คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 222

บทที่ 222 ช่างโหดเหี้ยมหรือเกิน

คนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่เห็นเช่นนี้ ล้วนหวาดกลัวจนตัวสั่น มึนงงจนไม่รู้จะทำอะไรต่อ

"แต่ยี่สิบคนเอง พวกคุณสี่คนจัดการเลย"ลู่เฉินพูดกับเสี่ยวของและThree Heroes of the Water Margin

"คนพวกนี้ ฉันคนเดียวก็สามารถเอาชนะได้"เสี่ยวจิงพูดอย่างดูถูก

"โอเค นั้นก็ให้พวกคุณสี่คนจัดการนะ อย่าปล่อยไปแม้แต่คนหนึ่ง อย่างน้อยต้องให้เขาลุกขึ้นมาไม่ได้"ลู่เฉินพูดเสร็จ ก็ขึ้นไปยืนอยู่หน้าคนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่เพื่อปกป้องพวกเขา

ความหมายของเขาเห็นได้ชัดว่าก็คือให้เสี่ยวจิงอย่าเบนความสนใจ มีเขาปกป้องอยู่ ครอบครัวของเขาจะไม่เป็นอันตรายหรอก

มีลู่เฉินปกป้องคนในครอบครัวของเขา เสี่ยวจิงไม่ห่วงอยู่แล้ว ความสามารถของลู่เฉินเขาได้เห็นกับตามาก่อน

อย่าไปพูดถึงแค่ชาวนาพวกนี้ แม้กระทั่งเป็นคนของอำนาจใต้ดิน มาอีกสองเท่า ก็ไม่สามารถเอาชนะลู่เฉินได้หรอก

คนงานพวกนี้แย่หรือเกิน แถมส่วนใหญ่อายุก็ตั้งสามสี่สิบแล้ว จะสู้ชนะหนุ่มชายสี่คนอย่างพวกเสี่ยวจิงได้ยังไงล่ะ

แม้ว่าในมือของพวกเขามีอาวุธอยู่ แต่พวกเขาล้วนไม่เคยฝึกหักการต่อสู้อย่างแท้จริง ไม่นานยี่สิบคนนี้ รวมไปถึงตาลฉีปิงล้วนนอนกรีดร้องอยู่บนพื้นแล้ว

เมื่อเห็นว่ากำลังการต่อสู้ที่น่าหวาดกลัวขฃองสี่คนนี้ ทุกคนล้วนใจสั่นขึ้นมา ในสายตาล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ตอนนี้ในลานหน้าบ้านของตระกูลเสี่ยว นอกจากเสียงกรีดร้องของตระกูลตาล ไม่ได้ยินเสียงอื่นอีก

สี่พี่น้องบ้านตาลเห็นว่ายี่สิบคนที่พ่อตัวเองพามานั้นล้วนสู้ไม่ถึงสามนาทีก็ล้วนนอนกรีดร้องอยู่กับพื้น ล้วนรู้สึกหวาดกลัวมาก ไอ้สี่คนนี้ยังเป็นคนปกติอยู่หรือเปล่าวะ ทำไมถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้!

ตอนนี้พวกเขามีแต่ต้องรอตาลไทหลุนพาคุณมาช่วยพวกเขาแล้ว

แต่มันผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ตาลไทหลุนยังไม่มาอีก ทำให้คนในบ้านตาลล้วนสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

"ลุงเสี่ยวครับ กินข้าวเลย รอให้สถานีตำรวจท้องที่มาจับคนก็พอ"ลู่เฉินพูด

เสี่ยวเจิ้งยี่ยิ้มอย่างขมขื่น เสี่ยวหรงและตเมิ่งก็มีแต่ต้องยิ้มอย่างขมขื่นตาม

พวกเขาจะมีอารมณ์ที่ไหนมากินข้าวล่ะ

คนมากมายขนาดนี้นอนกรีดร้องอยู่ในลานบ้านของบ้านเขา พวกเขาจะกินลงได้ยังไงล่ะ

ลู่เฉินยิ้มขึ้นมา เข้าใจความคิดของคนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่ ตัวเองก็เลยไม่กินข้าวแล้ว จากนั้นหยิบบุหรี่ม้วนหนึ่งให้เสี่ยวเจิ้งยี่ และเขาเองก็หยิบบุหรี่ออกมาสูบม้วนหนึ่งหนึ่ง

ถ้านับดูเวลา คนพวกตาลไทหลุนก็น่าจะอีกห้าหกนาทีก็จะสามารถมาถึงได้ รอพวกเขามาถึงค่อยมาจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ ไม่นั้นคนพวกเสี่ยวเจิ้งยี่คงสงบใจลงไม่ได้

อีกประมาณสิบนาทีผ่านไป ตาลไทหลุนถึงจะพาคนมาถึง เมื่อเห็นหลายสิบคนที่นอนอยู่บนพื้นของลานบ้านเสี่ยว ตาลไทหลุนตกใจมากทีเดียว

คนของบ้านเสี่ยวไม่กี่คนนี้ ก็จะสามารถเอาชนะหลายสิบคนนี้ได้หรือ?

เขาสังเกตคนพวกลู่เฉินอย่างละเอียด ไม่กล้าเชื่อฉากที่ตัวเองได้เห็นต่อหน้านี้

"ผู้อำนวยการตาล กว่าคุณจะมาถึง ไอ้คนของบ้านเสี่ยวช่างไม่มีขื่อมีแปหรือเกิน พวกเขาไม่เพียงแต่ทำขาของฉันพิการ ยังใช้มีดแทงฉันกับพี่ชายไปหลายครั้ง ถ้าหากไม่ใช่ว่าหยุดเลือดได้ทัน ฉันกับพี่ชายคงต้องสูญเสียเลือดมากจนตายแล้ว คุณรีบจับตัวพวกเขาขึ้นมาเร็ว!"เมื่อเห็นว่าคนพวกตาลไทหลุนมาถึง พี่น้องคนที่สองของบ้านตาลก็ตะโกนร้องทุกข์ขึ้นมา

ส่วนคนอื่นในบ้านตาลล้วนมองไปที่คนพวกลู่เฉินอย่างโกรธขรึม สายตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยดูถูก

แม้ว่าพวกเขาถูกต่อย แต่พวกเขารู้อย่างชัดเจนว่า คนพวกลู่เฉินจะต้องน่าสังเวชกว่าพวกเขาอีก

"เสี่ยวจิง พวกแกทั้งครอบครัวล้วนต้องซวยแล้วเว้ย ถ้ากูไม่ทำให้คนในบ้านแกทุกคนติดคุกตลอดชีวิต กูก็จะไม่แซ่ตาลอีกเลย!"พี่น้องคนที่สามของบ้านตาลมองไปที่เสี่ยวจิง และพูดอย่างโมโห