คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 415

บทที่ 415 ทั้งหมดเป็นการแสดง

“ดี อย่างงั้นเริ่มที่หนึ่งแสนเป็นไง แต่ถ้าเพื่อนลู่ไม่เห็นด้วยก็เปลี่ยนเป็นหนึ่งหมื่น”

หวังเจินไม่รู้ว่าพวกลู่เฉินสามคนมีเงินอยู่เท่าไหร่ หากดูจากภายนอกพวกเขาสามคนก็น่าจะเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ทว่าลู่เฉินที่ดูเงียบขรึมกลับทำให้เขาไม่แน่ใจ

โดยทั่วไปแล้วผู้ที่กล้าเล่นทายแต้มไม่ใช่พวกกระจอก แต่เป็นคนเก๋าอย่างแท้จริง เพราะไม่อย่างงั้นใครจะกล้าเล่นขนาดนี้

อย่างไรก็ตามการแสดงออกของลู่เฉินนิ่งเกินไป เขาจึงมองลู่เฉินไม่ออก

“เริ่มที่หนึ่งแสนเเถอะ” ลู่เฉินพูดเรียบๆ

“ดี เพื่อนลู่ช่างตรงไปตรงมา” หวังเจินหัวเราะพร้อมกับหยิบลูกเต๋าสามลูกใส่ในถ้วยเขย่า เขาเขย่าด้วยทักษะมืออย่างคล่องแคล่ว จนกระทั่งส่วนของปากถ้วยหันไปทางด้านล่าง พอดูก็รู้แล้วว่าเป็นเซียนลูกเต๋า

“เพื่อนลู่ทายมาสิ” หวังเจินเอ่ยขึ้นในขณะที่วางถ้วยเขย่าไว้บนโต๊ะ เขามองลู่เฉินเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ลู่เฉินมองมาที่ถ้วยเขย่าโดยไม่ได้ให้คำตอบในครั้งแรก หน้าตาของเขาดูเหมือนจะลังเล

ทุกคนต่างก็อมยิ้ม พวกเขาดูออกว่าลู่เฉินไม่ใช่นักต้มตุ๋นแต่อย่างใด เป็นไปได้มากว่าเป็นแค่นักพนันกระจอกที่ชอบโอ้อวดต่อหน้าสาวงาม

โดยเฉพาะเสวี่ยนต้ายชวนและเพื่อนๆของเขาที่ตื่นเต้นอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก พวกเขารอให้เจ้าหนุ่มคนนี้แพ้อย่างราบคาบแล้วค่อยใจดีให้พวกเขายืมเงิน พอถึงตอนนั้นจะหนีจากการครอบงำของเขาก็ทำไม่ได้แล้ว

“10...3 แต้ม ผมเดาว่า 13 แต้ม” ลู่เฉินลังเลกว่าสิบวินาทีก่อนที่จะพูดออกมาอย่างลังเล

“เพื่อนลู่แน่ใจนะว่า 13 แต้ม?” หวังเจินคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มมองไปทางลู่เฉิน

“แน่ แน่ใจ” ลู่เฉินพยักหน้าเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ

เมื่อเห็นท่าทีของลู่เฉิน ทุกคนก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

“ดี งั้นตอนนี้ก็เปิดได้” หวังเจินวางมือบนถ้วยเขย่าลงแล้วค่อยๆยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม “หวังว่าเพื่อนลู่จะมีโชค...”

หวังเจินยังไม่ทันพูดจบก็ตะลึงงัน เขาเห็นลูกเต๋าสามลูกมีแต้มเป็น 3,5,5 รวมแต้มออกมาไม่ใช่ 13 แล้วจะเป็นอะไรได้

คนอื่นๆก็ดูเหลือเชื่อเช่นกัน ไม่น่าเชื่อว่าลู่เฉินจะทายแม่นตั้งแต่เกมแรก หรือเจ้าหนุ่มคนนี้จะมีโชคติดตัวมาจริงๆ

ถึงขนาดทายแม่นขนาดนี้เลยหรือนี่

หากไม่ใช่เพราะโชคช่วยจะทายแม่นแบบนี้ได้อย่างไร

แต่พอทุกคนคิดๆดูอีกทีก็คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก เจ้าหนุ่มคนนี้ดูก็รู้แล้วว่าเป็นมือใหม่ การที่เขาทายแม่นดูเหมือนจะเป็นเรื่องฟลุ๊คล้วนๆ ดวงดีติดตัวอะไรพวกนั้นก็ไร้สาระสิ้นดี สำหรับนักพนันตัวจริงแล้ว พวกเขาไม่เคยเชื่อสิ่งที่ไม่มีตัวตนอย่างเรื่องดวงเลย พวกเขาเชื่อเพียงฝีมือของตัวเอง

“ว้าว ลู่เฉิน คุณเก่งจังเลย ทายครั้งแรกก็ทายถูกเลย 13 แต้มจริงๆด้วย” เฉินชูหรันพูดอย่างเหลือเชื่อและดูตื่นเต้นเล็กน้อย

“เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นเซียนพนันอันดับหนึ่งแห่งยวี่โจวเชียวนะ” ลู่เฉินส่ายหัวอย่างภาคภูมิใจและพูดกวนๆ

เมื่อเห็นลู่เฉินเป็นแบบนี้ ทุกคนต่างก็โล่งใจ หากลู่เฉินแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน พวกเขาคงสงสัยว่าลู่เฉินเป็นคนเก๋าจริงหรือไม่ หรือแสร้งทำเป็นหมูกินเสือ

“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าเพื่อนลู่จะเป็นคนที่โชคดีไม่เบาเลยนะ มา พวกเรามาเล่นกันต่อ” หลังจากที่หวังเจินผงะ เขาก็รู้สึกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มาพร้อมกับโชคดีขี้หมาจริงๆ ทายมั่วๆก็ทายถูก

หวังเจินผลักชิปเก้าแสนออกมาตรงหน้าลู่เฉินแล้วเริ่มเขย่าลูกเต๋าอีกครั้ง

ในเกมแรกนี้เขาแพ้ไปเก้าแสนซึ่งเป็นการสูญเสียที่แท้จริง

อย่างไรก็ตามเขายังเชื่อว่าลู่เฉินได้มันมาเพราะความฟลุ๊ค

“เพื่อนลู่ นี่เราจะเริ่มกันที่เท่าไหร่ดี” หวังเจินถามในขณะที่เขย่าถ้วย เขาเพิ่งเสียไปเก้าแสน เกมนี้เขาหวังว่าลู่เฉินจะชูคอเดิมพันมากอีกหน่อย