คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 236

บทที่ 236 คุณไม่มีสิทธิ์

หยูลี่เองก็หัวเราะเยาะลู่เฉินแล้วพูดว่า “ลู่เฉิน แกคิดว่าแกเป็นใครกัน？กล้ามาหาเรื่องที่บริษัทเราได้ยังไง？”

ลู่เฉินไม่สนใจคนอื่นๆ เขาจ้องมองไปที่หยูลี่และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มว่า “พี่หลี่ครับ ถ้าพี่ไม่พูดความจริงออกมา ผมก็จะช่วยพี่ไม่ได้แล้วนะ อีกอย่างเสี่ยวเป่าอายุแค่นี้เอง พี่ทนเห็นเขาถูกคนอื่นรังแกได้เหรอ？ ถ้าในวันนี้พี่ไม่ทำอะไรเพื่อเขาสักอย่าง จะต้องเกิดปมในใจของเขาแน่ๆ พี่ต้องรู้นะว่าเด็กเล็กๆเขาจะมีปมติดตัวไปจนโต พี่คงไม่อยากให้เขากลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจใช่ไหม？”

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉิน หลี่หงเหม่ยก็เริ่มหวั่นไหว

สามีของเธอถือว่าหมดประโยชน์ไปแล้วคนหนึ่ง ลูกของเธอเป็นเพียงความหวังเดียวในชีวิตนี้ เธอหวังว่าเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต

"คุณลู่คะ หยูลี่ใส่ร้ายเสี่ยวเป่าค่ะ เธอบอกว่าเสี่ยวเป่าขโมยลิปสติกของเธอไป แต่ที่จริงแล้วเสี่ยวเป่าไม่ได้ขโมยไปนะคะ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะทำให้ฉันยอมรับให้ได้ว่าเสี่ยวเป่าเป็นขโมยและไปเอาลิปสติกของเธอมา เพราะฉันไม่ยอมรับเธอก็ทำร้ายเสี่ยวเป่าจนกระทั่งเสี่ยวเป่าเลือดออกปากเลย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี จึงทำได้แต่เพียงยอมรับว่าเสี่ยวเป่าเป็นขโมย เธออัดเสียงไว้เป็นหลักฐาน บอกว่าจะเอาไปให้ผู้จัดการดูและไล่ฉันออกค่ะ”หลี่หงเหม่ยเล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ลู่เฉินฟัง

เพื่อเสี่ยวเป่าแล้ว เธอยอมสละทุกอย่าง ขอเพียงแค่เขาเติบโตเป็นคนที่แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ ต่อให้มีปัญหากับหยูลี่ก็ไม่เป็นไร

แววตาของลู่เฉินโมโหมาก หยูลี่ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้อย่างไร？ เขามองเธอผิดไปมากจริงๆ

กับเด็กอายุแค่ 6 ขวบเธอก็ยังลงมือได้สินะ！

ต่อให้เสี่ยวเป่าขโมยลิปสติกของเธอจริงๆ ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะลงไม้ลงมือกับเด็กอายุขนาดนี้หรอก

"หลี่หงเหม่ย ฉันให้แกสั่งสอนลูกชายแกให้ดี ต่อไปเขาจะได้ไม่มาขโมยของคนอื่นอีก เพราะถ้าถึงตอนนั้นโดนจับไปก็คงต้องเข้าคุก แต่แกไม่รู้สำนึกถึงบุญคุณของฉัน และยังบอกว่าฉันเป็นคนจิตใจชั่วร้ายอีกอย่างนั้นเหรอ？” หยูลี่พูดด้วยความโมโห

เมื่อหลี่หงเหม่ยพูดออกมาต่อหน้าทุกคนว่าหยูลี่ตีลูกของเธอนั้น หยูลี่ต่อให้จะหน้าด้านสักเพียงใด ในใจก็ยังรู้สึกอายเป็นธรรมดา

หากว่าเธอไม่มีความจำเป็นจะต้องบังคับให้หลี่หงเหม่ยยอมรับว่าเสี่ยวเป่าเป็นขโมยละก็ เธอคงไม่ใช้วิธีสกปรกเช่นนี้ อย่างน้อยเธอก็เป็นคนที่มีการศึกษา

"เพี๊ยะ！”

ลู่เฉินตบเข้าที่หน้าของเธออย่างจังแล้วพูดว่า “หยูลี่ คุณทำให้ผมผิดหวังมาก！”

ก่อนหน้านี้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย แม้ว่าหยูลี่จะตามจีบเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่าหยูลี่เป็นคนที่มีจิตใจคับแคบอำมหิตแบบนี้ แม้แต่เด็กเล็กๆก็ยังไม่ปล่อยวาง

การที่เธอทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไป ไม่ควรจะเรียกว่าเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ

"ลู่เฉิน แกกล้าตบฉันเหรอ？” หยูลี่ถูกลู่เฉินตบเข้าไปเต็มเปาก็ตกตะลึง เพราะเธอคิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะกล้าลงมือกับเธอ

เธอนำมือขึ้นมากุมหน้าเอาไว้ เธอโมโหอย่างสุดขีด อีกทั้งเจ็บปวดเนื่องจากเธอเคยชอบลู่เฉินมาก่อน แม้ว่าลู่เฉินจะไม่ได้ตอบรับความรักจากเธอ แต่ครั้งนั้นก็ถือว่าเป็นรักครั้งแรกซึ่งเธอยังจดจำอยู่ในใจตลอดมา

ภายในใจลู่เฉินรู้สึกผิดหวังมาก ตอนนี้หยูลี่ยังไม่รู้ตัวว่าเธอทำผิดตรงไหนอีก！

อีกทั้งยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องตบหน้าเธอ！

ในขณะที่ลู่เฉินถูกตบหน้านั้น พนักงานผู้ชายหลายๆคนก็พูดขึ้นว่า

"ไอ้หมอนี่ แกรนหาที่ตายเหรอ？กล้ามาทำอวดเก่งที่บริษัทเรา！”

"รปภ.ครับ ยังรออะไรอยู่รีบเอาตัวมันไปได้แล้ว”

เพื่อนร่วมงานผู้ชายหลายๆคนที่ชอบพอหยูลี่ เมื่อเห็นว่าลู่เฉินลงไม้ลงมือกับลู่เฉิน พวกเขาก็รู้สึกว่าเวลาที่จะได้เผยความสามารถของตนมาถึงแล้ว

เมื่อได้ยินดังนั้นพวกเขาก็พากันเตรียมจะลงไม้ลงมือและกำหมัดพุ่งมาทางลู่เฉิน