คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 414

บทที่ 414 คนตงอิ๋ง

“คนหัวเซี่ยสองคนนี้เด็ดจริงๆ ถ้าทำให้พวกเธอถ่ายหนังให้บริษัทเราจะต้องดังกว่าโซระ อาโออิแน่ๆ” คนตงอิ๋งที่สวมแว่นตาพูดด้วยภาษาตงอิ๋ง

“อืม จะต้องทำให้วงการ AV ของเรากลับมาสู่จุดสูงสุดอีกครั้งได้อย่างแน่นอน” คนตงอิ๋งที่ผอมกว่าอีกคนพยักหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความลามก

“ฉันสนิทกับหวังจูนเจ้าของคาสิโน อย่างงั้นเราไปหาเขาให้เขาช่วยและพานังหนูสองคนนี้เข้าบริษัทเราดีไหม?” ชายสวมแว่นตากล่าว

“ลองดูก็ได้ แกโทรหาหวังจูนซิ ดูท่าทีของเขาก่อน ถ้าพาพวกเธอสองคนเข้าบริษัทเราได้จริงๆ พวกเราจะต้องได้โชคมาสักก้อน” ชายร่างผอมพยักหน้าพูด

ชายสวมแว่นหยิบโทรศัพท์ออกมากดต่อสายหมายเลขหนึ่ง หลังจากวางสายก็ทำท่า “OK” จากนั้นก็เดินเข้าไปหาพวกลู่เฉินสามคน

“ทั้งสามท่านก็ไปเที่ยวเมืองปิงด้วยเหรอครับ” ทั้งสองนั่งลงข้างลู่เฉินและถามอย่างสุภาพ

“อืม แล้วยังไง?” ลู่เฉินเหลือบมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญทั้งสองแล้วพูดอย่างเฉยเมย

“เอ๊ะ พวกเราก็มาจากเมืองปิง เรามาเที่ยวจงไห่คราวนี้ได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นจากชาวหัวเซี่ยอย่างพวกคุณ พอดีเลย พวกคุณไปเที่ยวบ้านเกิดของเรา เราก็จะได้ทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านให้อย่างดีที่สุด” ชายสวมแว่นตาพูดด้วยความกระตือรือร้น

ลู่เฉินมองคนทั้งสอง แม้ว่าทั้งสองคนนี้วางตัวดีมาก แต่ความแพรวพราวนัยน์ตาของพวกเขากลับทรยศ

ลู่เฉินหัวเราะเยาะในใจและรู้ทันทีว่าสองคนนี้ต้องการจะทำอะไรบางอย่าง

เขามองเซียวจื่อซินโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะอยากเห็นว่าเซียวจื่อซินจะรับมืออย่างไร

อย่างไรก็ตามก็ไม่พบสิ่งใดที่น่าสงสัยจากการแสดงออกทางสีหน้าของเซียวจื่อซิน

“เมืองปิงของพวกคุณมีสถานที่ท่องเที่ยวที่ไหนที่น่าสนใจบ้าง?” เฉินชูหรันถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนมาจากเมืองปิง

“มีหลายที่เลยแหละ ทั้งศาลเจ้า สวนภูเขาไฟที่ดับแล้ว สวนสนุกโอเชี่ยนปาร์คเป็นต้น พอพรุ่งนี้ไปถึงเมืองปิงแล้ว เราจะเป็นไกด์ให้พวกคุณฟรีๆ” ชายร่างผอมตาเป็นประกายและตอบด้วยความกระตือรือร้น

“จะรบกวนขนาดนั้นได้อย่างไร” เฉินชูหรันส่ายหัว เดิมทีเธอไม่ได้มาเที่ยว เธอก็แค่พูดไปอย่างงั้นเอง

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราชาวตงอิ๋งอัธยาศัยดีมาก” ชายร่างผอมยิ้มเล็กน้อย

“จริงด้วย ที่ชั้นหนึ่งมีสิ่งบันเทิงสนุกๆให้เล่นอีกมาก เดี๋ยวพวกเราไปเล่นด้วยกันเป็นไง?” ชายสวมแว่นตาเสนอ

“มีอะไรบ้างล่ะ?” เฉินชูหรันถามด้วยความสงสัย เธอหวั่นไหวเล็กน้อย อีกอย่างตอนนี้ก็เพิ่งจะสองทุ่ม ยังเร็วเกินไปที่จะเข้านอน พอกลับไปที่ห้องก็น่าเบื่อ

กว่าจะมีโอกาสอยู่กับลู่เฉินตามลำพังแบบนี้ก็ควรจะเที่ยวให้มากๆ

“มีห้องเต้นรำ ละครสัตว์ แต่ที่ได้รับความนิยมก็จะเป็นไพ่ลาสเวกัส อย่างงั้นพวกเราลองไปดูกันเถอะ พอพวกคุณเล่นเสร็จคงไม่อยากกลับห้องแน่ๆ” พอชายสวมแว่นตาเห็นทั้งสามคนกินเสร็จแล้วจึงเอ่ยชวน

เฉินชูหรันไม่ได้สนใจของพวกนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าได้เที่ยวเล่นกับลู่เฉิน ความหมายก็ย่อมแตกต่างออกไป

ดังนั้นเธอจึงมองไปทางลู่เฉิน

ลู่เฉินรู้ว่าคนตงอิ๋งสองคนนี้เจตนาไม่ดี แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ พอดีว่าเขานอนไม่หลับถ้าต้องกลับห้องเร็วขนาดนี้ เขาจึงพยักหน้า “งั้นก็ไปดูกันเถอะ"

คนตงอิ๋งสองคนไม่คาดคิดว่าพวกเขาทั้งสามจะติดกับง่ายขนาดนี้ พวกเขาดีใจและคิดว่าเรื่องนี้มีอัตราความสำเร็จค่อนข้างสูง พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นและพาทั้งสามคนไปที่ชั้นหนึ่ง

ชั้นล่างของเรือสำราญมีพื้นที่ค่อนข้างกว้าง ทั้งห้องล๊อบบี้มีโต๊ะพนันหลายสิบตัว โดยแต่ละโต๊ะก็เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว บ้างก็เล่นไพ่สตั๊ดห้าใบ บ้างก็เล่นสามใบสไตล์หัวเซี่ย และบ้างก็เล่นแทงลูกเต๋า...