คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 234

บทที่ 234 ใส่ร้ายป้ายสี

วันต่อมา ในขณะที่ลู่เฉินกำลังเตรียมตัวจะไปซากุระคลับเพื่อเร่งให้ตู้เฟยตามหาตัวเสี่ยวเบชิงนั้น เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากหลี่หงเหม่ย

หลี่หงเหม่ยก็คือผู้หญิงขาพิการคนที่ลู่เฉินช่วยลูกชายเธอเอาไว้ตอนเกิดแผ่นดินไหวนั่นเอง

หลังจากนั้นลู่เฉินก็พาเธอเข้าไปทำงานที่เทคโนโลยีอี้ฉี และเขาทิ้งเบอร์มือถือของเขาเอาไว้ให้ บอกว่าหากมีเรื่องอะไรก็สามารถโทรหาเขาได้ ลู่เฉินเองก็ไม่รู้ว่าวังเหว่ยจัดการให้เธอทำงานตำแหน่งอะไร

"คุณลู่คะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม” หลี่หงเหม่ยสะอึกสะอื้น

"พี่หลี่ครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ？บอกผมมาซิ” ลู่เฉินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารก็จริง แต่เขาได้จัดการหางานให้เธอทำแล้ว ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ร้องไห้ร้องห่มออกมากัน？ มันไม่ควรเป็นอย่างนี้สิ！

"คุณลู่คะ พวกเขาจะแจ้งตำรวจจับลูกชายฉัน ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว” หลี่หงเหม่ยร้องไห้

ลู่เฉินได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง ลูกชายของหลี่หงเหม่ยอายุเพียงแค่ 5-6 ปี ที่จริงเขาควรจะได้ไปเรียนในโรงเรียนอนุบาลแล้วด้วยซ้ำ แต่เนื่องจากว่าหลี่หงเหม่ยไม่มีเงินพอที่จะส่งเขาไปเรียนหนังสือ จึงวางแผนว่าอีก 2 ปีค่อยส่งเขาไปเรียนชั้นประถมทีเดียวเลย ดังนั้นจึงได้เอาลูกไปทำงานที่บริษัทด้วย เด็กตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรผิดกฎหมายได้กัน？ ทำไมตำรวจจะต้องจับตัวเขาด้วย！

"พี่ครับ ไม่ต้องกลัวนะ รอผมก่อน เดี๋ยวผมจะไปตอนนี้เลย 15 นาทีก็ถึง” ลู่เฉินเดิมทีอยากจะโทรศัพท์หาวังเหว่ยให้จัดการ แต่เมื่อคิดดูก็รู้สึกว่าตนเดินทางไปเองคงจะดีกว่า เขาเองก็อยากเห็นนักว่าใครกันที่ไม่ละเว้นแม้กระทั่งเด็กตาดำๆ

"ได้ค่ะๆ ขอบคุณคุณลู่มาก คุณมีบุญคุณกับฉันมากจริงๆ” หลี่หงเหม่ยพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

หลังวางสายลง ลู่เฉินก็เลี้ยวรถตรงไปยังอาคารแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากบริษัทไม่ไกลนัก ถ้ารถไม่ติด 10 นาทีก็คงจะถึงจุดหมาย

และขณะนี้ที่หน้าห้องทำงานแผนกเสมียนของแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย เสี่ยวเป่าหลบอยู่ด้านหลังหลี่หงเหม่ย แววตาแฝงไปด้วยความหวาดกลัว

"คุณหยูลี่คะ ลูกชายฉันอายุแค่นี้เอง เขาจะไปขโมยลิปสติกคุณได้ยังไง？ ถึงแม้เขายังเล็กมาก แต่ก็รู้ว่าลิปสติกเป็นของที่ผู้ชายใช้ไม่ได้ คุณจะโยนความผิดให้กับคนบริสุทธิ์อย่างนี้ไม่ได้นะคะ” หลี่หงเหม่ยกป้องลูกชายของตน

หยูลี่หัวเราะหึๆและพูดด้วยท่าทางดุดันว่า “ลูกชายของแกเป็นขโมย！ มันไปที่โต๊ะทำงานของฉัน พอฉันกลับมาก็พบว่าลิปสติกฉันหายไปแล้ว ถ้าเขาไม่ได้ขโมยไปแล้วใครจะขโมย หรือว่าแกคิดว่าเพื่อนร่วมงานของฉันจะขโมยอย่างนั้นเหรอ？”

เมื่อหยูลี่พูดจบ เพื่อนทำงานของเธอหลายคนก็พูดแทรกขึ้นว่า “หลี่หงเหม่ย หมายความว่ายังไงกัน？ แกจะบอกว่าพวกเราเป็นคนขโมยลิปสติกของหัวหน้าอย่างนั้นเหรอ？”

"พวกเราดูเหมือนคนที่ไม่มีปัญญาซื้อลิปสติกเหรอ？”

"ที่จริงฉันสงสัยแกต่างหาก แกใช้ให้ลูกชายไปขโมยลิปสติกของหัวหน้ามาหรือเปล่า？”

"นั่นสินะ ก็แค่คนทำความสะอาดคนนึง เงินเดือนก็เท่านั้นแหละจะมีปัญญาซื้อลิปสติกได้ยังไง？”

เมื่อพวกเธอรุมกันด่า หลี่หงเหม่ยก็แทบจะร้องไห้ออกมา จริงอยู่ที่เธอไม่มีปัญญาซื้อและเป็นแค่เพียงคนทำความสะอาด แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง

"ดูสาระรูปตัวเองเข้าสิ เดินก็กระเผกแล้วยังมีหน้ามาทำงานอีก แถมยังพาลูกชายมาที่บริษัท นี่แกคิดว่าแกเป็นใครกัน！”

"อ้อ นึกได้แล้ว เมื่อสองวันก่อนโทรศัพท์ฉันก็หายไปเหมือนกัน แกให้ลูกชายแกไปขโมยมาใช่ไหม？ ถ้าแกไม่ยอมรับ พวกเราก็จะแจ้งตำรวจจับแล้วนะ”

"ทางที่ดีแกพาลูกชายไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ บริษัทYiqiของเรายิ่งใหญ่ขนาดไหนแกไม่รู้หรือไง？สองคนแม่ลูกแกมาอยู่ที่ ทำให้พวกเราก็เสียภาพพจน์เปล่าๆ”

ในขณะเดียวกันเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนอื่นๆเมื่อเห็นภาพนี้ก็พากันเข้ามาตำหนิหลี่หงเหม่ย