คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 416

บทที่416 แบล็กเมล์

“มึงมันไอ้ขี้โกง!”

ตอนที่หวังเจินตะโกนประโยคนี้ออกมาอย่างดุร้ายนั้น ลู่เฉินกับอีกสามคนไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

แต่ว่าเซียวจื่อซินมีท่าทีกังวลและหวาดกลัวในทันที

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงออกได้ดีมาก แทบจะตั้งตัวได้ภายในครึ่งวินาทีเท่านั้น แต่ว่าลู่เฉินนั้นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าทั้งหมดของเธอแล้ว

ลู่เฉินมีเสียงหัวเราะเย้ยยันในใจ แล้วก็มองไปที่หวังเจิน

“นายคิดผิดแล้ว ลูกเต๋านี้นายก็เป็นคนทอยเอง แล้วพวกเราจะโกงได้ยังไง!” ลู่เฉินยังไม่ทันจะพูดอะไร เฉินจือหรานก็ตำหนิออกมาอย่างน่ารัก

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจกฏของโต๊ะพนันก็ตาม แต่ว่าเธอรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ลู่เฉินโกงไม่ได้หรอก คนที่โกงต้องเป็นเจ้ามือบ่อนสิ

“สาวน้อย แสบอยู่เหมือนกันนิ พี่เจินของพวกเราบอกว่าพวกเธอโกงก็คือโกง ที่นี่พี่เจินของพวกเราพูดแบบไหนก็ต้องเป็นแบบนั้น” ชายร่างใหญ่ใบหน้าดุร้ายเหมือนโจรห้าร้อยยิ้มอย่างชั่วร้ายและยื่นมือออกไปเพื่อจะแทะโลมเฉินจือหราน

“ออกไป!” เฉินจือหรานนั้นเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากปู่ของเธอตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเทียบไม่ได้กับพวกปรมาจารย์ของศิลปะการต่อสู้ แต่ว่าเธอก็เก่งกาจพอที่จะจัดการนักเลงทั่วไปได้

แล้วก็เห็นว่าเธอจับมือของชายร่างโตหน้าโหด แล้วก็ออกแรงบิด ชายร่างโตก็ร้องโอ๊ยออกมา เสียการทรงตัวแล้วก็ล้มลงที่พื้น

“เชอะ สาวน้อยคนนี้ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วย!”ทุกคนต่างก็ตกใจ ชักปืนออกมาแล้วก็เล็งไปที่พวกลู่เฉินสามคน

แล้วทั้งห้องก็เงียบลง

ตอนนี้เอง เฉินจือหรานก็รู้สึกก็หวาดกลัวเล็กน้อย ส่วนเซียวจื่อซินก็หวาดกลัวจริงๆ

นี่มันปืนนะ นี่คือสิ่งของที่เห็นได้จากทางทีวีเท่านั้น อย่าว่าแต่เฉินจือหรานเลย ในระยะทางที่ใกล้ขนาดนี้ แม้แต่เซียวจื่อซินเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะสามารถหลบกระสุนได้อย่างง่ายดาย

“เวรเอ้ย เธอมันบ้า!” ชายร่างโตยิ้มอย่างร้ายๆ

“เยดแม่ กล้าหยิ่งผยองในที่ของกู วันนี้กูจะทำให้สาวน้อยทั้งสองคนรู้ถึงความเก่งกาจของกู!”หวังเจินหัวเราะออกมา

“พี่เจิน สาวน้อยทั้งสองคนพร้อมกัน พี่ไหวไหม?” ชายร่างโตยิ้มพร้อมกับเอ่ย

“เชอะ ไอ้ลูกหมามึงดูถูกกูขนาดนั้นเลยเหรอ กูน่ะสู้สามวันสามคืนยังไหวเลย” หวังเจินหัวเราะคิกคัก

ตอนนี้ทุกคนมีอาวุธอยู่ในมือ ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น พวกลู่เฉินสามคนก็เป็นเพียงแค่ลูกแกะที่รอถูกเชือดเท่านั้น ใบหน้าของพวกเขาก็ดูกำเริบเสิบสาน

แล้วก็ในตอนนี้เอง สีหน้าของลู่เฉินก็มืดมน เห็นเพียงแค่ความเย็นชาในดวงตาของเขา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็หมุนไป80องศา หลบปากกระบอกปืนของชายที่อยู่ใกล้เขาที่สุด วินาทีต่อมา ก็สามารถแย่งปืนในมือของเขาได้

“เยดแม่ มึงรนหาที่ตายแล้ว!”

พอหวังเจินเห็นดังนั้นก็เริ่มยิง แต่ว่าลู่เฉินนั้นเร็วกว่าพวกเขา ในบรรดาพวกเขาหลายคนมีหวังเจินเท่านั้นที่ได้เหนี่ยวไกหนึ่งครั้ง ก่อนที่คนอื่นๆจะเหนี่ยวไกนั้น มือที่ถือปืนอยู่นั้นก็ถูกยิง ปืนในมือก็หล่นลงที่พื้น

แต่ว่าหวังเจินก็ได้ยิงเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีครั้งที่สองอีก

ข้อมือข้างที่ถือปืนของเขาก็ถูกกระสุนเจาะเช่นกัน

หลายคนนั้นจับข้อมือที่ถูกกระสุนเจาะอย่างเจ็บปวด สายตาที่มองไปที่ลู่เฉินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ความเร็ว ฝีมือการยิง การชี้ขาด……

เขาอยู่ในระดับท็อปในทุกคน นี่คือผู้ระดับแข็งแกร่งที่พวกเขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

ในที่สุดเฉินจือหรานก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มองไปที่ลู่เฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่ไม่สามารถซ่อนไว้ได้

และสายตาของเซียวจื่อซินที่มองไปที่ลู่เฉินนั้นก็เป็นประกายวิบวับเช่นกัน ความสามารถของลู่เฉินก็ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ

เสวี่ยนต้ายชวนกับเพื่อนของเขาซื่อบื้อไปเลย ตอนนี้พวกทั้งสองคนถึงพึ่งรู้ว่าพวกลู่เฉินสามคนนี้ไม่ใช่คนที่จะติดกับได้ง่ายๆ แล้วก็ไม่ได้เห็นพวกเขาเป็นเรื่องซีเรียสอะไรเลย

“เมื่อกี้แกบอกว่าใครโกงนะ?” ลู่เฉินเล็งปากกระบอกปืนไปที่หัวของหวังเจิน แล้วก็ถามนิ่งๆ

“พี่ พี่ พี่ใหญ่ ผม ผมเอง อ้อ ไม่ใช่ๆๆ ไม่มีใครโกง!” หวังเจินตัวสั่นและมองหน้าลู่เฉิน พูดยังไม่คล่องเลย