คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 274

บทที่ 274 เสี่ยวเบชิงตาย

“แก......ทำไมแกถึงแข็งแกร่งขนาดนี้？！”

เสี่ยวเบชิงลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น และกระอักเลือดสดออกมาจนหน้าของเธอซีดขาว

“นี่คือสิ่งที่คุณเรียกว่าเป็นศิลปะการต่อสู้ของตระกูลที่ซ่อนเอาไว้อย่างนั้นหรือ？ คุณไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลย！คุณเอาความมั่นใจมาจากไหนที่จะฆ่าผม？” ลู่เฉินเดินหน้าขึ้นไปและมองดูเสี่ยวเบชิงที่หมดเรี่ยวแรงนอนอยู่อย่างไร้พลังการต่อสู้ใดๆด้วยสายตาอาฆาต

“หึๆ！ ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน แกและครอบครัวแกก็จะต้องตายตามฉันไปด้วยเหมือนกัน” เสี่ยวเบชิงขู่

ลู่เฉินตกตะลึง เขาหรี่ตาลงมอง

คำพูดขู่ขวัญของเสี่ยวเบชิงเมื่อครู่ทำให้เขาเริ่มเกิดการลังเล

เนื่องจากเขาไม่รู้จักตระกูลเสี่ยวอย่างเพียงพอ และไม่รู้ว่าเบื้องหลังของตระกูลพวกเขาเป็นอย่างไร

หากเป็นอย่างที่หยุนลาวพูด เขาก็คงไม่สามารถเอาชนะตระกูลเสี่ยวได้

แต่ว่า......

ต่อให้เป็นแบบนั้น เขาก็จะต้องแก้แค้นให้แม่จนได้！！！

“ดูจากสภาพคุณแล้ว ตระกูลเสี่ยวก็ไม่เท่าไหร่สินะ ถ้าพวกเขากล้ามาแก้แค้นกับผมล่ะก็ ผมคงจะส่งพวกเขาลงไปอยู่กับคุณในนรกด้วย ตอนนี้คุณก็เตรียมตัวลงไปคุกเข่าขอโทษแม่ผมซะ！”

ลู่เฉินหัวเราะหึๆและก้มลงไป เอามือบีบคอของเสี่ยวเบชิงไว้ กร๊อบบบบ！ เสียงกระดูกที่คอของเธอหักลงในทันที

เสี่ยวเบชิงเบิกตากว้าง กระทั่งวินาทีสุดท้ายเธอเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าลู่เฉินจะกล้าลงมือกับตน เธอนอนตายตาไม่หลับ

ลู่เฉินลากศพของเสี่ยวเบชิงเข้าไปในรถแล้วพูดกับตู้เฟยว่า “สั่งให้พวกเขาเข้ามาจัดการกับคนพวกนี้ด้วย”

เขาและตู้เฟยเดินทางมาก่อน แน่นอนว่าคนอื่นๆคงจะมาถึงคฤหาสน์แล้วตอนนี้

ตู้เฟยพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แค่ไม่กี่นาที ซ่งไห่และคนอื่นก็ตรงเข้ามาด้านใน

พรรคพวกของซ่งไห่ลากบรรดาคนที่ถูกลู่เฉินทำร้ายจนสลบไปขึ้นรถแล้วจากไป ลู่เฉินจึงได้พูดกับตู้เฟยว่า “ไปจับตัวจางดาวเรน จั่วชิงเฉิงและหลิวซานมาให้ผม

ตู้เฟยแววตาเป็นประกาย เขาถามขึ้นว่า “คุณตั้งใจจะใช้พวกเขามาข่มขู่ตาเฒ่าสามคนนั้นหรือ？”

ลู่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง ในเมื่อพวกเขาไปจัดหาคนสูงอายุมาก่อความวุ่นวายที่บริษัทผม คิดว่าผมจะหมดปัญญาหรือไง？ ผมไม่ลงมือกับพวกเขาแน่ แต่กับลูกหลานของพวกเขา ผมอยากจะเห็นจริงๆว่าสามคนนั้นจะไม่สนใจชีวิตของลูกหลานพวกเขาจริงๆหรือเปล่า？”

“ครับ แล้วศพของยายแก่นี่ล่ะ？” ตู้เฟยถาม

“เอ่อ จัดการทิ้งซะ！” ลู่เฉินพยักหน้า เดิมทีเขาต้องการจะตัดหัวเสี่ยวเบชิงไปคารวะแม่ของเขาที่เมืองหลวง แต่เมื่อคิดดูอีกทีก็รู้สึกว่าถ้าเรื่องนี้พ่อของเขารู้เข้า อาจจะทำให้พ่อของเขาไม่สบายใจได้

“ครับ” ตู้เฟยพยักหน้า เนื่องจากเขาไม่ได้ขับรถมาจึงได้ขับรถของลู่เฉินจากไป

เมื่อลู่เฉินกลับเข้ามาในบ้าน หลินอี้จุนและวังเสวี่ยก็รีบถามขึ้นว่า “เธอไปแล้วเหรอ？”

ลู่เฉินอุ้มฉีฉีขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดแล้วพยักหน้าพูดว่า “ไปแล้วครับ ทุกเรื่องในวันนี้จัดการอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้คุณกลับไปทำงานได้ตามปกติ”

หลินอี้จุนพยักหน้า เธอไม่ได้ถามว่าลู่เฉินจัดการกับเสี่ยวเบชิงอย่างไร ส่วนวังเสวี่ยนั้นก็ไม่กล้าพูดมาก แม้เธอจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามออกไป

“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้างคะ ชายชรากลุ่มนั้นยังอยู่หน้าบริษัทหรือเปล่า？” หลินอี้จุนถามขึ้น

“วันนี้ให้พวกเขาทำตามอำเภอใจไปเถอะ แต่พรุ่งนี้เขาก็ไม่กล้ามาแล้ว” ลู่เฉินพูด