คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 372

บทที่ 372 เกมที่พลิกผัน

การแข่งขันเริ่มขึ้นในไม่ช้า ทีมซือเวยเต็มไปด้วยความมั่นใจกับการจัดการบอลในรูปแบบต่างๆ ทั้งการรุก การป้องกันและทั้งหมดนี้ก็ทำได้อย่างดียิ่ง

ในทางกลับกันทีมจงไห่เนื่องจากถูกทีมซือเวยเอาชนะไปได้ 2 ประตู จึงทำให้ผู้เล่นทุกคนรู้สึกหดหู่และหมดความหวัง อีกทั้งยังมีความขัดแย้งกันภายในด้วย

ทั้งกองหลังและผู้รักษาประตูต่างตำหนิกองกลางว่าไม่มีประโยชน์ และทำให้บอลถูกทีมซือเวยสกัดไว้จึงทำให้เกิดผลตามหลังมา

ผลที่ตามมาก็คือทีมจงไห่เสียเกมอย่างสิ้นเชิง กองหลังเองก็ไม่ส่งบอลให้กองกลาง แต่กลับส่งบอลไปให้กองหน้า

กองหน้าของพวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยทีมซือเวย พวกเขาจะมีโอกาสได้บอลได้ยังไงกัน？

สถานการณ์ใน ตอนนี้ก็คล้ายกับครึ่งแรกที่ทีมจงไห่ล้อมทีมซือเวยเอาไว้

ทีมซือเวยทุกคนกดดันทีมจงไห่ และพวกเขาพยายามมองหาโอกาสอยู่เสมอ

ในการแข่งขันนาทีที่ 87 หลังการพยายามยิงประตูอยู่ 10 กว่าครั้ง ในที่สุดทีมซือเวยก็ได้ยิงจากจุดลูกโทษทะลุประตูเข้าไป

“เข้าแล้ว！！！”

ทันใดนั้นแฟนๆก็กรีดร้องกันขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้ลู่เฉินไม่ได้นั่งนิ่งอีกต่อไป เขากระโดดขึ้นมาและตะโกนด้วยความดีใจ

ในครั้งนี้ลู่เฉินไม่ได้สร้างความกดดันให้กับสมาชิกทีมซือเวย เขากำมือแล้วชูขึ้นตะโกนออกไป

สมาชิกทีมซือเวยได้ฉลองกันอย่างสนุกสนานสักที ผู้ที่ทำประตูได้วิ่งไปรอบสนามและส่งเสียงตะโกนออกมาด้วยความดีใจ แฟนๆทุกคนก็โห่ร้องเสียงอึกทึก

ครั้งนี้หัวหน้าโค้ชไม่สนใจอะไรอีกต่อไปเขาวิ่งลงไปที่ในสนามและกอดกับผู้เล่นด้วยความดีใจ ผู้เล่นสำรองและผู้เล่นคนที่ บาดเจ็บก็เดินเข้าไปฉลองกับเพื่อน

พวกเขาพลิกสถานการณ์ได้แล้ว！！！

พวกเขาโต้ตอบกลับไปสำเร็จ！！！

แม้ว่าการแข่งขันจะยังเหลือเวลาอยู่อีกหลายนาที แต่ ณ บัดนี้ใครๆก็คิดว่าทีมจงไห่ไม่อาจทำแต้มให้เสมอกันได้

ตอนนี้สีหน้าของหูชอนมืดลงในทันที เขาขาอ่อนนั่งลงไปที่เก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง

ทีมฟุตบอลของเขา......

ทีมที่มีมูลค่าทางตลาดกว่า 2 ร้อยล้าน......！

ต้องพ่ายแพ้มอบให้แก่ลู่เฉินอย่างนี้หรือ？

เขาไม่ยอม！

นี่มันไม่ต่างอะไรกับการล้มละลายเลย！！！

ในครั้งนี้สมาชิกในทีมซือเวยดีใจฉลองกันอยู่ 3 นาทีเต็ม กระทั่งกรรมการเป่านกหวีดเรียกพวกเขาไป พวกเขาจึงได้หยุดลง

ยังเหลือเวลาอยู่อีกในช่วงท้ายแม้เพียงแค่ไม่กี่นาที แฟนๆทุกคนก็ยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย

หากเวลาที่เหลืออยู่ถูกทีมจงไห่ทำประตูได้ ถ้าอย่างนั้นที่พวกเขาพยายามมาก็ล้มเหลว

ทุกคนยืนดูการแข่งขันนั้น ลู่เฉินเองก็ยืนดูอย่างนั่งไม่ติด จนกระทั่งการแข่งขันจบลง

เนื่องจากทีมซือเวยเฉลิมฉลองอยู่หลายนาที ดังนั้นผู้ตัดสินจึงได้เพิ่มเวลาอีก 5 นาที ซึ่งทำให้แฟนของทีมซือเวยรู้สึกไม่พอใจและทั้งสนามก็โห่ไล่ผู้ตัดสิน

อีกทั้งบอสใหญ่หลายๆรายยังคิดที่จะซื้อทีมฟุตบอลอีกด้วย

หลังจากที่ลู่เฉินมาพบกับผู้คนจากหอการค้า เขาก็เห็นว่าหูชอนมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจึงเลิกคิ้วและพูดว่า “คุณหูชอน หวังว่ายังจำการเดิมพันของเราได้นะครับ ภายใน 2 วันนี้ผมจะเดินทางไปหาคนที่จงไห่ด้วยตัวเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉิน หูชอนก็รู้สึกตัวสั่นจนแทบจะลงไปกองอยู่ที่พื้น

“คุณโอนทรัพย์สินทั้งหมดออกไปก่อนก็ได้ ผมเพียงแค่ต้องการทีมฟุตบอลเท่านั้น” ลู่เฉินไม่ได้บีบบังคับเขาเสียจนหมดหนทาง เขาเพียงแค่ต้องการสมาชิกของทีม เมื่อคิดดูแล้วทีมที่มีชื่อเสียงขนาดนี้คาดว่าคงมีมูลค่าทางทรัพย์สินไม่ต่ำกว่าหลายร้อยล้าน ก็ถือว่าเป็นการให้โอกาสหูชอนด้วย

อย่างไรเสียเขาก็ไม่ขาดแคลนเงินจำนวนนั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่เฉิน หูชอนก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย เนื่องจากทีมฟุตบอลของเขามีมูลค่ากว่า 200 ล้าน ซึ่งเดิมทีเขาเตรียมไว้สำหรับซื้อตัวนักฟุตบอลในฤดูกาลหน้า

หากลู่เฉินไม่ได้พูดออกมาเขาก็คงไม่กล้านำเงินจำนวนนี้ออกไป

แม้ว่าเขาจะต้องสูญเสียทีมฟุตบอลไปทั้งทีม แต่อย่างน้อยเงินทุนกว่า 200 ล้านก็ยังอยู่ เขายังมีโอกาสฟื้นตัวขึ้นมาใหม่

“ขอบคุณประธานลู่ที่เห็นใจผม ผมรู้สึกซึ้งใจมากจริงๆ” หูชอนทำความเคารพลู่เฉิน

การที่เขายอมก้มหัวโค้งคำนับในครั้งนี้ออกมาจากใจจริง

ถ้าเป็นคนอื่นใครจะมานั่งสนใจการเป็นอยู่ของเขากัน？ เกรงว่าเงินแม้แต่บาทเดียวก็คงไม่ให้เขาเอาออกไปจากทีม

ลู่เฉินยักไหล่และไม่ได้พูดอะไรอีก

มิน่าเล่า......เถ้าแก่ทีมฟุตบอลจงไห่ถึงมีท่าทางสลดหดหู่เช่นนั้น

ที่แท้ลู่เฉินต้องการจะซื้อทีมเขานั่นเอง เขาจะกล้าไม่ขายให้เชียวเหรอ？