คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 265

บทที่ 265 ลู่เฉินละทิ้งชัยชนะในการแข่งขัน

ในตอนนี้หลานหลินเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรลู่เฉินถึงพยายามบีบบังคับให้เธออับจนหนทาง

นั่นเป็นเพราะภรรยาและลูกสาวของเขาถูกลักพาตัวไปนี่เอง แล้วจะให้ลู่เฉินทำนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็คงเป็นเรื่องยาก และยิ่งเขารู้ว่าคนที่ลักพาตัวลูกสาวของตนเองไปคือคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล จะให้อดกลั้นความโมโหไว้ก็คงจะทำไม่ได้

“ปรมาจารย์ลู่ ภรรยาของคุณถูกคนของเสี่ยวจื่อหยวนลักพาตัวไปใช่ไหม?” หลานหลินคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการได้ยินเสี่ยวจื่อหยวนโทรมาตักเตือนลู่เฉินก่อนหน้านี้

“อืม…” ลู่เฉินตอบรับ แล้วเดินมุ่งตรงออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

ถือเป็นเรื่องดีที่ฉีฉีไม่ได้รับอันตรายใดๆ ความโกรธที่มีต่อหลานหลินก็เริ่มผ่อนลง ไม่ได้รุนแรงเหมือนในตอนแรก

แต่จะให้เขากลับไปญาติดีกับหลานหลิน เขาก็คงจะทำไม่ได้เช่นกัน

ลู่เฉินมุ่งหน้าเดินตรงขึ้นไปยังแท่นประกาศรางวัล ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น แต่เมื่อทุกคนสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของลู่เฉิน กลับไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามเขาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย

“คุณหลาน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?” เมื่อหลานหลินเดินมาอยู่ต่อหน้าทุกคน หวงยาวจุนก็เอ่ยถามทันที

เพราะเมื่อหวงยาวจุนสังเกตเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของลู่เฉินจึงอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ เหลืออีกเพียงนิดเดียวลู่เฉินก็จะเข้าถึงเส้นทางแห่งชัยชนะ แต่เพียงแค่ลู่เฉินได้รับโทรศัพท์จากบุคคลนิรนาม เขาก็ยื่นขอหยุดการแข่งขันลงอย่างกะทันหัน ใครกันนะที่สามารถทำให้ลู่เฉินละทิ้งการแข่งครั้งนี้ลง?

“คุณหวงคะ ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันขอให้คุณยอมรับกับมัน คุณอย่าไปตำหนิคุณลู่เลยนะคะ ฉันคิดว่าถ้าเรากลับไปจากที่นี่แล้วจะต้องมีคนนำเรื่องนี้ไปใส่สีตีไข่ต่างๆนาๆ ฉันจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่ได้ยินเรื่องบ้าๆแบบนี้ที่นั่น” หลานหลินกล่าว

หวงยาวจุนชะงักงันทันที ภายในใจเริ่มคุกรุ่น เมื่อได้ยินคำกล่าวของหลานหลิน

ทางด้านหวู่จองหัวและคนอื่นๆต่างก็งุนงงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ลู่เฉินจ้ำเดินอย่างรวดเร็วจนมาถึงขั้นบนสุดของแท่นสูง สายตาคมจ้องเขม็งไปยังร่างของเสี่ยวจื่อหยวน “กลับไปบอกเสี่ยวเบชิงซะนะว่าถ้ามีเรื่องคับแค้นใจอะไรให้เอามาลงที่ฉัน อย่าใช้วิธีสกปรกแบบหมาลอบกัดอย่างนี้ มันไม่สมกับเป็นเธอเลย”

เสี่ยวจื่อหยวนเกิดอาการตื่นตระหนกเล็กน้อย เมื่อเห็นความดุเดือดที่แผ่ออกมาจากตัวลู่เฉิน

พูดตามความจริงว่าตัวเขาเองก็ไม่อยากจะทำเรื่องแบบนี้ แต่เพราะคำสั่งขั้นเด็ดขาดของเสี่ยวเบชิงที่ว่าเขาจะต้องได้รางวัลชนะเลิศในการแข่งขันครั้งนี้ เขาจึงจำเป็นต้องทำ

“ผมมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อาจบอกได้ ตอนนี้ผมขอออกจากการแข่งขันแล้วครับ ผมยินยอมที่จะพ่ายแพ้ให้กับอาจารย์เสี่ยวครับ เพราะอาจารย์เสี่ยวเป็นคนที่เก่งมากๆ สมกับเป็นนักสู้อันดับสองของประเทศจริงๆ” ลู่เฉินประกาศต่อบุคคลที่ยืนอออยู่ด้านล่างของแท่นประกาศรางวัลด้วยเสียงอันดังก้อง แล้วจึงรีบเดินลงไปจากแท่นสูงด้วยความรีบเร่ง เขาจะต้องรีบไปเก็บของที่โรงแรม จองตั๋วเครื่องบิน และรีบกลับยวี่โจวให้เร็วที่สุด

เมื่อลู่เฉินเดินจากไป บรรดาคนทั่วทั้งสนามต่างก็พากันแตกกระเจิงและถกเถียงถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตามไปด้วย

“ที่คุณลู่พูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ อาจารย์เสี่ยวถึงแม้จะเป็นคู่ต่อสู้ที่เก่งเป็นอันดับสองของโลก แต่ว่าปรมจารย์ลู่ก็สามารถจะเอาชนะเขาได้ง่ายๆไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ปรมาจารย์ลู่เป็นถึงแชมป์ที่มีชื่อเสียงในหลายๆรางวัล ทำไมเขาถึงละทิ้งโอกาสในการแข่งครั้งนี้กันนะ?”

“และพวกเราก็อยู่กับเขาตลอดทั้งคืนเพื่อเป็นพยานในการทำลายสถิติอย่างต่อเนื่องของเขา และเขาก็ยังสร้างความประทับใจให้พวกเราเห็นในแต่ละรายการของการแข่งขันอีกด้วย อยู่ดีๆเขาก็มาพูดว่าเขาไม่ต้องการแชมป์ มันเป็นไปได้อย่างไร?”

“ทุกคนไม่ต้องถกเถียงกันแล้ว ไม่เห็นหรือยังไงกันว่าในตอนแรกปรมาจารย์ลู่มีความตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะคว้าชัยชนะ แต่พอหลังจากที่อาจารย์เสี่ยวให้ปรมาจารย์ลู่ลู่รับสายโทรศัพท์ สีหน้าท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นวิตกกังวลทันที พวกเธอดูไม่ออกจริงๆเหรอว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องที่ปรมาจารย์ลู่ยอมทิ้งรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันครั้งนี้?”

“ใช่ ต้องเป็นเพราะเสี่ยวจื่อหยวนข่มขู่อะไรบางอย่างกับปรมาจารย์ลู่ลู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมละทิ้งชัยชนะในการแข่งขันลงหรอก ฉันจะต้องถามอาจารย์เสี่ยวให้ได้ว่าเขาใช้วิธีไร้ยางอายแบบนี้เพื่อคว้าแชมป์ เขายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่หรือไม่? "

“ใช่แล้วอาจารย์เสี่ยว คุณทำแบบนี้ไม่มีความอับอายเลยหรือ คุณเป็นถึงแชมป์เลยนะ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือยังไงกัน? ”

“อายุอานามก็ไม่ใช่จะน้อยๆแล้ว ไม่คิดเลยว่าคุณจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้เสี่ยวจื่อหยวน สมแล้วที่มีคนดูถูกคุณ ฉันจะแบนคุณตลอดไป”

ในตอนนี้ด้านล่างของแท่นประกาศรางวัลต่างเต็มไปด้วยเสียงด่าทอและถ้อยคำดูถูกที่ถูกพ่นมาจากบรรดากลุ่มคนด้านล่างถึงเสี่ยวจื่อหยวน

เหตุการณ์นี้เหมือนทำให้เสี่ยวจื่อหยวนถูกผลักตกลงจากหน้าผา หลังจากวันนี้ไปเขาจะเสียชื่อเสียงและถูกต่อต้านจากคนเหล่านี้ และเขาคงจะมองไม่เห็นบุคคลที่มาให้กำลังใจตนอยู่ข้างล่างดังเช่นวันวานได้อีกต่อไป

สีหน้าของเสี่ยวจื่อหยวนซีดเผือดลงเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินคำด่าทอและตำหนิจากบุคคลด้านล่าง

เสี่ยวจื่อหยวนมองไปยังร่างของลู่เฉินที่ก้าวจากไป ภายในใจเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธมารดาของตนเองที่ทำให้เรื่องนี้มันวุ่นวายขึ้นมา