คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 317

บทที่ 317 ลอกใช้ซึ่งกันและกัน

สำนักงานใหญ่ขุนศึกกองทัพต่าน

“ผู้บัญชาการ ไอ้เจ้านั้นมันไม่รู้ต่ำที่สูงไปแล้ว เปิดสงครามเถอะ ผมจะคอยดูสิว่ากองทหารห้าหกพันนั่นของเขา จะอดทนได้นานแค่ไหน” หลังจากที่ถูกลู่เฉินตัดสาย อู๋เหว่ยโกรธมาก

พวกเขากองทัพต่านไม่แกรงกลัวต่อเนปิดอเลยด้วยซ้ำ ลู่เฉินกับฆ่าวิหารที่คนน้อยนิด กล้ามาโอ้อวดต่อหน้าเขา อยากตายสินะ

“ใจเย็น รออีกสองวัน มีคนช่วยเราฆ่าไอ้นั่นแน่นอน” เกอดานพูดอย่างมั่นใจ

“คนที่ท่านพูดคือตระกูลหลานคนจีนนั่นเหรอ พวกเขามันกองกำลังทหารแค่ไม่กี่ร้อยคน พวกเขาก็ไม่ใช่คู่แข่งของฆ่าวิหารอยู่ดี” อู๋เหว่ยพูดอย่างอึ้ง เขารู้สึกตระกูลหลานต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้กล้าเยาะเย้ยกองกำลังทหารทามีหลายพันคน

“นี่นายดูถูกเขามากเกินไปแล้ว พวกเขาเป็นทหารธรรมดาซะที่ไหนกัน ทหารธรรมดาหลายสิบนายไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้ด้วยซ้ำ อีกอย่าง ต่อให้พวกเขาแพ้ ยังไงก็คงทำเอาฆ่าวิหารบาดเจ็บไม่น้อยเลยหละ ถึงเวลานั้นเราค่อยลงมือ ประหยัดเวลากว่าไม่ใช่หรือไง” เกอดานยิ้ม

“ครับ แล้วพวกเขาเตรียมอาวุธไว้เท่าไหร่?” อู๋เหว่ยถาม

“เครื่องแบบทหารห้าร้อยชุด จะไม่พูดเลยก็ไม่ได้สินะว่าตระกูลหลานสุดยอดมาก ถึงกับมีนักรบจำนวนมากขนาดนี้ มันแข็งแกร่งกว่าทหารรับจ้างนานาชาติเหล่านั้นมาก” เกอดานพูดอย่างอิจฉา

“มันต้องแน่อยู่แล้ว เพราะนักศิลปินการต่อสู้จองจีนโด่งดังไปทั่วโลก หากสวมชุดเครื่องแบบทหาร รั่นมันไม่ใช่ทหารธรรมดาแล้ว” อู๋เหว่ยพยักหน้าพูด

“อืม เปิดศึกสงครามกับฆ่าวิหารในวันมะรืน ผมคิดว่าลู่เฉินนั่นต้องคิดว่าเราร่วมมือกับตระกูลหล่นแน่ๆ จึงเปิดศึกสงครามกับเราในวันมะรืน เขาคงจะนึกไม่ถึงเลยสินะ คืนพรุ่งนี้ ทหารห้ารอยนายของตระกูลหลานจะบุกข้ำปฆ่าฆ่าวิหาร” เกอดานหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

พอได้ยินอู๋เหว่ยเองก็หัวเราะ : “ผู้บัญชาการนี่สุดยอดไปเลย”

“รบกันเนี่ย ใช้แต่กำลังมันไม่พอ บางครั้งต้องใช้สมองด้วย จะดีที่สุดถ้าคุณสามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องต่อสู้กัน เราต้องรู้เขารู้เรา ทำให้การสูญเสียลงต่ำลงที่สุด หรืออีกอย่างคือใช้กำลังคนให้ดป็นประโยชน์ ปกป้องตัวเอง นี่แหละคือวิถีการเอาตัวรอก” เกอดานพูด

“ครับ ผมรู้แล้วครับ” อู๋เหว่ยตอบ

“อืม ลงไปได้ พยายามตอบสนองความต้องการของตระกูลหลาน เวลานี้พวกเรามาขออาวุธยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะนั่นมันแสดงให้เห็นว่าพรุ่งนี้เขาจะฆ่าทหารฆ่าวิหารมากแค่ไหน” เกอดานกล่าว

“ครับ” อู๋เหว่ยพยักหน้า แล้วออกไป

เกอดานหยิบซิการ์ออกมาแล้วจุดไฟมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ความดูถูกก็ได้ปรากฏในดวงตาของเขา

“แค่ฆ่าวิหาร ก็กล้าที่จะมาท้าทายกู คิดว่าหลายปีมานี้กูเงียบครึ้มไปหรือไง”

……

“ท่านหญิง เกอดานรักษาคำพูดมาก เขาได้ส่งอาวุธและอุปกรณ์ทั้งหมดที่เราต้องการมาให้เราแล้ว” คนแก่ในสวนโกกัง รีบรายงานกับหลี่ซิ่นเหลียน

“อืม ให้ทุกคนเตรียมตัวกัน วันนี้บุกฆ่าวิหาร ฆ่าพวกมันให้สิ้น” หลี่ซิ่นเหลียนพยักหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

หลังจากที่พวกเขามาถึงพม่า ไม่เคยคิดเลยว่าลู่เฉินจะเล่นขุนศึกที่นี่ ทำเอาเธอไปผิดทาง ดังนั้นจึงใช้เวลาเกือบสิบวันในการค้นหาว่าลู่เฉินและกองทัพเขา

พอเช่นนี้ พวกเธอก็ไม่กล้าที่จะลงมือก่อน สุดท้ายหลี่ซิ่นเหลียนได้ยื่นขอนักรบทั้งหมดที่มีให้เธอ

คนเหล่าหลี่ซิ่นเหลียนตะลึงไปหมด เห็นด้วยกับสิ่งที่หลานหยู่เหินพูด

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เชื่อว่าคนเหล่ากองทัพต่านเกอดานจะรู้ว่าลูกปัดนั้นอยู่ในมือของลู่เฉิน แต่ไม่ว่าไรก็ตามต้องเผื่อไว้ก่อน

บางทีพวกเกอดานเกิดอยากได้ลูกปัดวิเศนั่นขึ้นมา เป็นไปได้มากพอพวกเขาคุมตัวลู่เฉินแล้ว หรือตอนที่พวกเขาทั้งสองฝ่ายเต็มไปด้วยบาดแผลนั้น เขาก็จะออกมาไล่ล่า

“พอพูดงี้ นายคิดว่าเราควรทำยังไง?” หลี่ซิ่นเหลียนมองหน้าหลานหยู่เหินแล้วถาม

“ผมว่าเราควรที่จะอดทนไม่เปิดศึกก่อน รอพวกเขาทั้งสองฝ่ายสู้กัน แล้วเราโผล่ออกไปกลางคันจับตัวลู่เฉิน แบบนี้ก็ได้จะลดการสูญเสียของทางฝ่ายเราน้อยลง

“แล้วถ้าเกิดพวกเขาไม่เปิดศึกสงครามกันหละ เราจะรองี้ต่อไปเรื่อยๆหรือไง?” คนวัยกลางคนถาม

หลานหยู่เหินเงียบ เขาเองก็อยากเร่งฆ่าลู่เฉินเพื่อแก้แค้นให้กับลูกสาวเขาเหมือนกัน แต่รอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ไม่ใช่วิธี

“ประกาศสงครามแล้ว ประกาศสงครามแล้ว” ในขณะที่ทุกคนกำลังเงียบอยู่นั้น จู่ๆชายหนุ่มคนหนึ่งก็ถือโทรศัพท์มือถือและพูดอย่างตื่นเต้นขึ้นมา

“ประกาศสงครามอะไร?” หลี่ซิ่นเหลียนขมวดคิ้วถาม

“ท่าหญิง กองทัพต่านได้ประกาศสงครามกับฆ่าวิหาร หลานหยู่เหินเดาไม่ผิดจริงๆ พวกเขาจะไปทำสงครามในเช้าวันพรุ่งนี้ และหลอกให้เราจริงๆด้วย” ชายหนุ่มส่งโทรศัพท์ให้หลี่ซิ่นเหลียน

หลี่ซิ่นเหลียนเปิดอ่านเนื้อหา นัยน์ตามีความอาฆาตแฝงอยู่

“กองทัพต่านชั่ว กล้ามาหลอกใช้ตระกูลหลาน งั้นก็ให้พวกเขาลิ้มรสความรู้สึกที่หลอกใช้แล้วกัน!”