คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 317

บทที่ 317 ลอกใช้ซึ่งกันและกัน

สำนักงานใหญ่ขุนศึกกองทัพต่าน

“ผู้บัญชาการ ไอ้เจ้านั้นมันไม่รู้ต่ำที่สูงไปแล้ว เปิดสงครามเถอะ ผมจะคอยดูสิว่ากองทหารห้าหกพันนั่นของเขา จะอดทนได้นานแค่ไหน” หลังจากที่ถูกลู่เฉินตัดสาย อู๋เหว่ยโกรธมาก

พวกเขากองทัพต่านไม่แกรงกลัวต่อเนปิดอเลยด้วยซ้ำ ลู่เฉินกับฆ่าวิหารที่คนน้อยนิด กล้ามาโอ้อวดต่อหน้าเขา อยากตายสินะ

“ใจเย็น รออีกสองวัน มีคนช่วยเราฆ่าไอ้นั่นแน่นอน” เกอดานพูดอย่างมั่นใจ

“คนที่ท่านพูดคือตระกูลหลานคนจีนนั่นเหรอ พวกเขามันกองกำลังทหารแค่ไม่กี่ร้อยคน พวกเขาก็ไม่ใช่คู่แข่งของฆ่าวิหารอยู่ดี” อู๋เหว่ยพูดอย่างอึ้ง เขารู้สึกตระกูลหลานต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้กล้าเยาะเย้ยกองกำลังทหารทามีหลายพันคน

“นี่นายดูถูกเขามากเกินไปแล้ว พวกเขาเป็นทหารธรรมดาซะที่ไหนกัน ทหารธรรมดาหลายสิบนายไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้ด้วยซ้ำ อีกอย่าง ต่อให้พวกเขาแพ้ ยังไงก็คงทำเอาฆ่าวิหารบาดเจ็บไม่น้อยเลยหละ ถึงเวลานั้นเราค่อยลงมือ ประหยัดเวลากว่าไม่ใช่หรือไง” เกอดานยิ้ม

“ครับ แล้วพวกเขาเตรียมอาวุธไว้เท่าไหร่?” อู๋เหว่ยถาม

“เครื่องแบบทหารห้าร้อยชุด จะไม่พูดเลยก็ไม่ได้สินะว่าตระกูลหลานสุดยอดมาก ถึงกับมีนักรบจำนวนมากขนาดนี้ มันแข็งแกร่งกว่าทหารรับจ้างนานาชาติเหล่านั้นมาก” เกอดานพูดอย่างอิจฉา

“มันต้องแน่อยู่แล้ว เพราะนักศิลปินการต่อสู้จองจีนโด่งดังไปทั่วโลก หากสวมชุดเครื่องแบบทหาร รั่นมันไม่ใช่ทหารธรรมดาแล้ว” อู๋เหว่ยพยักหน้าพูด

“อืม เปิดศึกสงครามกับฆ่าวิหารในวันมะรืน ผมคิดว่าลู่เฉินนั่นต้องคิดว่าเราร่วมมือกับตระกูลหล่นแน่ๆ จึงเปิดศึกสงครามกับเราในวันมะรืน เขาคงจะนึกไม่ถึงเลยสินะ คืนพรุ่งนี้ ทหารห้ารอยนายของตระกูลหลานจะบุกข้ำปฆ่าฆ่าวิหาร” เกอดานหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

พอได้ยินอู๋เหว่ยเองก็หัวเราะ : “ผู้บัญชาการนี่สุดยอดไปเลย”

“รบกันเนี่ย ใช้แต่กำลังมันไม่พอ บางครั้งต้องใช้สมองด้วย จะดีที่สุดถ้าคุณสามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องต่อสู้กัน เราต้องรู้เขารู้เรา ทำให้การสูญเสียลงต่ำลงที่สุด หรืออีกอย่างคือใช้กำลังคนให้ดป็นประโยชน์ ปกป้องตัวเอง นี่แหละคือวิถีการเอาตัวรอก” เกอดานพูด

“ครับ ผมรู้แล้วครับ” อู๋เหว่ยตอบ

“อืม ลงไปได้ พยายามตอบสนองความต้องการของตระกูลหลาน เวลานี้พวกเรามาขออาวุธยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะนั่นมันแสดงให้เห็นว่าพรุ่งนี้เขาจะฆ่าทหารฆ่าวิหารมากแค่ไหน” เกอดานกล่าว

“ครับ” อู๋เหว่ยพยักหน้า แล้วออกไป

เกอดานหยิบซิการ์ออกมาแล้วจุดไฟมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ความดูถูกก็ได้ปรากฏในดวงตาของเขา

“แค่ฆ่าวิหาร ก็กล้าที่จะมาท้าทายกู คิดว่าหลายปีมานี้กูเงียบครึ้มไปหรือไง”

……

“ท่านหญิง เกอดานรักษาคำพูดมาก เขาได้ส่งอาวุธและอุปกรณ์ทั้งหมดที่เราต้องการมาให้เราแล้ว” คนแก่ในสวนโกกัง รีบรายงานกับหลี่ซิ่นเหลียน

“อืม ให้ทุกคนเตรียมตัวกัน วันนี้บุกฆ่าวิหาร ฆ่าพวกมันให้สิ้น” หลี่ซิ่นเหลียนพยักหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

หลังจากที่พวกเขามาถึงพม่า ไม่เคยคิดเลยว่าลู่เฉินจะเล่นขุนศึกที่นี่ ทำเอาเธอไปผิดทาง ดังนั้นจึงใช้เวลาเกือบสิบวันในการค้นหาว่าลู่เฉินและกองทัพเขา

พอเช่นนี้ พวกเธอก็ไม่กล้าที่จะลงมือก่อน สุดท้ายหลี่ซิ่นเหลียนได้ยื่นขอนักรบทั้งหมดที่มีให้เธอ