คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 322

บทที่ 322 สงครามระหว่างตระกูลหลาน

สำหรับการจัดการที่เย็นชาของฆ่าวิหาร เนปิดอ รวมไปถึงกองทัพต่านและขุนศึกคนอื่นๆก็ต่างโกรธมาก

โดยเฉพาะเนปิดอและกองทัพต่าน พวกเขาทั้งสองรู้สึกว่าฆ่าวิหารนั้นหยิ่งผยองเกินไปและเพิกเฉยต่อพวกเขาโดยสิ้นเชิงพวก เขาได้ลดสถานะลงไปแต่ฆ่าวิหารไม่ตอบสนองมแม้แต่ใดๆ แล้วดูถูกพวกเขา

แต่วันนี้ พวดเขาเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใด ฆ่าวิหารให้ประชาชนในเมืองโกกังทั้งเมืองถอนตัวออกจากเมืองชั่วคราว

เพราะฆ่าวิหารจะรบกับตระกูลหลานต่อ

ไม่นึกเลยว่าฆ่าวิหารจะทุ่มเทในการสังหารน่ารบของตระกูลหลาน เนปิดอและกองทัพต่านได้กลับมามีความหวังอีกครั้ง แม้แต่คณะรัฐมนตรีของเนปิดอก็ยังโทรหาอู๋เหว่ยของกองทัพต่านมาเป็นการส่วนตัว

นี่เป็นข้อเสนอ ถึงแม้ว่าอู่เหว่ยจะไม่ได้ตอบ แต่ผู้หมวดใต้ความดูแลเขาก็ได้หวั่นไหวแล้วนิดนึง

วิหารที่ถูกสังหารก่อนหน้านี้ได้ทำลายค่ายกองทัพของพวกเขากลายเป็นพื้นพี่ราบไปหมด และยังได้ฆ่าผู้บัญชาการเข้าด้วย ทำให้ทหารพวกนี้ไม่พอใจ

ขอแค่ฆ่าวิหารแล้นักรบของตระกูลหลานได้สูญเสียคนกัน พวกเขาต้องยอมรับข้อเสนอของเนปิดอแน่นอน และล้างแค้นกับฆ่าวิหารเป็นเวลาแรก

และเหล่าขุนนางก็ไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น เขายังติดต่อกับขุนพลอีกห้าคนเป็นเวลาแรก พวกเขาหวังว่ากองทัพต่านจะช่วยพวกกำจัดฆ่าวิหารก่อน

คำพูดของเหล่าขุนนางเป็นไปตามกระบวนการยุติธรรมของชาติ รุ่งอรุณแห่งเหตุผล กลับมีขุนศึกใหญ่สามคนที่ถูกเขาโน้มน้าวใจ ต่างยินดีและเห็นด้วยในการกำจัดฆ่าวิหาร

แต่เบื้องต้นคือต้องให้ฆ่าวิหารและตระกูล หลานสงครามกันในวันหลัง

การสมคบคิดของขุนศึกคนสำคัญหลังจากเนปิดอ ลู่เฉินไม่รู้ และถึงต่อให้รู้ก็ไม่ใส่ใจ

คราวนี้เขาซื้อกระสุนมากและอาวุธมาเพียงพอที่จะสู้ศึกใหญ่หลายครั้งเลย ใครกล้าเปิดสงครามก่อน เขาก็ถ้ารับ

พม่ามีพื้นที่ขนาดเล็ก ระยะของเครื่องยิงจรวดนั้นเพียงพอที่จะทิ้งระเบิดของขุนศึกคนสำคัญและกองทัพต่านได้แล้ว เขาอาจไม่ใช้อาวุธเลยด้วยซ้ำ

ราคาเครื่องยิงจรวดหนึ่งลูกต่อแสนกว่าหยวน ถูกกว่าขีปนาวุธอีก การต่อสู้แบบนี้สำหรับเขาแล้ว มันกระจอกมาก

และทุกครั้งที่ขุนศึกพ่ายแพ้เขาจะได้รับประโยชน์จากมันเป็นสองเท่าเลย

วันรุ่งขึ้นชาวเมืองโกกังได้คัดค้านจำนวนมากเหมือนอย่างที่ติดไว้เลย แต่ในที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็ย้ายออกจากเมืองโกกังอย่างเชื่อฟัง ไม่มีใครอยากเสี่ยงกับชีวิตทั้งนั้น

ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้นเมืองโกกังได้กลายเป็นเมื่องว่างเกือบทั้งเมือง ยกเว้นนักรบห้าร้อยคนของตระกูลหลาย ไม่สามารถหาใครเจอได้มากกว่านี้

พม่ามีสงครามบ่อยมาก สำหรับคนโกกัง พวกขาเคยพบเจอเรื่องแบบนี้มามากมาย ดังนั้นจึงไม่ค่อยตกใจอะไรขนาดนั้น

หลายคนถึงกับคิดจะให้คำแนะนำกับฆ่าวิหารต่างๆ ในใจพวกเขาภาวนาให้สงครามมันจบลงเร็วๆ แล้วหลังจากนั้นกลับมารับค่าชดเชย

เมียนมาร์ล้าหลังเกินไป และหลายแห่งถึงกับต้องอธิบายเลยว่าเป็นผู้คนขาดที่อยู่อาศัย กล่าวได้ว่าพวกเขาล้าหลังกว่าหลายประเทศในแอฟริกาอีก

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่คนของพวกเขาจะมีความคิดเช่นนี้

พวกเขาไม่สนใจว่าใครจะมาเป็นผู้นำพวกเขา พวกเขาสนใจแค่ว่าใครสามารถให้พวกเขาอิ่มท้องและมีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่

การอพยพออกของประชาชนโกกังเกิดคาดเดาของลู่เฉิน ดูเหมือนว่ามันกำลังจะกลายเป็นเมืองล้างในอีกไม่ช้า ทันใดนั้นลู่เฉินหรี่ตา

“สั่งการให้กองกำลังที่สามเตรียมพร้อม อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาการต่อสู้จะเริ่มขึ้น” ลู่เฉินพูด

เขาไม่ใช่คนหัวโบราณ ถึงแม้จะบอกว้าพรุ่งนี้เปิดสงคราม แต่ตอนนี้ประชาชนโกกังให้ความร่วมมือมาก แล้วทำไมเขาถึงไม่รักษาโอกาสนี้ไว้หละ

และเขาเชื่อว่าตระกูลหลานส่วนใหญ่ไม่ได้ตระหนักหรอกว่าเขาจะทำการต่อสู้ล่วงหน้าแน่นอน