คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 40

บทที่40 การเปลี่ยนแปลงของบ้านตระกูลลู่

เสี่ยวจิงประหลาดใจและซาบซึ้งในเวลาเดียวกัน

เขาคิดไม่ถึงมาก่อนว่าลูกพี่เฉินจะแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้จัดการเช่นนี้

มันทำให้เขามีความรู้สึกสามารถตายแทนเพื่อนที่รู้ใจได้เหมือนในสำนวน

เมื่อหลินอี้จุนเดินทางกลับมาจากการเจรจากับวังเหว่ย เห็นฟ่านหมิงและหยูไห่คุกเข่าอยู่ข้างหน้าบริษัท อีกทั้งมีป้ายสุนัขแขวนคอ ก็ตกใจจนเอามือขึ้นมาปิดปากไว้ แม้แต่เธอโดนไปชนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ายังไม่รู้ตัว

“ยังไม่รีบเอารถผู้จัดการหลินไปจอดอีก มัวทำอะไรอยู่？” เสี่ยวจิงพูดขึ้นกับยามคนที่หลินอี้จุนเดินชน

เมื่อยามคนนั้นได้สติกลับมาก็รีบเดินมาทำความเคารพหลินอี้จุนที่รถแล้วพูดขึ้นว่า “ผู้จัดการหลิน ให้ผมช่วยจอดรถให้นะครับ”

“คะ เรียกฉันว่าอะไรนะ？” หลินอี้จุนอยู่ในอาการงุนงง เธอเป็นเพียงหัวหน้าธรรมดาคนหนึ่ง ใช่ผู้จัดการเสียที่ไหนเล่า？

“ผู้จัดการหลินไงครับ？” ยามคนนั้นพูดต่อ

หลินอี้จุนงงหนักกว่าเดิม

“ผู้จัดการน่าจะยังไม่ทราบข่าว ระหว่างที่ผู้จัดการเดินทางกลับมา ผู้ถือหุ้นรายใหม่ได้เลื่อนตำแหน่งให้คุณเป็นผู้จัดการฝ่ายขายแล้วครับ” เสี่ยวจิงเดินมาแล้วยิ้มให้

ก่อนหน้านี้เสี้ยจุนกำชับเขาไม่ให้พูดเรื่องผู้ถือหุ้นรายใหม่แก่หลินอี้จุน เขาก็ไม่เข้าใจเท่าไรนัก แต่เมื่อเสี้ยจุนบอกว่านี่เป็นวัตถุประสงค์ของลู่เฉิน เขาก็ไม่กล้าเอ่ยถึงตัวตนที่แท้จริงของลู่เฉินออกมาต่อหน้าหลินอี้จุน

“ฉัน......ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย？” หลินอี้จุนเดินลงจากรถแล้วถามเสี่ยวจิงด้วยความสงสัย

“เป็นเรื่องจริงครับผู้จัดการหลิน หัวหน้าเสี่ยวจิงก็ได้รับการเลื่อนขั้นจากผู้ถือหุ้นรายใหม่เหมือนกัน ไม่เชื่อลองไปถามสองคนนั้นดู” ยามคนนั้นชี้นิ้วไปทางฟ่านหมิงและหยูไห่ที่คุกเขาอยู่ข้างๆ จากนั้นขึ้นรถนำไปเข้าจอด

หลินอี้จุนเดินไปทางทั้งสองด้วยความสงสัย เห็นว่าป้ายห้อยคอนั้นมีข้อความอยู่ว่า “ผมมันเลว ไม่ใช่คน ไม่ควรปล่อยข่าวลือเสียหายของผู้จัดการหลิน ขอให้ผู้จัดการหลินให้อภัยผมด้วย” เมื่อเห็นข้อความบนป้ายนั้นหลินอี้จุนก็รู้สึกโกรธมาก “ผู้จัดการฟ่านคะ พวกคุณปล่อยข่าวลือนั้นลับหลังฉันจริงๆเหรอ？”

ฟ่านหมิงตัวสั่นสะท้าน แม้ในใจจะไม่อยากทำเช่นนี้แต่เขาก็ได้แสดงท่าทีขอร้องแล้วพูดว่า “ผู้จัดการหลิน ขอโทษครับ พวกเรามันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอให้เห็นแก่ที่เราร่วมงานกันมาหลายปี โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

หลินอี้จุนสูดหายใจเข้าแล้วหันไปถามหยูไห่ว่า “หัวหน้าหยู คุณละคะ？ฉันจำได้ว่าไม่เคยทำอะไรให้คุณเดือดร้อนเลย ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้？”

หยูไห่ตกใจกลัวจนตัวสั่น “ผู้จัดการหลินครับ ผม......ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว วันนี้ที่พวกเรามาคุกเข่าอยู่ที่นี่ก็เพื่อหวังว่าคุณจะให้อภัยพวกเรา ขอร้องเถอะครับ ให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง！”

เมื่อนึกถึงตัวตนที่แท้จริงของลู่เฉิน เมื่อคิดไปว่าหากไม่ได้รับการอภัยเขาจะเป็นอย่างไร หยูไห่เกิดอาการกลัวมาจนแทบร้องไห้ออกมา

“ใครเป็นคนบังคับให้พวกคุณทำแบบนี้？” หลินอี้จุนรวบรวมสติแล้วถามขึ้น

“ลู่......ผู้บริหารลู่ ผู้ถือหุ้นรายใหม่” เมื่อนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเสี้ยจุน เขารีบเปลี่ยนจากลู่เฉินเป็นผู้บริหารลู่ในทันที

“เหอะๆ งั้นเชิญพวกคุณคุกเข่าต่อไปเถอะนะคะ” หลินอี้จุนโมโหแล้วเดินออกจากบริษัทไป

หลายวันมานี้ที่เธอผู้คนนินทาต่างๆนานา ทำให้เธอรู้สึกอับอายยิ่งนักและยังไม่สามารถให้อภัยพวกเขาได้ในเวลานี้

เมื่อหลินอี้จุนจากไป ฟ่านหมิงและหยูไห่ก็ถอดหายใจอย่างโล่งอก

ลู่เฉินบอกให้พวกเขาทำอย่างนี้สองวัน คาดว่าสองวันนี้หลินอี้จุนคงให้อภัยพวกเขาบ้างแล้ว

เมื่อหลินอี้จุนมาถึงฝ่ายขายก็พบว่าผู้บริหารเสี้ยนั้นยืนรอเธออยู่ที่โต๊ะทำงาน

“ผู้จัดการหลิน กลับมาแล้วเหรอครับ โครงการทะเลสาบจิงหลงเป็นอย่างไรบ้าง” เลขาของเขาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ราบรื่นดีทุกอย่างค่ะ จะเริ่มมีการทยอยส่งสินค้าในเดือนหน้า และส่งเสร็จภายในสองครั้ง” หลินอี้จุนกล่าว

“ผู้จัดการหลินก็คือผู้จัดการหลิน เก่งมากจริงๆ อ้อใช่ ผู้บริหารลู่ได้ยินว่าคุณทำโครงการวิลล่าทะเลสาบจิงหลงได้สำเร็จจึงได้เลื่อนขั้นให้คุณด้วยตัวเอง นี่เป็นหนังสือคำสั่งครับ” เลขาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเอกสารในมือให้หลินอี้จุน

“ขอบคุณผู้บริหารลู่มากๆค่ะ” หลินอี้จุนพยายามเก็บความดีใจไว้แล้วยิ้มออกมา