คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 323

บทที่ 323 ตระกูลหลานได้พ่ายแพ้

เมื่อคนในตระกูลหลานเห็นเฮลิคอปเตอร์บินมา ทันใดนั้นพวกเขาถึงรู้สึกตัวมาได้ว่า ลู่เฉินเปิดสงครามก่อนเวลา

มองดูดูระเบิดที่ทิ้งจากเฮลิคอปเตอร์ ทุดคนต่างวิ่งหนีและร้องตะโกน แต่เฮลิคอปเตอร์มันไม่สูงอยู่แล้ว ระเบิดถูกโยนลงและไม่นานมันก็ถึงพื้น ทันใดนั้น คนในบ้าน ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน

หลังจากการทิ้งระเบิดระลอกแรกมีผู้เสียชีวิตอย่างน้อยสี่สิบหรือห้าสิบคน

แต่ไม่นานหลังจากที่ทุกคนได้สติกลับมา ทุกคนได้กระจัดกระจายกันไปหมด อีกอย่างพวกเขาต่างก็เป็นนักรบและโดยพื้นฐานแล้วเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงระเบิดบนศรีษะ ก็ต่างหลบกันไปได้หมด

และนักรบบางคนถือเครื่องยิงจรวดแบบติดไหล่ด้วยซ้ำ เพื่อยิ่งเฮลิคอปเตอร์ มีเฮลิคอปเตอร์สามลำโชคร้ายมาก ถูกยิ่งลงมา

ชิจินเห็นท่า จึงได้ใช้ปืนกลยิ่งรัว ไม่ยิ่งระเบิด และมันก็มีผลลัพธ์ขึ้นมาเลยทันที

ภายใต้กระสุนที่หนาแน่น นักรบตระกูลหลาน ก็หน้าซีดทันทีและผู้คนก็ถูกยิงล้มลงอย่างต่อเนื่อง

สิบนาทีต่อมา รถถังและกองกำลังติดอาวุธมาถึงที่เกิดเหตุ และได้ล้อมรอบถนนสายเก่าซึ่งเป็นที่ตั้งของตระกูลหลาน

ห่างออกไปหนึ่งไมล์ รถถังได้ถล่มบ้านเรือนในถนนสายเก่าอย่างไม่เลือก

อย่างไรก็ตามบ้านหลังเก่าเหล่านี้ ลู่เฉินก็พร้อมที่จะผลักดันให้มีการสร้างขึ้นใหม่และเขาเองก็ไม่สนใจกับการสูญเสียด้วย

เช่นนี้ ตระกูลตระกูลหลานก็คงได้รับความเสียหายมากกว่าอีก

หลังจากทิ้งระเบิดเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ถนนสายเก่าทั้งหมดก็ได้เหลือเพียงซาก มีคนหนีบ้าง ถูกเฮลิคอปเตอร์ไล่ยิ่งบ้าง และไม่ช้าก็ได้กลายเป็นศพอย่างรวดเร็ว

ราวกับคำโบราณที่กล่างไว้ว่า วิชาอาคมเก่งมากแต่ไหน ก็กลัวมีดฟันอยู่ดี

ไม่ว่านักรบจะทรงพลังเพียงใด เขาก็ไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับในภายใต้อาวุธความที่มีขนาดใหญ่และร้อนได้

ถ้านักรบสามารถรับมือกับอาวุธร้อนได้ โลกก็จะไม่ยุ่งวุ่นวายหรือไง?

ประเทศนี้ยังไม่ได้พัฒนาอาวุธที่ร้อนแรงส่วนคนผลิตนั่นเหรอ ช่างเถอะ

ดูตระกูลหลานก็หมดหนทางกับภายใต้การคุกคามของเขา ในตาลู่เฉินก็ได้มีความเยาะเย้ยเลื่อนผ่าน

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่านักรบพวกนี้จะเก่งกาจมาก หากรู้ว่าพวกเขาจะอ่อนแอขนาดนี้ เขาก็จะไม่เสียแรงขนาดนี้ ?

รถถังหนึ่งพันคันรถหุ้มเกราะหนึ่งพันคันเฮลิคอปเตอร์อีกหลายสิบคัน

"ฉันให้ความสำคัญกับพวกเขาจริงๆ" ลู่เฉินยืนอยู่ข้างรถหุ้มเกราะมองดูคนตระกูลหลานล้มลงทีละคนในกองเลือด เขาถึงกับหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย

"ผู้บัญชาการ จบลงแล้ว นักโทษห้าคนถูกจับส่วนคนอื่น ๆเสียชีวิตทั้งหมด" ในขณะนี้เจ้าหน้าที่พลเรือนมาหาลู่เฉินและพูด

"ให้พวกเขาพามาฉันไปดู" ลู่เฉินพยักหน้า

เจ้าหน้าที่พลเรือนพยักหน้าและกดอินเตอร์คอมทันที: "ผู้บังคับบัญชาขอให้นำนักโทษทั้งหมดมาที่นี่"

"รับทราบ”

ในไม่ช้าตู้เฟยและคนอื่น ๆ ก็ได้นำนักโทษทั้งห้าคนมา

นิ้วโป้งของทั้งห้าคนถูกเชือกที่หนามัดไว้ มีคราบเลือดอยู่ทุกที่ ทั้งตัวดูย่ำแย่ไปหมด

สิ่งที่ทำให้ลู่เฉินประหลาดใจก็คือ ในทั้งห้านี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่ง เพื่อที่จะฆ่าเขาทั้งครอบครัวตระกูลหลานไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ หญิงหรือชายก็ต่างมากันหมด

เมื่อมองไปที่คนทั้งห้า ลู่เฉินได้เห็นชายคนนั้นที่เหมือนในรูปถ่ายและคิดในใจว่าตะแก่นี้มีบุญวาสนาจริงๆ แต่ในเมื่อการทิ้งระเบิดอย่างนี้มันยังไม่สามารถระเบิดนายตายได้ งั้นวันนี้ฉันก็จะปล่อยนายไป

"ทำไมตระกูลหลานของคุณต้องขนาดนี้ด้วย ทั้งๆก็รู้ว่าฉันมีกองทัพเป็นของตังเอง ยังจะมาหาที่ตายอีก?” ลู่เฉินสูบบุหรี่จากนั้นโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบมันด้วยเท้าซ้ายเพื่อทำลายมัน

"อีกอย่าง พวกคุณเองที่ยั่วยุฉันครั้งแล้วครั้งเล่า และยังเอาครอบครัวของฉันมาขู่ฉัน ฉันไม่ควรฆ่า หลานจั่วหรือ?" ลู่เฉินมองไปที่คนตระกูล หลาน ราวกับว่าให้เหตุผลกับพวกเขา

"นายมันก็เป็นแค่คนลวงโลก นายสามารถเทียบกับทายาทตระกูลหลานของเราได้หรือ?” ชายหนุ่มตระกูลหลานตะคอกอย่างเย็นชา

"ตระกูลหลานเราไม่มีโง่แบบนาย” ลู่เฉินมองชายหนุ่มอย่างและพูดประชดประชัน“ ดูเหมือนว่าตระกูลอย่างพวกนายก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”

ชายหนุ่มโกรธมากและในขณะที่ต้องการพูดอะไรบางอย่างนั้น สายตาหนึ่งของหลี่ซิ่นเหลียนเหลียนได้หยุดอยู่ที่เขา

หลี่ซิ่นเหลียนมองไปที่ลู่เฉินอย่างเย็นชา และพูด: “วันนี้ตกอยู่ในมือของนาย ฉันไม่มีอะไรจะพูด ฉันยอมรับ ตระกูลหลานเราดูถูกนายเกินไป แต่ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะส่งลูกปัดนั้นคืนกลับไป ไม่อย่างนั้นศัตรูที่นายกำลังจะมีปัญหาด้วยคือคนทั้งตระกูล”

"ลูกปัด? ลูกปัดอะไร?” ลู่เฉินขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าหลี่ซิ่นเหลียนพูดอะไรอยู่

"ลูกปัดของตระกูลหลานเราไม่ได้อยู่กับนายจริงๆหรือ?” หลี่ซิ่นเหลียนเริ่มหวั่นไหว จากที่เห็น ลูกปัดอยู่บนร่างหลานจั่วลูกชายของเธอ หลานจั่วไม่มีทางเปิดเผยเรื่องนี้เด็ดขาด

แต่พวกเขาก็ได้ตรวจสอบร่างของศพทุกคนในตระกูล หลานแล้วก็ไม่พบว่าลูกปัด หรือว่าจะถูกระเบิด?

"เดี๋ยวก่อน คุณกำลังพูดอะไร ทำไมผมงงจัง? ความหมายของคุณคือ คุณสงสัยว่าผมได้ขโมยลูกปัดของตระกูลคุณไป พวกคุณถึงได้ตามไล่ล่าผมที่ยวี่โจว แต่ยังจะลักพาตัวคนในครอบครัวผมเพื่อขู่ผม?” ลู่เฉินมองหลี่ซิ่นเหลียนอย่างไม่เข้าใจ

หลี่ซิ่นเหลียนขมวดคิ้ว ถ้าลูกปัดไม่ได้อยู่ในมือของลู่เฉิน หรือว่ามันจะถูกระเบิดไปด้วยกันในวิลลา?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เธอเพิกเฉยต่อความไม่พอใจในการตายของลูกชายเธอ และพูดว่า "ลู่เฉินฉันคิดว่าเราน่าจะมีความเข้าใจผิดกันไปแล้ว อย่างนี้มั้ยปล่อยเราไป คุณได้ฆ่าคนในตระกูลหลานของเราไปมากมาย ถือว่าไม่ติดอะไรกันแล้ว "

เธอต้องการกลับไปที่ยวี่โจวโดยเร็วที่สุด ตอนนี้ ตระกูลหลานคิดที่อยากจะแก้แค้น เอาจริงๆนะ มันยากเกิน และตอนนี้เธอแค่ต้องการอยากจะหาลูกปัดให้พบโดยเร็วที่สุด

ลู่เฉินหัวเราะเยาะในใจและพูดประชดประชันว่า: "ผู้หญิงนี่คุณไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่าหรือคุณเห็นว่าผมเป็นคนโง่กัน? วกคุได้ทำถึงขนาดนี้ ยังไล่ฆ่าผมถึงพม่า จากนั้นผมปล่อยคุณไป แถมยังทำท่าอยู่เหนือว่าเหรอ?”

สีหน้าหลี่ซิ่นเหลียนเปลี่ยนไป และพูด; “แล้วนายอยากยังไงหละ? นายฆ่าคนตระกูลหลานเราเยอะขนาดนี้ ตระกูลหลานเราไม่มีทางปล่อยนายไปง่ายๆแน่ หรือว่านายจะไม่มีวันกลับไปที่ยูโจวเลย? นายคิดว่าตระกูลหลานเราจะไม่กล้าลงไม้ลงมือกับครอบครัวนายจริงๆเหรอ?”

สีหน้าลู่เฉินครึ้ม ยังจะกล้าขู่เขาอีก?

"กักขังพวกเขาทั้งหมดไว้ก่อน" ลู่เฉินตะคอกอย่างเย็นชาและคำพูดของหลี่ซิ่นเหลียนก็ได้เป็นการเตือนสติเขา

ถ้าลูกปัดของตระกูลหลานอยู่ในมือเขา ตระกูลที่ซ่อนอยู่นับไม่ถ้วนนั้นก็คงรู้ความลับนี้กันแล้วหละ ในเมื่อตระกูลหลานช่างไม่แกรงกลัวขนาดนั้น งั้นเขาก็จะใช้ตระกูลหลานนี่แหละเป็นการเปิดฉาก

"เซียวจ้านอยู่ไว้เพื่อจัดการสถานที่สงคราม ออกไปประกาศ พรางนี้ให้ประชาชนโกกังกลับมารับชดเชย ที่เหลือกลับ”

หลังจากลู่เฉินให้คำสั่งลงไปแล้วเขาก็ได้ขึ้นรถหุ้มเกราะ คนขับค่อยๆหันหัวและมุ่งหน้าไปยังค่ายทหาร

เมื่อเขามาถึงค่ายทหาร ภายใต้ท่าทางของลู่เฉิน ตู้เฟยได้นำพ่อของหลานหลิน หลานหยู่เหินออกมาจากนั้นให้กระดาษกับเขา แล้วปล่อยเขาออกไป

ก่อนหน้านี้ที่ลู่เฉินไม่ยอมรับว่าลูกปัดอยู่ที่เธอ สาเหตุหลักเลยก็คือเขาต้องการจะปล่อยหลานหยู่เหินไป หากเขายอมรับ หลานหยู่เหินกลับประเทศไปเป่าประกาศ งั้นตระกูลอื่นๆก็คงต้องมาหาเรื่องเขาแน่เลยสิ