คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 266

บทที่ 266 เสี่ยวเบชิงโกรธแล้ว

เสี่ยวจื่อหยวนมองไปดูลู่เฉินที่ยืนบังอยู่หน้าเขา ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด อยู่ดีๆเขาก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขึ้นในใจ

สายตาของลู่เฉินค่อนข้างจะเย็นชา เย็นชาจนทำให้เขารู้สึกมีความกดดันบางอย่างแพร่หลายไปทั่วร่างกายของเขา

"ลู่เฉิน มาโทษฉันไม่ได้ นี่เป็นคำสั่งของเสี่ยวเบชิง ให้ฉันต้องเอาแชมป์ของวันนี้ให้ได้"เสี่ยวจื่อหยวนรู้ว่าสาเหตุที่ลู่เฉินจะมาขวางทางเขา จึงรีบอธิบาย

และในเวลานี้ จู่ๆลู่เฉินก็หมุนตัวและถีบเตะออกไป

ปัง!

ชายวัยกลางคนที่เดืนตามเสี่ยวจื่อหยวนมานั้นถูกลู่เฉินใช้ขาเตะออกไปและชนกับกำแพงของโรงแรม

ลู่เฉินเดินขึ้นไปก้าวหนึ่ง และเหยียบบนร่างกายของเขา ชายวัยกลางคนที่ยังไม่ทันได้รู้สึกตัวมาได้นั้นก็ใช้มือปิดคลุมหน้าท้องไว้และกรีดร้องออกมาอย่างน่าสังเวช

เดินมีชายวัยกลางคนคิดจะมาต้อนรับเสี่ยวจื่อหยวน แต่คาดไม่ถึงว่ากลับได้เห็นลู่เฉินมาขวางทางเสี่ยวจื่อหยวน เขาเลยคิดจะแอบโจมตีเขาจากด้านหลัง ทุบเขาจนสลบแล้วพาตัวไปที่เมืองหลวงให้เสี่ยวเบชิงจัดการ

แต่คาดไม่ถึงว่าลู่เฉินได้เห็นเขาจากตาของเสี่ยวจื่อหยวน เลยลงมือจัดการเขาก่อน

ชายวัยกลางคนฟื้นสติมาได้ ก็จะไปหยิบปืนขึ้นมา แต่เขาเพิ่งหยิบปืนพกออกมาเสร็จ ข้อมือก็ถูกขาของลู่เฉินเตะไปทีหนึ่ง จากนั้นปืนพกก็ตกลงพื้น

ดวงตาของลู่เฉินปรากฏความโหดเหี้ยมออกมา และเตะออกอีกครั้ง เตะจนชายวัยกลางคนบินออกไปที่ไกลโดยตรง

ส่วนเขาก็ได้พุ่งออกไปพร้อมกับร่างของชายวัยกลางคน ในขณะที่ชายวัยกลางคนจะตกลงไปกับพื้น หัวเข่าซ้ายของเขาก็แทงร่่งกายขอวเขาขึ้นไปข้างบน

กร๊อบ แกร๊บ!

ชายวัยกลางคนกรีดออกมาเสียงหนึ่ง กระดูกซี่โครงไม่รู้ว่าโดนลู่เฉินเตะจนหักไปกี่ซี่

รอจนกว่าร่างกายของเขาตกลงไปสู่พื้นดินอีกที เขาก็สลบไปโดยตรง

"อย่าขยับ!"

พอดีในเวลานี้ เสี่ยวจื่อหยวนหยิบมือพกในพื้นขึ้นมา จากนั้นก็ชี้ไปที่ลู่เฉินอย่างตะลีตะลาน

คนที่ฝีมือดีเยี่ยมอย่างลู่เฉิน แม้กระทั่งคนเก่งข้างๆเสี่ยวเบชิงก็เอาชนะเขาไม่ได้ เสี่ยวจื่อหยวนรู้สึกว่าตัวเองวิ่งไปพ้นจากมือลู่เฉินแน่นอน

ตอนนี้เขามีแต่ต้องสู้กับเขาเท่านั้น

ลู่เฉินหันไปมองเสี่ยวจื่อหยวน เมื่อเห็นว่ามือที่จับปืนของเสี่ยวจื่อหยวนยังสั่นอยู่ สายตาก็ปรากฏความดูถูกขึ้นมา

"แกอย่าเข้าใกล้ ถ้าแกเข้าใกล้มาฉันก็จะยิงปืนนะ!"เมื่อเห็นว่าลู่เฉินค่อยๆเดินเข้าใกล้เขา เสี่ยวจื่อหยวนถอยหลังพร้อมคุกคามเขา

"ไอ้แก่ แกยิงสิ"ลู่เฉินพูดอย่างเยาะเย้ย

เมื่อเห็นว่าลู่เฉินไม่ได้คิดจะกยุดลงมา เสี่ยวจื่อหยวนก็ตึงเครียดขึ้นมา และใช้นิ้วแตะไปที่ทริกเกอร์โดยจิตใต้สำนึก

แต่ในเวลานี้ จู่ๆก็มีมือโผล่มาจับข้อมือของเขาไว้อย่างแน่น

เสี่ยวจื่อหยวนรู้สึกว่ามือขวาเหมือนกับว่าจะขาดแล้ว ทีนทีที่ปล่อยมือ ปืนพกก็ตกลงสู่ที่พื้น

คนที่จับข้อมือของเสี่ยวจื่อหยวนไว้นั้นเป็นหลานหลินนั่นเอง เห็นแต่มืออีกข้างหนึ่งของหลานหลินไปคว้าปืนพกที่กำลังจะตกนั้นไว้อยู่ในมือ จากนั้นจ่อไปบนหัวของเสี่ยวจื่อหยวน

เสี่ยวจื่อหยวนตกใจจนขวัญหาย ในสายตาเต็มไปด้วยความโกลาหลอลหม่าน

เขาไม่รู้ว่าลู่เฉินจะจัดการเขายังไง

"รีบโทรไปให้เสี่ยวเบชิง"ลู่เฉินเดินมาถึงต่อหน้าของเสี่ยวจื่อหยวน และพูดอย่างเย็นชา

เสี่ยวจื่อหยวนจึงต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและค้นหาเบอร์ของเสี่ยวเบชิง

เมื่อเห็นว่าสายโทรออกไปแล้ว ลู่เฉินจึงหยิบโทรศัพท์จากมือเสี่ยวจื่อหยวนมา และรับสาย

ลู่เฉินและหวานยาวจุนจึงรีบวิ่งไปทางบันไดอย่างรวดเร็ว

"รีบไล่ตาม!"

คนข้างหลังเห็นว่าทั้งสามคนวิ่งหนีไปอย่างกระทันหัน ทันทีก็รู้ว่าพวกเขาเป็นคนที่ข้างบนสั่งให้หา

พวกเขาได้ท่องจำหน้าตาของลู่เฉินสามคนได้อย่างแม่นยำ แม้ว่าเป็นเพียงเงาหลัง แต่ก็แน่ใจว่าเป็นคนที่พวกเขาจะจับแน่นอน

หวานยาวจุนแก่แล้ว วิ่งไม่กี่ก้าวก็หอบหืดขึ้นมา

หลานหลินเห็นเช่นนี้ จึงต้องพูดว่า"ปรมาจารย์ลู่ คุณพาปรมาจารย์หวานไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ฉันมารั้งท้าย"

ลู่เฉินมองไปที่หลานหลินตาหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พาหวานยาวจุนวิ่งหนี พาลงชั้นหนึ่งแล้ว เขาไม่ได้เดินบันไดอีก ได้ไปยืนรอลิฟต์โดยตรง

ลิฟต์ยังอยู่ชั้น35 ยังต้องใช้เวลาหน่อยนึงถึงจะลงมาได้ เวลานี้ทั้งสองคนล้วนได้ยินเสียงที่คนกลุ่มหนึ่งวิ่งไล่ตามหลานหลิน

สีหน้าของหวานยาวจุนปรากฏความห่วงใยขึ้นมา กลัวว่าคนเหล่านั้นจะวิ่งไปที่ชั้นที่พวกเขาอยู่

แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าไปใต้ตึกแล้ว

ไม่นานลิฟต์ก็ลงมาถึง ลู่เฉินและหวานยาวจุนเข้าไปในลิฟต์ และกดชั้นสองใต้ดินโดยตรง

ระหว่างทางจากชั้นสิบห้าจนถึงชั้นสองใต้ดิน ไม่มีคนกดลิฟต์เลย

แต่หลังจากทั้งสองคนเดินออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นว่ามีสิบกว่าคนล้อมรอบอยู่ข้างนอกลิฟต์

คนที่อยู่ข้างนอกใช้อาวุธในมือทุบเข้าหาลู่เฉินทั้งสองคน

สีหน้าของหวานยาวจุนซีดขาวมาก เขาไม่เคยได้เห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเลย

เห็นกับตาว่าดาบเล่มหนึ่งฟาดลงมาจากด้านบนศีรษะของเขา แต่สมองสั่งการของเขาว่างเปล่า แม้กระทั่งปฏิกิริยาใดๆยังไม่มีเลย