คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 257

บทที่ 257 มือปืนรับจ้าง

คำพูดของลู่เฉินเพิ่งพูดออกมา ทุกคนก็ล้วนโกรธแค้นขึ้นมา

"ไอ้มึงนี่ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย มึงรู้หรือเปล่าว่ามึงกำลังพูดอะไรอยู่?มึงมีสิทธิ์อะไรมาพูดโม้แบบนี้วะ?"

"มึงก็แค่คนปกติคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรไปด่าว่าปรมาจารย์เจิ้งล่ะ?"

"มึนนี่เป็นใครวะ คนอย่างมึงนี่นะ จะชนะปรมาจารย์เจิ้งได้ยัวไงล่ะ มึงกำลังฝันอยู่หรือเปล่า"

คำพูดของลู่เฉินทำให้ผู้คนต่างเกิดความโกรธแค้นขึ้นมา ไม่ว่าเป็นพวกมือปืนรับจ้าง หรือว่าเป็นแฟนคลับของเจิ้งซีเหอ ต่างกล่าวตำหนิลู่เฉิน

"อ่อ?"ลู่เฉินลุกขึ้นและมองไปดูผู้คนด้วยสายตาที่เยาะเย้ย"ถ้าพวกคุณมั่นใจต่อเจ้งซีเหอขนาดนี้ ทำไมไม่ให้เขามาแข่งกับฉันก่อนรอบหนึ่งล่ะ?"

สีหน้าของจูโปหงเปลี่ยนไปทันที แต่คนอื่นกลับเริ่มเกิดเสียงอึกทึกครึกโครมขึ้นมา

"ได้สิ เชิญปรมาจารย์เจิ้งมายับยั้งความหยิ่งผยองของไอ้เจ้านี้ก่อนเถอะ"

"มึงนี่รนหาที่ตายจริงๆ กล้ามาแข่งกับปรมาจารย์เจิ้งได้ยังไงวะ รอให้ปรมาจารย์เจิ้งมาจัดการมึงเถอะ"

จูโปหงรีบไอออกมาเสียงหนึ่ง เพื่อใก้ผู้คนหยุดการตำหนิต่อ

"แกอยากจะแข่งกับปรมาจารย์เจิ้งก็ได้อยู่ แต่ต้องรอให้แกเข้ารอบแปดลำดับแรกจริงๆถึงจะมีสิทธิ์ ไม่ใช่ใครๆก็ล้วนสามารถแข่งกับปรมาจารย์เจิ้งได้นะเว้ย"ท่าทางของจูโปหงดูถูกเขามาก ความหมายก็คือถ้าแกอยากจะแข่งกับเจิ้งซีเหอ ก็ต้องแข่งกับปรมาจารย์สิบคนนี้ก่อน ไม่นั้นแกก็ไม่มีสิทธิ์

คำพูดของจูโปหง ทำให้พวกมือปืนรับจ้างรู้สึกตัวขึ้นมาได้

"ใช่ๆ แกตั้งใจมาพูดแบบนี้ ก็คือว่าแกไม่กล้าแข่งกับปรมาจารย์สิบคนนี้"

"แม้กระทั่งแปดลำดับแรกแกยังไม่ได้เข้าเลย มีสิทธิ์อะไรไปแข่งกับปรมาจารย์เจิ้งล่ะ?ปรมาจารย์เจิ้งเป็นผู้ที่ติดลำดับสามในประเทศ ส่วนแกล่ะ ขยะที่ไหนก็ไม่รู้?"

คำพูดของผู้คนทำให้หวานยาวจุนและหลานหลินโกรธจนเกือบจะพ่นเลือดออกมา

ตามจริงเมื่อกี้นี้ลู่เฉินก็ได้เข้ารอบชิงแปดลำดับแรกแล้ว เป็นเพราะว่าพวกแกกลัวว่าเจิ้งซีเหอแพ้ให้กับลู่เฉิน จึงปรับเปลี่ยนกฎเกณฑ์อย่างกระทันหัน พวกแกนั่นแหละที่หน้าด้าน ยังมาตำหนิคนอื่นอย่างหน้าไม่อายอีก?

กลัวแพ้ก็พูดมาตรงๆสิ ยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นคนที่ติดลำดับสามในประเทศ?

ถุ้ย!

ต้องกล่าวว่าเป็นคนหน้าด้านที่ติดลำดับขิงประเทศนะเวัย!

แต่แน่นอนว่า คำพูดที่เสียดสีพวกนี้หลานหลินไม่กล้าพูดออกมาหรอก

เพราะเธอกลัวว่าถ้าฝ่ายจัดกิจกรรมโกรธขรึมขึ้นมา ไม่ให้ลู่เฉินแข่งแล้ว นั้นสิ่งที่เธอวางแผนไว้ในช่วงนี้ก็จะเสียประโยชน์ไปเปล่าๆแล้ว

ครั้งนี้ ตระกูลหลานของพวกเธอได้ให้ค่าสปอนเซอร์เป็นหลายสิบล้านแก่สมาคมหินหยาบแห่งเมืองยวี่โจว แถมยังลงทุนหลายร้อยล้านเพื่อเปิดตลาดเครื่องประดับอัญมณีในเมืองยวี่โจวอีกด้วย และเธอในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบ แน่นอนเธอต้องหวังว่าลู่เฉินจะสามารถได้ที่หนึ่งทีเดียวเลย รับแชมป์ให้เมืองยวี่โจวได้

เมื่อเผชิญกับการว่ากล่าวตำหนิของผู้คน ลู่เฉินดูสงบมากอยู่เสมอ เห็นแล้วเป็นคนใจเย็นมาก แต่บางครั้งก็มีแววการเยาะเย้ยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

หลานหลินมองไปดูลู่เฉินที่ยังคงสงบมั่นคงอยู่ จู่ๆสายตาของเธอก็เบลอขึ้นมา

ในสายตาของเธอ จู่ๆร่างกายของลู่เฉินก็สูงใหญ่มโนราห์ขึ้นมา

อยู่ท่ามกลางลมพัดอย่างรุนแรง ยังสามารถคงสติอยู่ได้ เหมือนไม่ว่าเรื่องใดๆล้วนไม่สามารถทำให้เขาหวั่นไหวสักนิด

สภาพจิตใจที่ใจเย็นเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีได้

"โอเค นั้นฉันก็รอเจิ้งซีเหอมาแข่งกับฉันแล้วกัน หลังจากฉันเข้ารอบแล้ว หวังว่าเขาอย่าเป็นเต่าหัวหดอยู่ในกระดองนะ"ลู่เฉินยักไหล่ และมองไปที่จูโปหงอย่างดูถูก จากนั้นก็เดินไปทางเวที

"ไอ้นี่ช่างหยิ่งกำเริบหรือเกิน อยากจะแข่งกับปรมาจารย์เจิ้ง รอให้แกสามารถเข้ารอบก่อนค่อยว่ากันเถอะ"

"อย่ามาแพ้ในรอบแรกนะเว้ย ไม่นั้นมันก็เป็นเรื่องน่าตลกหรือเกิน"