คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 340

บทที่ 340 ทำไมผมต้องไว้หน้าคุณ

“นี่มันเหนือความคาดหมายจริงๆ แต่การที่พวกเขากล้าขัดใจคุณชายเฉิงก็คงจะตายแน่ๆ” โจวหัวพูด

“แน่นอนล่ะสิ ตระกูลเฉิงเป็นหนึ่งในต้าหลี่ พวกเขาสองคนต่อให้มีเงินมีทองขนาดไหน แต่ในต้าหลี่นี้ก็ไม่มีใครจะสู้กับตระกูลเฉิงได้” เจิ้งชิวก็รู้สึกแบบนั้น

ที่ต้าหลี่นี้ตระกูลเฉิงก็เปรียบเสมือนกับเทพเจ้าใครที่ทำให้พวกเขาต้องขุ่นเคืองไม่ต่างอะไรกับการตกนรก

ทั้งสองคนนี้คาดว่าคงตายไม่ดีแน่

และทันใดนั้นเองผู้จัดการหลิว จากยวนโจวกรุ๊ปก็เดินเข้ามา

“ทั้งสองท่านครับ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก่อน พวกท่านทั้งสองล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อมีเสียง ขอให้พวกคุณอย่าได้มีเรื่องมีราวกันในที่นี้เลย เห็นแก่หน้าผมเถอะนะครับ หากว่ามีอะไรจะต้องเคลียร์กันก็ขอให้งานประมูลนี้จบสิ้นไปก่อนได้ไหมครับ”ผู้จัดการหลิวมองดูเฉิงเฉวียนและมองลู่เฉิน

คนหนึ่งก็เป็นมหาเศรษฐีแสนล้าน ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็นใหญ่ในที่แห่งนี้ เขาไม่กล้าจะขัดใจใครสักคน

“ผู้จัดการหลิว ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นแก่หน้าคุณนะ แต่เจ้าหมอนี่มันทำตัวอวดโอ้อวดเกินไป จะให้ผมคุกเข่าขอโทษและยังไม่ให้ผมออกไปจากที่นี่ มันคิดว่าตัวเองมาจากไหนกัน? ต่อให้มาจากเมืองหลวง แต่ที่นี่คือที่ของผมก็ควรจะให้เกียรติผมบ้างใช่ไหม?” เฉิงเฉวียนเสียงพูด

ผู้จัดการหลิวทำตัวไม่ถูก เขาจึงได้หันมาพูดกับลู่เฉินว่า “คุณผู้ชาย เห็นแก่หน้าของผมหน่อยได้ไหมครับ?”

“หน้าคุณใหญ่มากขนาดนั้นเลยเหรอ? ลองดูซิว่าถ้าเจ้านายของคุณมา ผมจะไว้หน้าเขาไหม?” ลู่เฉินพูดแล้วมองไปที่ผู้จัดการหลิว

เฉิงเฉวียนกล้าแซวภรรยาของเขาอีกทั้งทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน การกระทำเช่นนี้เขาจะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร?

อย่าว่าแต่บ้านตระกูลเฉิงเลย ต่อให้ตระกูลเฉิงสิบตระกูลมารวมกันเขาก็ไม่ปล่อยผ่านไปแน่!

ผู้จัดการหลิวยืนงงไม่รู้จะทำอย่างไร......

ลู่เฉินพูดถูก ต่อให้เจ้านายของเขามาก็ทำได้แต่เพียงยืนมองอยู่เฉยๆ

“นี่แก!ต้องการยังไงกันแน่? ที่ไม่ให้ฉันไปเพราะต้องการจะต่อยกับฉันอย่างนั้นเหรอ?” เฉิงเฉวียนเองก็ไม่รู้เพราะอะไร ท่าทีของลู่เฉินทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ

แต่เขาก็ยังไม่ชินกับการที่จะยอมใครง่ายๆ จึงได้พูดออกมาด้วยความโมโห

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ลู่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาลุกขึ้นและตบไปที่หน้าของเฉิงเฉวียนสองที

“จำใส่สมองไว้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่คุณจะมาทำท่าทางแบบนี้ต่อหน้าพวกเขาได้ เกิดเป็นคนทั้งทีคุณควรจะมองการณ์ไกลหน่อย อย่ามัวแต่เป็นกบในกะลา” ลู่เฉินพูดอย่างเยือกเย็น

วินาทีนี้ทุกคนล้วนตกตะลึง

เจ้าหมอนี่กล้าลงไม้ลงมือกับเฉิงเฉวียน?

เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วหรือไง?

เฉิงเฉวียนเปรียบเหมือนเจ้าเมืองต้าหลี่เชียว

“เจ้าหมอนั่นตายแน่ กล้าดียังไงต่อยเฉิงเฉวียน ต่อให้เทวดาฟ้าดินก็ไม่มีใครช่วยเขาได้หรอก” เจิ้งชิวพูดออกมาอย่างสะใจ

“อืม นั่นสิ!เจ้าหมอนั่นมันอวดเก่งเกินไปแล้ว แม้แต่ผู้จัดการหลิวก็ไม่ไว้หน้า ต่อไปนี้คงไม่ได้มาร่วมงานประมูลที่หยวนโจวอีกแล้วล่ะ”

เฉิงเฉวียนเองก็คิดไม่ถึงว่าเฉิงเฉวียนจะกล้าลงไม้ลงมือกับเขา เขาตกตะลึงและงุนงง

เกิดมาตั้งยี่สิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนตบหน้า!

มันทำให้เขาช็อคและทำอะไรไม่ถูก