับว่าครอบครัวเสี่ยวต้องเผชิญกับโชคชะตาเดิมอีกหรือ

แต่เมื่อเขากำลังจะเกลี้ยกล่อมลู่เฉินนั้น เขาก็เห็นซ่งไห่เตะที่ข้อของลูกพี่ตันเสียงดังอย่างรุนแรง

ใครที่มีความรู้หน่อยก็จะรู้ว่านั่นคือเสียงของข้อต่อที่โดนเตะจนหัก

เมื่อเห็นเช่นนี้พี่น้องอีกสามคนของตระกูลตันก็ถึงกับตกใจเบิกตากว้าง พวกเขาไม่เชื่อเลยจริงๆว่าตระกูลเสี่ยวกล้าที่จะทำจริงๆ

เสี่ยวเจิ้งยี่และคนอื่น ๆ ก็เบิกตากว้างและจิตใจของพวกเขาก็จมลงสู่ก้นบึ้ง

หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาทีลูกพี่ตันก็ส่งสียงโหยโหนเหมือนกับหมูที่ถูกเชือด เขาก็ล้มลงกับพื้นด้วยน้ำมือของซ่งไห่ เข้าจับเข่าซ้ายแล้วกลิ้งไปกับพื้นพร้อมกับร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด

ลู่เฉินมองชิจินและหลินตงด้วยสายตานั้นอีกครั้งและทั้งสองคนเข้าใจสิ่งที่ลู่เฉินต้องการจะบอก จึงรีบหยิบเก้าอี้ไม้เล็กๆ แล้วรีบวิ่งออกไป

เมื่อเห็นเช่นนั้นพี่น้องอีกสามคนของตระกูลตันก็รู้สึกใจไม่ดี ตุ้มๆต่อมๆและหันหลังกลับเตรียมตัวที่จะวิ่งหนี

ขณะนั้นก็มีหญิงวัยกลางคนรีบวิ่งแหวกฝูงชนเข้ามา เมื่อเธอเห็นทั้งสี่คนล้มลงบนพื้นและร้องโหยหวนเธอก็ถึงกับทรุดลงที่ลานบ้านครอบครัวเสี่ยวร้องไห้อย่างหนัก

เสี่ยวเจิ้งยี่และคนอื่น ๆ ต่างก็ขมวดคิ้วสงสัย แต่ลู่เฉิ่นได้จัดการสี่พี่น้องตระกูลตันจนพิการไปแล้ว เวลานี้แม่ของสี่พี่น้องมาร่ำไห้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นอยู่ดี

"พี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันครับ?" ซ่งไห่ถาม

"แม่ของสี่พี่น้อง" เสี่ยวจิวยังขมวดคิ้วอยู่ พวกเขากล้าที่ทำร้ายสี่พี่น้องตระกูลตัน แต่พวกเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลย และเขาก็ไม่ได้กังวลอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แต่แม่ของพี่น้องตระกูลตันเอะอะในลานกว้างนั้น พวกเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเช่นกัน

“เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับฉัน" หลินตงพูดพร้อมกับเดินออกไปและรีบหยิบมีดสั้นออกมาจากรถ

เมื่อเห็นมีดสั้นที่อยู่ในมือ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป และพวกเขาก็ค่อยๆถอยออกไป และไม่มีใครกล้าออกมาแม้แต่คนเดียว

แม่ของสี่พี่น้องตระกูลตันเห็นมีดสั้นในมือของหลินตง เธอก็ถึงกับผงะแล้วก็ยังร้องไห้อย่างหนัก

หลินตงเดินไปที่ด้านข้างของลูกพี่ตันและนั่งยองๆลงข้างๆเขา

ลูกพี่ตันเห็นมีดสั้นในมือของหลินตงก็เกิดความตกใจมาก เพียงเสียงเล็กน้อยก็ไม่กล้าเปล่งออกมา พี่น้องอีกสามคนก็ทนต่อความเจ็บปวดและปิดปากเงียบ แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นอัธพาลใหญ่ของหมู่บ้าน แต่เมื่อเจอคนที่โหดเหี้ยมเช่น Three Heroes of the Waterที่หักขาพวกเขาอย่างง่ายดาย และก็ไม่รู้ว่าจะรักษาหายหรือไม่หรืออาจต้องเดินบนไม้ค้ำตลอดชีวิต

"แก แกจะทำอะไร?" ลูกพี่ตันตัวสั่นด้วยความตกใจ เมื่อหลินตงดึกคอเสื้อของเขาไว้

ขณะนั้นเองแม่ของพี่น้องตระกูลตันก็หยุดร้องไห้และมองไปที่หลินตงพร้อมสาปแช่งเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"ยายแก่ ฉันจะนับถึงสาม ถ้าแกยังไม่ลุกออกไป ฉันจะเอามีดเฉือนลูกแกทุกๆห้าวินาที" หลินตงพูดพร้อมกับเขย่ามีดสั้นในมือ