คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 385

บทที่385ซางปา

“ ไม่หรอก เขาอาจจะทักทายเราอย่างเป็นกันเอง และยังชวนเราไปพักที่วังของเขาด้วยก็ได้” ลู่เฉินยิ้ม

จากคำพูดของเฉินจิงเขาเกือบจะเดาได้ว่านายพลชุดดำต้องตกใจและเมื่อเขารายงานกับซางปาไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จซางปาจะต้องออกมาพบพวกเขาอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามทหารรับจ้างหนึ่งหมื่นนายไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แต่เป็นกองกำลังที่สามารถทำลายกองทัพใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

เป็นไปตามที่คาด ไม่นานซางปาก็เดินออกไปพร้อมกับทหารรักษาพระองค์และเจ้าหน้าที่อื่น ๆ ในพระราชวังกว่ายี่สิบคน

ซางปาเป็นชายผิวดำ ดูไปแล้วอายุประมาณห้าสิบปี แต่จริงๆแล้วเขาอายุเกินหกสิบแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทำงานหนักเกินไปหรือเพราะเป็นคนผิวดำจึงดูแก่เร็ว อย่างไรก็ตามราชาแห่งเจ้าของที่คนนี้ดูเหมือนใกล้จะทำงานไม่ไหวแล้ว

“ ฝ่าบาทเราพบกันอีกแล้วนะคะ” เมื่อเห็นซางปาออกมาเฉินจิงก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อทักทายทันที

ลู่เฉินกับพวกทั้งสามก็เดินลงจากรถจากมาพร้อมกัน ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็คือ ซางปา เขาจึงต้องไว้หน้าให้อีกฝ่ายบ้าง

ในตอนที่ ซางปาเห็น เฉินจิง จึงรู้สึกเหมือนถูกหลอกขึ้นมาทันที

เขาและเฉินจิงเคยพบกันครั้งหนึ่งและแน่นอนว่าเฉินจิงเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา

และตอนนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาบอกว่าฝ่ายตรงข้ามมีพลทหารหนึ่งหมื่นนายและเขาก็รีบออกไปทักทาย เขานี่น่าขายหน้าจริงๆ

"จับมันมาให้เรา!" ซางปาตะโกนสั่งท่ามกลางผู้คุมกว่ายี่สิบคน คนที่อยู่ข้างหลังเขาสิบคนพุ่งเข้าหาลู่เฉินทันที

หัวใจของเฉินจิงสั่นสะท้าน เมื่อเธอเห็นสถานการณ์ตรงหน้าใบหน้าของเธอก็ซีดลง

เธอรู้สึกลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ

ตอนนี้ตกอยู่ในเงื้อมมือของราชาเจ้าของที่แล้ว และฉันไม่รู้ว่าราชาเจ้าของที่จะจัดการกับพวกเธออย่างไร

ถ้าทำให้ ซางปา โกรธขึ้นมา บางที ซางปา อาจจะฆ่าพวกเขาไปเลยก็ได้

สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างออกไปจากจีนหลายพันไมล์และซางปาก็ฆ่าพวกเธออย่างเงียบ ๆ คงจะไม่มีใครรู้

ในตอนนี้เฉินจิงกำลังคิดถึงตรงนี้ เธอก็แทบจะร้องไห้

จู่ๆเธอก็เสียใจทีหลังขึ้นมาทันที แต่ในเวลานี้ความเสียใจไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

เธอเดิมพันผิดไปแล้ว และต้องจ่ายค่าเสียหายต่อการเดิมพันในครั้งนี้

เมื่อลู่เฉินเห็นแบบนี้ จึงส่งเสียงหึ ออกมา ก่อนจะชักปืนเก็บเสียงออกมาจากด้านหลัง แล้วจัดการยิงองครักษ์หลายสิบคนรัวๆ

ส่วน หลินตงกับเสี่ยวจิงเองก็รีบดึงปืนพกเก็บเสียงออกมาทันที และเปิดฉากยิงรัวๆ

ทั้งสามคนยิงได้แม่นยำมาก ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ได้เตรียมตัว พวกเขาก็จัดการคู่ต่อสู้จนรับมือกันแทบไม่ทัน

รอจนพวกเขาตั้งสติกลับมาได้ ทหารทั้งสิบคนที่ล้อมรอบทั้งสามคนไว้ก็ถูกยิงลงไปนอนบนพื้นกันหมดแล้ว

พวกเขายิงไปหลายนัด แต่ทั้งหมดก็ยิงโดนที่รถออฟโรด

เมื่อเฉินจิงเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ทำให้เธอตกใจจนกรีดร้องลั่นและหมอบลงกับพื้น

“ คุ้มครองฝ่าบาท!”

ในท้ายที่สุดองครักษ์กว่าสิบคนก็ดึงปืนออกมาและยิงใส่พวกลู่เฉินทั้งสามคน

เป็นที่น่าเสียดายที่ทั้งสามคนเป็นผู้ฝึกฝนกำลังภายใน พวกเขามีความว่องไวมาก แค่กระโดดและการล้มหมอบก็ทำให้พวกเขารอดพ้นจากกระสุนได้แล้ว ด้วยพอหลบไปอีกมุม พวกเขาก็ยิงปืนรัวอีกครั้ง ก่อนจะมีองครักษ์ล้มลงไปหลายคน

เมื่อฝ่ายตรงข้ามยิงเขาก็เปลี่ยนตำแหน่งอื่นและยิงอีกรอบและผู้คุมหลายคนก็ล้มลงในกองเลือด

สุดท้ายสีหน้าของเหล่าองครักษ์ก็ซีดเผือดไป แต่พวกเขาก็ยังคงต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อเพื่อปกป้องเสด็จท่านซางปา

ส่วนพวกรัฐมนตรีในวัง พวกเขากลัวจนร้องห่มร้องไห้ มุดตัวเข้ามุมไปตั้งนานแล้ว

แต่โชคยังดีที่ลู่เฉินไม่มีความคิดจะฆ่าพวกเขา มิฉะนั้นพวกเขาคงจะหนีไม่รอด

ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีองครักษ์กว่ายี่สิบคนที่นำมาด้วยก็ถูกสังหารด้วยฝีมือของลู่เฉินและเพื่อนทั้งสามคนจนหมด

ซางปาและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงเมื่อเห็น ลู่เฉิน และทั้งสามเดินมาหาพวกเขา พวกเขาจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับเขาที่ไหนกัน ในสายตาของพวกเขาในตอนนี้ลู่เฉินและเพื่อนก็ไม่ต่างจากเทพสังหารลงมาเกิดใหม่

ต้องเข้าใจว่าองครักษ์กว่ายี่สิบคนนี้ล้วนเป็นองครักษ์ฝีมือดีที่ได้รับการคัดเลือกมาเป็นพิเศษ แต่พวกเขาทั้งหมดกลับถูกจัดการโดยชายหนุ่มชาวจีนสามคนในเวลาไม่ถึงสามนาที

นี่คือช่องว่าง!ของความแข็งแกร่งสินะ

“ท่าน ท่านต้องการทำอะไร เราเป็นราชา ท่านกล้าที่จะทำร้ายเรา ประเทศของเราจะไม่ปล่อยท่านไปแน่นอน!” ซางปามองไปที่ลู่เฉินทั้งสามด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ลู่เฉินยิ้มจาง ๆ แล้วเดินไปหาซางปาก่อนจะเก็บปืน และพูดอย่างใจเย็น: “เสด็จท่านซางปา ท่านไม่จำเป็นต้องตกใจ พวกเรามาที่นี่เพื่อร่วมมือกับคุณ ให้เล่นมีดเล่นปืนแบบนี้ มันทำลายน้ำอกน้ำใจกันเปล่าๆ? .”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เฉิน ซางปาและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกเหมือนเห็นปีศาจ

คนคนนี้เพิ่งฆ่าองครักษ์ชั้นยอดของเขาไปหลายคน แต่ในเวลานี้เขาพูดอย่างน่าไม่อายว่าการใช้มีดใช้ปืนมันทำร้ายน้ำใจกัน ไม่รู้สึกเสียหน้าตัวเองเลยเหรอ?

แต่เมื่อเห็นลู่เฉินดูเหมือนจะไม่ได้มีความคิดจะฆ่าซางปา ทางกลุ่มรัฐมนตรีก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่คุณทุกอย่างก็สามารถต่อรองกันได้

อย่างไรก็ตามลู่เฉินพูดภาษาอังกฤษได้ ดังนั้นซางปาและคนอื่น ๆ จึงฟังออก

ประเทศเจียซือถูกปกครองโดยเกาะอังกฤษมานานหลายทศวรรษแม้ว่าพวกเขาจะแยกตัวเป็นอิสระได้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังใช้ภาษาอังกฤษนอกเหนือจากภาษาเผ่าของพวกเขาเสมอ

“ ทำไมครับ ราชวงศ์ของพระองค์ไม่ต้อนรับพวกเราอย่างนั้นเหรอ แล้วยังไม่คิดจะเจรจาเกี่ยวกับความร่วมมือกับพวกเราด้วยอย่างนั้นสินะครับ” ลู่เฉินมองไปที่ซางปาอย่างนึกสนุก

“เรียนแขก ที่มาจากจีนทุกท่าน โปรดไปพักผ่อนที่พระราชวังของเราก่อนเถอะ!” ซางปา รีบกล่าวทักทายลู่เฉิน แววตาของพวกรัฐมนตรีที่มองลู่เฉินเหมือนหวาดกลัวมาก

ในเวลานี้มีทหารองครักษ์มากกว่ายี่สิบคนนอนอยู่บนพื้น พร้อมกับเลือดที่จุดไหลนองอย่างน่าหวาดกลัว

“นำทางไปสิ” ลู่เฉินยิ้มและเดินตามซางปาไปที่วังของเขา

ในตอนนี้ขาของเฉินจิงยังคงตัวอ่อนตัวอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง

เสียงปืนที่ที่ดังมาก ทำให้เธอกรีดร้องจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นศพที่นอนระเนระนาดอยู่บนพื้น เธอก็แทบจะหมดแรงจนเดินไม่ไหวการทำงานกับเจ้านายนั้นมันน่าระทึกเกินไปจริงๆ

อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นลู่เฉินและเพื่อนเดินไปที่พระราชวัง ภายใต้การนำของซางปาเธอจึงรีบกัดฟันและเดินตามเข้าไป

เธอจะรู้สึกว่าปลอดภัยที่สุดคือรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

แต่ดูเหมือนว่าฝีเท้าของเธอจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ และเธอก็เดินตามเข้ามาช้าๆ

พระราชวังของ ซางปา นั้นหรูหรามากและควรค่าแก่การเป็นราชาของพื้นที่ส่วนนี้ เพราะสามารถพบเห็นสิ่งของที่ทำจากทองและหยกได้ทุกที่

ลู่เฉินและเพื่อนเดินตามซางปาและคนอื่น ๆ เข้าไปในวังที่มีความรู้สึกเหมือนพระราชวังโบราณ

มีทหารยืนเฝ้าทุกที่และคนรับใช้มากมาย แต่ทั้งสามคนไม่สนใจ

อันที่จริงซางปาไม่กล้าเรียกพวกองครักษ์มาจับตัวพวกลู่เฉินเช่นกัน

เพราะเขาไม่กล้าเสี่ยงเอาชีวิตของตัวเองไปพนัน ว่าก่อนที่พวกลู่เฉินจะฆ่าพวกองครักษ์จนหมด เขาจะถูกฆ่าตายก่อนไหม

วิธีการสังหารราวปีศาจของทั้งสามคน ทำให้จิตใจของเขาและกลุ่มรัฐมนตรีของเขาพากันหวาดผวาไปกันหมด

เมื่อมาถึงห้องโถงของพระราชวัง สิ่งแรกที่คุณเห็นคือบัลลังก์ของราชาแผ่นดินที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์

และ สิ่งที่ทำให้ลู่เฉินประหลาดใจคือซางปากำลังทำท่าทางเหมือนจะให้ลู่เฉินนั่งบนบัลลังก์ของเขา