คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 312

บทที่ 312 หลิวฉางซานเป่าประกาศศึกสงคราม

หลายวันต่อจากนี้ ลู่เฉินตู้เฟยและคนอื่นๆก็ต้องนอนพักในกองทัพ เพื่อฝึกเรียนรู้วิธีการใช้งานอาวุธและอุปกรณ์เหล่านี้กับช่างเทคนิค

แต่ว่าลู่เฉินฉลาดยิ่งกว่าเซียวจ้างและตู้เฟยอีก อาวุธเหล่านั้นเขาเพียงได้อ่านคำแนะนำโดยทั่วไป และคำสอนของเทคนิคผู้ฝึก ก็เป็นแล้ว

ลู่เฉินใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการเรียนรู้การควบคุมขับรถถังนอกจากนี้ยังใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการเรียนรู้การขับเครื่องบินรบ

แต่ว่าวันแรก ช่างเทคนิคไม่ปล่อยให้เขาขึ้นเครื่องบินรบจริง เพียงแค่ปล่อยให้เขาฝึกในบนเทรนเนอร์

ครูฝึกถูกส่งตรงจากกองทหารให้เขาโดย ไม่แพง รวมๆก็สิบคัน

แต่ที่ทำให้ลู่เฉินอึ้งก็คือ พรสวรรค์ของ ชิจินไม่ได้อยู่ภายใต้เขาเลย และใช้เวลาใกเท่ากัน

“พ่อหนุ่ม ไม่เลวเลยนะ ต่อไปนายมากควบคุมดูแลกองทัพอากาศแล้วกัน” ลู่เฉินตบไหล่ชิจินแล้วพูด

“ครับ ผมจะทำให้กองอากาศของฆ่าวิหารเราโด่งดังไปทั่วในพม่า”ชิจินพูด

ตู้เฟยและเซียวจ้างมองดูลู่เฉินและชิจินเหมือนที่ลู่เฉินมองชิจินในด้านการต่อสู้พวกเขาล้วนเป็นพวกมีพรสวรรค์มาก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอิจฉา

ที่จริงพวกเขาเองก็อยากขับรถเครื่องบินเที่ยวล่องเก้าวัน แต่น่าเสียดายพวกเขาไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้ ช่างอธิบายตั้งนาน พวกเขาก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี

สุดท้ายช่างบอกตรงๆว่าไม่ต้องหัดบินแล้ว พวกเขาไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้

หลังจากนั้นก็ไม่ให้พวกเขาฝึกขับเครื่องบินอีก

จากนั้นทั้งสองคนที่หดหู่จึงจำใจต้องฝึกขับรถถัง

ห้าวันผ่านไปได้ฝึกนักบินออกได้ยี่สิบคน ทหารทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบคนเข้าร่วมการฝึกบิน ในท้ายที่สุดนักบินทั้งยี่สิบคนนี้ก็มีคุณสมบัติครบถ้วน คนอื่นถูกคัดออก

สำหรับการจะขับเครื่องบินได้มันมีข้อบังคับสูงมาก นักบินทั้งยี่สิบคนนั้นก็เพิ่งจะขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ แต่จะให้ถึงระดับต่อสู้ ก็คงจะต้องครึ่งปีหรือนานกว่านั้น

แต่ว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ทั้งหม่า อย่าว่าแต่นักบินเลย แม้แต่เครื่องบินรบก็มีแค่ไม่กี่คัน ถึงแม้ว่านักบินเหล้านี้จะยังไม่ได้มมตราฐานนัก แต่ว่าไปยิ่งแล้วกลับมาคงไม่เป็นปัญหา

แน่นอน ซื้อเครื่องบินรบมา สาเหตุที่ใหญ่ที่สุดคืออวด

เมื่อเขามีอาวุธเหล่านี้แล้ว เขาเชื่อว่าแม้แต่เนปิดอก็จะนั่งเจรจากับเขาดีๆ

เพราะนี้มันไม่เพียงแต่เป็นอาวุธ มันยังเป็นตัวแทนที่บ่งบอกของคนจีน

……

ในเขตกองทัพหลิวฉางซาน

“ท่าน ทางเนปิดอได้ขู่กำชับเราอีกแล้ว ถามเราว่าเราจะลงมือกับฆ่าวิหารเมื่อไหร่?”ฉายปี่รองปล่อยโทรศัพท์และพูดว่า

ฉายปี่ รองของหลิวฉางซาน รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดรองลงมา

“คุณถามดูว่ากองทัพทหารเขาจะถึงเมื่อไหร่?” หลิวฉางซานพูดอย่างจืดชืด

เขาไม่โง่ เขารู้ว่าเนปิดออยากให้เขาไปลองดูก่อนเพื่อทราบความต้องการของฆ่าวิหาร

แต่เขารู้สึกเสมอว่าหากเขาไม่สามารถล่อลวงได้ เขาอาจจะกลายเป็นขี้เท้าเลยก็ได้

ดังนั้นเขาจึงขอให้ฝั่งเนปิดอต้องให้กองกำลังทหารกับเขาหนึ่งพันนาย เขาจึงจะออกเปิดศึก

เพื่ออยากทราบกองกำลังของฆ่าวิหาร ฝั่งเนปิดอเองก็ได้ตอบตกลง และได้ส่งกองกำลังทหารไป

“ถึงพรุ่งนี้ตอนเย็นครับ” ฉายปี่พูด

“อืม งั้นบอกพวกเขา เราจะออกศึกกับฆ่าวิหารในวันมะรืน” หลิวฉางซานพยักหน้า

เขามีทหารเป็นของตังเองอยู่แล้วสามพันนาย รวมอีกหนึ่งพันนายจากเนปิดอ ก็คือสี่พันนาย มันเป็นสองเท่าของฆ่าวิหารแล้ว เขาไม่เชื่อว่าฆ่าวิหารจะมีทางรอดอีก