คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 380

บทที่380กาซีเกลูข่า

”กล้าหาญไม่เบาเลยนี่นา ที่กล้าขโมยรถของพวกเรา แล้วยังกล้าพาพวกเรามาที่นี่อีก “ลู่เฉินมองดูชาวเกาหลียิ้มย่อง

เขาโฟกัสสายตาไปที่ชุยหยุ่งจวี้น เพราะในหมู่ชาวเกาหลีเหล่านี้มีชุยหยุ่งจวี้น เป็นผู้นำ

“ขโมยรถอะไรกัน”ชุยหยุ่งจวี้น ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับ “ผมคิดว่าพวกคุณคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับ”

รอยยิ้มในดวงตาของชุยหยุ่งจวี้น ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ลู่เฉินเองก็ประหลาดใจเช่นกันที่เขาพูดภาษาจีนได้

เขาพูดต่อไป: “ผมชื่อชุยหยุ่งจวี้นเป็นผู้รับผิดชอบงานของบริษัทเล่อเทียนกรุ๊ปแห่งเกาหลี ที่มาในวันนี้เพราะผมได้ยินมาว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของผมสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้หญิงสวยคนนี้ ผมจึงอยากกล่าวขอโทษ หวังว่า เรื่องนี้จะคลี่คลายอย่างสงบได้นะครับ “

“แค่คุณเอาให้สัญญาการขุดเจาะแร่หายากที่เซ็นสัญญากับเสด็จท่านซางปาออกมา ทางเราจะไม่ถือสาในเรื่องก่อนหน้านี้” ลู่เฉิน กล่าวต่อ

เขารู้แล้วว่าการขุดเจาะชาวเกาหลีได้ทำการเซ็นสัญญากับเสด็จท่านซางปาแล้ว สำหรับเขาแล้วแร่ธาตุพิเศษหายากนั้นมีประโยชน์มากกว่าแร่ดิบตัวอื่นมาก

สำหรับการขโมยรถ ขอแค่ได้สัญญาได้นั้นมา จะให้เขาซื้อรถให้กี่สิบกี่ร้อยคันก็ไม่มีปัญหา

แน่นอนว่านี่เป็นแผนการที่ลู่เฉินกระตุ้นให้ชุยหยุ่งจวี้นเริ่มพูดออกมาเอง

“คุณคนนี้ความทะเยอทะยานเป็นสิ่งที่ดี แต่คุณคิดว่าคุณสามารถเอาชนะเล่อเทียนกรุ๊ป ของเราได้อย่างนั้นเหรอครับ”ชุยหยุ่งจวี้นมองไปที่ ลู่เฉิน อย่างติดตลก “ที่จีน มีคำกล่าวไว้ว่ากำลังถอนขนปากของเสือ คุณไม่คิดว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้คือการถอนขนที่ปากเสือ “

เล่อเทียนกรุ๊ปคือกลุ่มลงทุนที่ใหญ่หนึ่งในห้าของเกาหลี มีอิทธิพลมากมาย ดังนั้นชุยหยุ่งจวี้นจึงไม่เห็นลู่เฉินอยู่ในสายตาเลยแม่แต่น้อย

ดังนั้นถ้าเปรียบเทียบเขาเป็นเสือ ลู่เฉินก็คงเป็นคนที่ต้องการถอนขนที่ปากเสือ

“อย่างนั้นเหรอครับ” ลู่เฉินมองไปที่ชุยหยุ่งจวี้นด้วยรอยยิ้ม แล้วเลิกคิ้วพูด “ผมเองก็อยากจะรู้เหมือกันว่าใครกันแน่ที่เป็นเสือ”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายกำลังยิ้มและซ่อนมีดกาซีเกลูข่าจึงยืนขึ้นและพูดอย่างกระตือรือร้น: “แขกผู้มีเกียรติสองคนมาจากเมืองไกล ให้ผมเลี้ยงต้อนรับพวกคุณสักครั้งนะครับ”

กาซีเกลูข่าพูดแบบนี้เป็นภาษาอังกฤษลู่เฉินเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่หลังจากได้เห็นรอยยิ้มของเขาที่มีจุดประสงค์แอบแฝง จึงแสดงสีหน้าปกติ และไม่สนใจเขา

ด้วยกำลังในตอนนี้ของพวกเขาถึงแม้จะมาอยู่ไกลถึงแอฟริกา อยู่ในถิ่นของคนอื่น แต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าให้คนเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่า ลู่เฉินไม่สนใจเขา สีหน้าของกาซีเกลูข่า ก็เปลี่ยนไป เขาปรบมือและชายชุดดำหลบอยู่หลังต้นไม้ก็เดินมาข้างหน้า แต่ละคนถือปืนในมือด้วยแววตาเย็นชา

ในบรรดาคนเหล่านี้มี ลูข่าน้อยที่เป็นผู้นำ

ชุยหยุ่งจวี้นแสดงรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าของเขาและกล่าวว่า: “ผมคิดว่านี่คงจะเป็นครั้งแรกที่พวกคุณบางคนที่มาแอฟริกาใช่ไหมครับ ถึงได้ไม่รู้มารยาทของพวกเขา ถ้าคุณปฏิเสธคำเชิญของพวกเขาคุณก็ถือว่าคุณไม่ให้เกียรติพวกเขา พวกคุณควรจะขอโทษกาซีเกลูข่านะครับ มิฉะนั้นเรื่องนี้คงจะมีปัญหาใหญ่“

”เป็นแค่หัวหน้าเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง แม้แต่เสด็จท่านซางปาผมก็ไม่สนใจ คุณควรจะห่วงตัวเองก่อนดีกว่า “ลู่เฉินพูดเสียงเรียบ โดยไม่ได้มองไปที่ชายชุดดำร่างใหญ่ที่เดินถือปืนอยู่เลย

“คนจีนอย่างพวกคุณยังชอบพูดโอ้อวดเหมือนเดิม คุณต้องเข้าใจ เมื่อคุณมาถึงที่นี่วันนี้ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้งอะไรแล้ว”ชุยหยุ่งจวี้นยิ้มเหี้ยม ก่อนจะกระดิกนิ้ว ชายชุดดำล้อมรอบพวกลู่เฉินอยู่จึงเดินใกล้เข้ามา แล้วชักปืนขึ้นมา