คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 288

บทที่ 288 มือสังหาร

พิธีเปิดดำเนินไปได้อย่างไม่ติดขัด ลู่เฉินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

เวลา ลู่เฉิน:30 น. หลังจากทุกขั้นตอนดำเนินไปจนเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็มาถึงช่วงเวลารับประทานอาหารกลางวัน

แม้ว่าจะมีแขกจำนวนมากอีกทั้งผู้สื่อข่าวนับไม่ถ้วน แต่ลู่เฉินก็ได้จัดเตรียมอาหารไว้อย่างล้นเหลือ เขาได้จองห้อง VIP ยี่สิบห้องที่ร้านหยก36 ด้วย

พวกเขาเดินทางออกไปด้วยรถธุรกิจคันหนึ่งขับโดยหลินตง ภายในรถมีเซ่ซูเจี๋ย เจียงฉางชิง เฉินกวงซิง เฉินจื่อหรานและ หลินอี้เจีย

แขกผู้มาร่วมงานในวันนี้ เดินทางมาโดยรถของเทคโนโลยีสีจำนวน 20 กว่าคัน โต๊ะจีนคันละ 1 โต๊ะคาดว่าก็เพียงพอแล้ว

เนื่องจากทางขึ้นมายังภูเขานี้กำลังปรับปรุงอยู่ ดังนั้นจึงต้องใช้ทางสายเก่าซึ่งเส้นทางค่อนข้างคับแคบและยากต่อการขับผ่าน

ทันใดนั้นรถตู้คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง ดูท่าทีแล้วจะไม่ลดความเร็วลง โชคดีที่เทคนิคการขับรถของหลินตงค่อนข้างดี เขาไม่ได้ตื่นตระหนกและหักพวงมาลัยหลบหนีได้ทันไม่เช่นนั้นคงชนไปแล้ว

ผู้คนบนรถล้วนตกใจกับฉากที่เห็นเมื่อครู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉินจื่อหรานและหลินอี้จุนที่กรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แม่งเอ๊ย! ขับรถภาษาอะไรเนี่ย？” คนขับรถตู้คันนั้นเปิดกระจกตะโกนออกมา

หลินตงขมวดคิ้วและหันหลังไปมอง

ในขณะนั้นเองชายชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของรถ และพุ่งตัวมายังทิศทางที่รถวิ่งไปอย่างจงใจ

“ระวัง!” ลู่เฉินที่นั่งอยู่ข้างคนขับตะโกนขึ้น

หลินตงตกใจมาก เขาเหยียบเบรคโดยไม่รู้ตัวแต่ก็ยังสายเกินไป ชายชราคนนั้นพุ่งชนเข้ามาและล้มลง

รถตู้คันนั้นก็หยุดลงเช่นกัน

ในแววตาของหลินตงค่อนข้างวิตกกังวลและกำลังจะลงจากรถเพื่อไปดูเหตุการณ์ มีคนอื่นอยู่บนรถมากมายขนาดนี้เขาไม่กล้าที่จะปล่อยผ่านไป

“ไม่ต้องไปสนใจเขา” ลู่เฉินรั้งเอาไว้

คนที่นั่งอยู่ด้านหลังก็พากันขมวดคิ้วขึ้น ขับรถชนคนจะไม่สนใจได้ยังไง？อีกทั้งยังเป็นชายชรา! ทุกๆคนมองลู่เฉินด้วยความไม่เข้าใจ

“ไม่สนใจได้ยังไงคะ？ต่อให้แค่ขีดข่วนเล็กน้อยก็ควรจะลงไปดู” หลินอี้จุนพูด

“ผมบอกว่าไม่ต้องสนใจก็คือไม่ต้องสนใจ ผู้ชายคนนี้ผิดปกติ” ลู่เฉินส่ายหัว

เฉินจื่อหรานสีหน้าไม่พอใจ เขาคิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะเป็นคนแบบนี้

“ประธานลู่คะ ทำแบบนี้มันไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย เราขับรถชนคนจะไม่สนใจได้ยังไง？ หลานหลินรีบเรียกรถพยาบาลเร็ว ฉันจะแจ้งตำรวจ” เฉินจื่อหรานรู้สึกเป็นกังวล ในสายตาของเธอนั้นลู่เฉินเป็นฮีโร่ที่คอยช่วยเหลือผู้ตกยากไม่ใช่หรือ？แต่ทำไมตอนนี้เขาขับรถชนคนแล้วจึงปัดความรับผิดชอบแบบนี้ ลู่เฉินทำให้เธอผิดหวังจริงๆ

หลานหลินเองก็ไม่เข้าใจว่าลู่เฉินหมายความว่ายังไง ต่อให้จะใจจืดใจดำขนาดไหนแต่ก็ไม่ควรจะทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเซ่ซูเจี๋ย

ทั้งสองคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกำลังโทรออก

เซ่ซูเจี๋ยขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ขับต่อไปได้ ถอยหลัง จากนั้นอ้อมไปข้างๆ”ลู่เฉินบอกกับหลินตง

ในขณะที่หลินตงกำลังจะขับรถออกไปตามคำสั่งก็พบว่าคนขับรถตู้เมื่อสักครู่เดินมาเคาะกระจกรถ

“นี่ พวกแกขับรถชนคนแล้วไม่คิดจะลงมาดูกันบ้างหรือไง？” คนขับรถตู้พูด

เซ่ซูเจี๋ยและคนอื่นๆที่นั่งอยู่ในรถก็ทำตัวไม่ถูก

“แกแม่งยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าวะ?ขับรถชนคนแล้วคิดจะหนีเหรอ？” คนขับรถตู้พูดต่อ

เฉินจื่อหรานไม่อาจจะทนฟังต่อไปได้ เธอเปิดประตูรถและจะลงไปดูชายชราที่ถูกชน

ในทันใดนั้นเองแววตาของคนขับรถตู้ก็เป็นประกาย เขาหยิบมีดพกออกมาเล่มหนึ่งและพุ่งตรงมายังศีรษะของเฉินจื่อหราน เธอเบิกตากว้าง

ทุกคนที่อยู่บนรถไม่รู้จะทำอย่างไรดี ต่อให้เฉินจื่อหรานเป็นผู้มีทักษะการต่อสู้ แต่ระยะกระชั้นชิดแบบนี้เธอไม่อาจจะจัดการได้ในทันควัน อีกทั้งหลานหลินที่อยู่ข้างๆเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบรับ

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าเฉินจื่อหรานต้องถูกทำร้ายอย่างแน่นอน ทันใดนั้นก็มีมือคู่หนึ่งยื่นเข้ามาและคว้าข้อมือของคนขับรถตู้เอาไว้ บัดนี้มีดพกเล่มนั้นอยู่ห่างจากศีรษะของเฉินจื่อหรานเพียงแค่ 2 นิ้ว หากช้าไปอีกเสี้ยววินาทีก็คงจะถึงตัวเธอแล้ว

ผู้ที่จับข้อมือของคนขับรถตู้นั้นก็คือลู่เฉินนั่นเอง ก่อนหน้านี้เขาก็รู้สึกว่าคนขับรถตู้มีบางอย่างผิดปกติไปจึงได้จับตามอง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาผู้นั้นจะเป็นมือสังหาร

กร๊อบบบ!!!

ลู่เฉินใช้แรงบิดข้อมือของคนขับรถตู้ให้หักลง

คนขับรถตู้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มีดในมือของเขาตกลงมายังขาของเฉินจื่อหราน หลานหลินที่นั่งอยู่ข้างๆเธอรีบวางโทรศัพท์ลงแล้วคว้ามีดเอาไว้เพื่อไม่ให้โดนขาของเฉินจื่อหราน

ขณะเดียวกันทุกคนในรถก็เห็นชายชราที่ถูกชนเมื่อสักครู่พุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับมีดในตำแหน่งข้างคนขับรถ

“ระวัง!!!”

หลินอี้จุนตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

ลู่เฉินซึ่งกำลังเอี้ยวตัวไปด้านหลังเพื่อคว้าข้อมือคนขับรถตู้เอาไว้ เขาคงจะหลบไม่ทันแน่

ทุกคนยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ต่อให้เป็นหลินตงที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็ไม่อาจทำอะไรได้

สายตาของเขามองเห็นชายชราคนนั้นกำลังจะถึงตัวลู่เฉิน

ทันใดนั้นเอง

ลู่เฉินรีบปล่อยมือชายที่ขับรถตู้แล้วเปิดประตูออกไป

พลั่ก!

ประตูรถถูกเปิดออกในทันควัน ชายชราที่อยู่ด้านนอกยังไม่ทันตั้งตัวจึงถูกชนจนกระเด็น

ลู่เฉินรีบกระโดดลงจากรถตามไป

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น!!!

ลู่เฉินไม่ทันได้คิดอะไร เขารีบคว้าตัวคนขับรถตู้มาเป็นเกราะกำบังทันที

ฉึบ!

กระสุนเจาะเข้าไปหรือยังศีรษะของชายคนนั้น เลือดสดสาดกระเซ็นไปทั่ว

“รีบปิดประตูรถ และปิดกระจก!”

ลู่เฉินตะโกนออกไป จากนั้นโยนร่างคนขับรถตู้ทิ้ง เขาหยิบมีดพกของคนขับรถตู้ติดตัวมาและรีบวิ่งเข้าไปยังร้านขายของเล็กๆด้านข้าง

ในร้านค้านี้มีชายชุดดำคนหนึ่งเล็งเป้าปืนมายังลู่เฉิน

แต่ลู่เฉินมีทักษะที่ว่องไว ชายผู้นั้นยิงติดต่อกันห้านัดแต่ไม่ถูกสักครั้งจนกระทั่งหมดกระสุน

ทันใดนั้นสายตาของชายชุดดำก็เหลือบไปเห็นความเงาของมีดพกเล่มหนึ่ง มีดพกเล่มนั้นโผเข้ามาด้วยความเร็วสูงโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง มีดพกเล่มนั้นแทงเข้าระหว่างหัวคิ้วของทั้งสองข้าง

ชายชุดดำเบิกตาจ้องเขา ตายตาไม่หลับ

เมื่อจัดการเรื่องมือปืนเรียบร้อยแล้ว ลู่เฉินก็ค่อยๆย่างกายออกจากร้านขายของด้วยความระมัดระวัง

ภายในร้านมีชายวัยกลางคนกำลังนั่งตัวสั่นอยู่ในมุมมืด

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ไป ทางที่ดีคุณอย่าไปแตะต้องศพ รีบแจ้งตำรวจเถอะ” ลู่เฉินพูดกับชายผู้นั้นและค่อยๆหันหลังออกจากร้าน

เมื่อเขาออกไปก็มองซ้ายมองขวา ค้นหาว่ายังมีมือปืนหลงเหลืออยู่อีกหรือไม่ ส่วนชายที่ทำเป็นถูกรถชนนั้นก็ได้หลบหนีไปแล้ว เมื่อแน่ใจเขาจึงขึ้นรถ

“ไปเถอะ!” ลู่เฉินพูด

หลินตงพยักหน้าและขับรถออกไป

“คุณลู่คะ! ขอบคุณมากจริงๆ” เฉินจื่อหรานพูดขึ้นมา เธอรู้สึกแย่และรู้สึกเสียใจที่ได้พูดแบบนั้นออกไปก่อนหน้า

เป็นเพราะเธอสงสัยในความสามารถของลู่เฉิน จึงทำให้เกือบถูกคนร้ายทำร้ายร่างกาย

ตอนนี้เมื่อเธอนึกถึงภาพเมื่อสักครู่ก็ยังอกสั่นขวัญหาย

“ไม่เป็นไรครับ” ลู่เฉินส่ายหัว

“เป็นพวกของใครกัน？” เซ่ซูเจี๋ยถามขึ้น เสียงปืนเมื่อสักครู่ทำให้เขาตกใจไม่น้อย และสิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากกว่านั้นก็คือมีลูกกระสุนถึง2นัด ลอยมาปะทะกับกระจกรถ

เขาอยากจรู้จริงๆว่าเป็นฝีมือของสามตระกูลนั้นหรือไม่!