คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 264

บทที่ 264 กลอุบายของเสี่ยวจื่อหยวน

ลู่เฉินมองกลับไปที่เสี่ยวจื่อหยวนและเห็นเสี่ยวจื่อหยวนมองเขาอย่างมีเล่ห์นัย ในใจของเขารู้สึกตกใจเล็กน้อยและมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

คำแนะนำของเสี่ยวจื่อหยวนที่ให้เขารับโทรศัพท์นั้นไม่ได้ไร้จุดหมายอย่างแน่นอน มันต้องมีอะไรสักอย่าง

นี่คุณกำลังเล่นเกมส์อะไรกับผมอยู่รึเปล่า?

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมขอรับสายสักครู่" ลู่เฉินวางอัญมณีลง เขาหันไปบอกผู้ชมและหยิบโทรศัพท์ออกมา

สายเรียกเขาเป็นของหลินอี้จุน เขาจึงเดินไปที่มุมอับเพื่อรับสายเธอ

หลินอี้จุนโทรหาเขาตอนนี้ น่าจะโทรมาเพื่อรายงานว่าพบฉีฉีแล้ว

แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ เขาถึงมีความรู้สึกกังวลในใจค่อยๆดังขึ้นอย่างช้าๆ

“อี้จุน” ลู่เฉินรับสายและพูดอย่างเบาๆ

“เด็กน้อย ถ้าอยากได้ชีวิตของเมียแก อีกสองเกมที่เหลือจะต้องแพ้อาจารย์เสี่ยวซ่ะ ในสายเป็นเสียงกลางๆของผู้ชายคนหนึ่ง ที่โทรมาด้วยโทรศัพท์ของหลินอี้จุน

“แกเป็นใคร?” ลู่เฉินหายใจเข้าลึกๆและถามไปด้วยน้ำเสียงสุขุม

“แกไม่ต้องสนใจว่าฉันเป็นใคร ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ยอมแพ้อาจารย์เสี่ยวซ่ะ แล้วฉันจะปล่อยเมียแกไป”

“ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง?.ลู่เฉินถาม

“แกไม่มีทางเลือก ฉันสามารถบอกได้แค่ว่าลูกพี่คนนี้เป็นคนที่น่าเชื่อถือ” อีกฝ่ายหัวเราะเยาะและพูดออกมา

ลู่เฉินเงียบไปสองสามนาที และพูดขึ้นว่า “แกต้องให้ฉันฟังเสียงเมียฉันก่อน”

ไม่กี่นาที ลู่เฉินก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหลินอี้จุนดังขึ้น “ลู่เฉิน คุณไม่ต้องห่วงฉัน วันนี้คุณต้องชนะให้ได้ ขอเพียงแค่คุณได้รับรางวัลนี้คนพวกนั้นก็จะยอมปล่อยตัวฉีฉี........”

“ไอ่เด็กน้อย แกได้ยินแล้วใช่ไหม ทำตามที่ฉันบอกซ่ะ มิฉะนั้นแกจะไดเก็บศพเมียแกทันทีที่แกกลับมา

ลู่เฉินถอนหาใจยาว สีหน้าของเขาค่อนข้างที่จะไม่ค่อยสู้ดีนัก

เขาเงียบไปเกือบนาทีก่อนจะกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง

"ขอโทษนะครับ ผมขอเบรคในรอบนี้สิบนาทีครับ" ลู่เฉินพูดโดยไม่คำนึงว่าผู้จัดงานจะเห็นด้วยหรือไม่

เมื่อมองด้านหลังของลู่เฉิน นัยน์ตาของเสี่ยวจือแสดงให้เห็นถึงความโหดร้าย

เมื่อทุกคนในกลุ่มผู้ชมเห็นว่าลู่เฉินรับโทรศัพท์แล้วจู่ๆก็สีหน้าของพวกเขาก็น่าดูไม่ค่อยสู้ดีและหยุดเกมโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลายคนยังสงสัยว่าเพื่อไม่ให้ลู่เฉินได้แชมป์ ทางผู้จัดงานได้คิดกลอุบายที่สร้างความวุ่นวายอะไรเพื่อจัดการกับลู่เฉินหรือไม่

ลู่เฉินไม่ได้พูดอะไรแต่นัยน์ตาของเขากระพริบด้วยความไม่เต็มใจและความโกรธแค้น

นอกจากนี้ยังมีการฆาตกรรมที่คนอื่นมองไม่เห็นอีกด้วย

“เธอมากับฉันหน่อย”

เมื่อเขามาถึงโต๊ะลู่เฉินก็ตบไหล่หลานหลิงแล้วเดินเขาไปทางห้องน้ำ

ทุกคนต่างก็งงงวย เมื่อหลานหลิงได้ฟังที่ลู่เฉินพูด ก็ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจมันสั่นและนัยตาของเธอถึงลุกเป็นไฟวูบวาบ

แต่เธอก็ยังลุกขึ้นและทำตามที่เขาขอ

เมื่อเขามาถึงห้องน้ำก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณโดยรอบเลย ลู่เฉินมองไปที่หลานหลิงที่เดินตามเขามา เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด หายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามว่า "คุณรู้ไหมว่าฉันเรียกเธอมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร?"

หลานหลิงส่ายหัวและบนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย

“ หลานหลิง เธอจะแสดงไปถึงเมื่อไหร่?” ลู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มพร้อมกับในตาที่เป็นประกายของเขา