คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 405
บทที่405 คุณจะต้องเสียใจทีหลัง
“ คนคนนี้จงใจทำให้หลินโพ่ไห่โกรธใช่ไหม”
“น่าจะไม่ใช่นะ ดูจากสีหน้าของเขา เหมือนจะไม่รู้จักตระกูลหลินจริงๆ“
“เขาคงไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นเขาจะกล้าพูดแบบนั้นได้ไง? ถึงแม้จะเป็นเมืองหลวง ตระกูลหลินก็น่าจะมีคนจากตระกูลใหญ่ระดับสูงทั้งห้าในเมืองหลวงต้องการการอยากผูกมิตรด้วย ถึงแม้ห้าตระกูลใหญ่จะมีอำนาจล้นฟ้าก็ต้องไว้หน้าให้ตระกูลหลินบ้าง เพราะตระกูลหลินเป็นตระกูลเก่าแก่ ส่วนตระกูลใหญ่ระดับสูงทั้งห้าตระกูลต่างเพิ่งจะก่อตัวขึ้นมาไม่ถึงร้อยปี ไม่มีเสาหลักที่มั่นคงพอ จึงยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับตระกูลเก่าอย่างตระกูลหลินได้ "
“อืม ช่างเป็นคนที่ไร้เดียงสามากจริงๆ เดี๋ยวถ้าเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของตระกูลหลิน คงจะตกใจจนร้องไห้แน่ๆ”
“ บางทีเขาคงจะคิดว่าบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีมีความแข็งแกร่งมากจนไม่มีใครหน้าไหนสู้ได้มั้ง”
พอได้ยินคำพูดของลู่เฉิน บรรดาชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนมุงดูต่างก็เริ่มหัวเราะเยาะลู่เฉิน
ความร้ายกาจของลู่เฉินเพียงเพราะพวกเขาได้พัฒนาอาวุธทรงพลังออกมาหกชนิดเท่านั้นเอง
แต่ในสายตาของพวกครอบครัวที่ลึกลับเทคโนโลยีเหล่านี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ครอบครัวลึกลับแสวงหาศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงเพื่อให้ได้ขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุด ตามคำกล่าวที่บอกไว้ว่า คุณสามารถไม่เข้าสังคมได้ แต่อย่างน้อยคุณต้องเข้าใจถึงการมีสังคม
คุณสามารถไม่ผูกสัมพันธ์กับครอบครัวที่ลึกลับ แต่อย่างน้อยคุณต้องรู้ถึงเบื้องลึกของครอบครัวที่ลึกลับ
ลู่เฉินในสายตาของทุกคนตอนนี้ เหมือนคนที่เพิ่งเข้ามาสู่สังคมภายนอก ไม่รู้อะไรกับเขาสักอย่าง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คุณ อย่ามาเล่นตลกหน่อยเลย ช่างเถอะ เห็นแก่ที่นายไม่รู้เรื่องอะไรมาก ขอแค่นายคุกเข่าขอโทษ แล้วรีบหายตัวไปจากสายตาของฉัน ฉันก็จะยกโทษให้”
หลินโพ่ไห่หัวเราะเสียงดัง พอเห็นแววตาของลู่เฉิน เขาก็หมดอารมณ์จะหัวเราะไปเลย
พูดแบบนี้ ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะมีค่าพอให้ตระกูลหลินลงมือสั่งสอนเองนะ
“ลู่เฉินฉันยอมรับว่านายมีจิตใจที่กล้าหาญมาก อาวุธที่นายสร้างออกมาหาที่ไหนไม่ได้แล้วในโลก แต่ความสำเร็จทั้งหมดของนาย ในสายตาของตระกูลหลิน มันไม่มีค่าอะไรเลย ตระกูลหลินเป็นสืบทอดกันมายาวนานกว่าพันปี แค่พวกเขานึกภาพในสมองก็สามารถตัดแขนนายหลุดได้แล้ว ดังนั้นนายหยุดเถอะ คุกเข่าขอโทษคุณชายหลิน ไม่อย่างนั้นเทวดาที่ไหนก็ช่วยนายไม่ได้แล้วนะ”โจวเจินเฟ่ยมองลู่เฉินอย่างดูหมิ่นเหยียดหยาม ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เผชิญหน้าลู่เฉิน เขาไม่เคยรู้สึกสะใจแบบนี้มาก่อนเลย
แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าลู่เฉินใกล้จะรับแรงกดดันไม่ไหวแล้ว กลับได้ยินเสียงเสี่ยวจิงพูดเสียงเย็นชา “ตอนนี้รีบคุกเข่าขอโทษลูกพี่ของฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย”
“พระเจ้า คนคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า ถึงได้บอกให้คุณชายหลินคุกเข่าขอโทษ สมองเขามีปัญหาหรือว่าต้องการประจบเจ้านายกันแน่ ไม่ดูก่อนว่าคู่ต่อสู้เป็นใคร”พอได้ยินคำพูดของเสี่ยวจิงทุกคนจึงพากันตกตะลึงไปจนหมด
พวกเขาไม่เข้าใจว่าใครให้ความกล้าเสี่ยวจิงถึงขนาดนั้น หลังจากนั้นหลินโพ่ไห่ก็โมโหขึ้นมาทันที
“นายพูดว่าอะไรนะ ไหนลองพูดอีกครั้งสิ” หลินโพ่ไห่ตะคอกเสียงดัง
“ฉันบอกว่าให้นายคุกเข่าขอโทษลูกพี่ของฉัน แล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย ไม่ได้ยินหรือไง”เสี่ยวจิงพูดอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณพ่อสายเปย์