คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 417

บทที่417 เสวี่ยนต้ายชวนแส่หาเรื่อง

ถึงแม้ว่าประเทศตงอิ๋งจะเป็นประเทศเกาะที่ประกอบไปด้วยเกาะมากมายนับไม่ถ้วน แต่เศรษฐกิจในประเทศมีการพัฒนาอย่างมาก เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้าในยุค80-90 นำหัวเซี่ยไปตั้งหลายถนน

แต่ว่าหลายปีมานี้หัวเสี้ยก็พัฒนาอย่างกว้างขวาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจ การทหาร รวมถึงสถานะระหว่างประเทศ ก็ได้ทิ้งห่างตงอิ๋งไปหลายถนนแล้วเหมือนกัน

ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ในฐานะประเทศที่พัฒนาแล้วในด้านเศรษฐกิจ ไม่ว่าจะเป็นการก่อสร้างในเมืองปิงของตงอิ๋ง หรือจะเป็นสิ่งแวดล้อม ก็ยังดีกว่าหัวเซี่ยในหลายๆเมือง

โดยเฉพาะความสะอาดของสิ่งแวดล้อม ลู่เฉินก็ยังอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า มีการปลูกต้นไม้เป็นแนวริมถนนทั้งสองข้าง แต่บนถนนก็ไม่มีใบไม้ให้เห็นเลย และก็มีพุ่มไม้ดอกกระจายไปทั่ว ทำให้คนเดินถนนรู้สึกสบายอกสบายใจ

ทั้งสามคนลงจากเรือสำราญ เพราะว่าคุยกับเฉินจือหรานได้ดี บวกกับที่เซียวจื่อซินพูดเก่งด้วย ก็เลยกลายเป็นเพื่อนกับเฉินจือหราน

เฉินจือหรานก็ไม่ได้สงสัยเลยว่าเซียวจื่อซินมีเป้าหมายอื่นใด เธอรู้สึกว่าได้คุยกับเซียวจื่อซินแล้วสบายใจมาก โดยเฉพาะพอรู้ว่าเซียวจื่อซินเองก็ชอบฝึกศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน เฉินจือหรานก็เลยให้เซียวจื่อซินมาอยู่ห้องเดียวกัน

บวกกับที่เซียวจื่อซินก็มีเป้าหมายของเธอพอดี ว่าพอลงจากเรือสำราญแล้วก็จะอยู่กับทั้งสองคนนี้

ลู่เฉินคาดเดาได้ว่าเซียวจื่อซินมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะมาฆ่าเขา แต่ว่าพอเห็นว่าเธอคุยเข้ากับเฉินจือหรานได้ดี ก็เลยไม่ไปยุ่งกับเธอสักพัก

ยังไงเดี๋ยวเขาก็จะหาโอกาสให้เซียวจื่อซินถูกเปิดโปงอยู่ดี

เขาไม่จำเป็นต้องทายเลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดว่าเซียวจื่อซินใช้ชื่อจริงๆของเธอล่ะก็ น่าจะเป็นคนที่ตระกูลเซียวส่งมา

“พวกเราไปหาโรงแรมพักกันก่อนเถอะ” เฉินจือหรานเสนอ

พวกเขาไม่ได้ไปโตเกียว แต่ว่าไปเมืองปิงแทน เพราะว่าผู้ผลิตหุ่นยนต์รายใหญ่ที่สุดในตงอิ๋งนั้นอยู่ที่เมืองปิง ลู่เฉินพร้อมเข้าซื้อกิจการโรงงานหุ่นยนต์แห่งนี้ จากการใช้ช่องทางของเขา ก็ได้โปรโมทไปทั่วตงอิ๋งว่าบริษัทเทคโนโลยีอี๋ฉีได้นำเสนอหุ่นยนต์อัจฉริยะออกมา

แล้วจนถึงตอนนั้นก็ค่อยเปิดสาขา ผลิตเครื่องยนต์อเนกประสงค์ที่มีความสามารถสารพัด แบบนี้ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการลงโทษจากนักการเมืองในตงอิ๋งได้เป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าตอนนี้ตงอิ๋งกับประเทศ Mมีคนใหญ่คนโตบางคนที่ต้องการจะลงโทษบริษัทเทคโนโลยีอี๋ฉี แต่ว่าก็ยังไม่มีอะไรให้ตัดสินข้อผิดพลาดได้ และก็ไม่ใช่ทุกคนที่เห็นด้วย ดังนั้นลู่เฉินก็เลยใช้วิธีนี้ เพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่ยากลำบากของการที่จะถูกยกโทษได้เป็นอย่างดี

“ไม่ต้องหรอก พวกเขามาแล้ว” ลู่เฉินส่ายหน้าพร้อมกับพูดออกมา

“พวกเขา? ใครกันเหรอ?” เฉินจือหรานถามอย่างไม่เข้าใจ

“คนที่แส่หาเรื่อง” ลู่เฉินมองไปที่ไกลๆด้วยสายตาสงบ ผู้หญิงทั้งสองคนก็มองตามไป ก็เห็นคนตงอิ๋ง20-30คนล้อมพวกเขาเข้ามา เอวของทุกคนปูดออกมา มองดูก็รู้ว่าได้ซ่อนพวกอาวุธเช่นมีดหรือกระบองไว้เป็นต้น

“คุณลู่เฉิน พวกเราเจอกันอีกแล้ว” เสวี่ยนต้ายชวนเดินออกมาจากตรงกลางของคนกลุ่มนั้น มองลู่เฉินพร้อมกับรอยยิ้ม ชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาก็มองไปที่เฉินจือหรานกับเซียวจื่อซินอย่างกำเริบเสิบสาน

ตอนที่เห็นเสวี่ยนต้ายชวนนั้น ในที่สุดเฉินจือหรานกับเซียวจื่อซินก็ได้เข้าใจว่ามันคือเรื่องอะไรกัน เสวี่ยนต้ายชวนกำลังจะมาเอาคืนแล้ว ยังไงคืนเมื่อวานลู่เฉินก็แบล็กเมล์เงินเขาไปตั้งสิบล้านหยวน

ทั้งสองคนรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย ที่นี่คือตงอิ๋ง เป็นที่ของเสวี่ยนต้ายชวน ถึงแม้ว่าพวกเธอจะรู้ว่าลู่เฉินเก่งกาจมาก แต่ว่าที่นี่คือประเทศของเขา มังกรที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถบดขยี้งูดินได้ พูดไปมันก็มีเหตุผล

“ทำไม ตอนนี้แกมีเงินอีกแล้วเหรอ?” ลู่เฉินมองหน้าเสวี่ยนต้ายชวนด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“คุณลู่เฉินล้อเล่นเก่งเหมือนกันนิ ฉันเป็นลูกหลานของตระกูลเสวี่ยนต้าย แล้วก็ควบคุมกองกำลังใต้ดินของเมืองปิงอยู่กว่าครึ่ง คุณลู่เฉินคิดว่าฉันจะเห็นเงินสิบล้านอยู่ในสายตายังงั้นเหรอ? ฮ่าๆๆ ตราบใดที่พวกนายมากับพวกเรา ฉันจะให้นายอีกหลายสิบล้านเลย”เสวี่ยนต้ายชวนยิ้มพร้อมกับพูด พอกลับมายังที่ของเขา เขาก็มีความกล้าขึ้นมา

“งั้นเหรอ แล้วถ้าเกิดว่าฉันไม่ไปกับแกล่ะ?” ลู่เฉินยิ้มจางๆแล้วพูด

“ไม่ไปกับฉันงั้นเหรอ? ฮ่าๆ วันนี้ฉันเกรงว่าจะช่วยพวกแกไม่ได้นะ” เสวี่ยนต้ายชวนเองก็ยิ้มเหมือนกัน สายตามองสำรวจไปที่เฉินจือหรานกับเซียวจื่อซินอย่างกำเริบเสิบสาน

ตอนแรกเป้าหมายของพวกเขาคือเฉินจือหรานกับเซียวจื่อซิน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมองผิด แล้วกลับโดนลู่เฉินเอาไปสิบล้านหยวน

แล้วในตอนนี้เองชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเสวี่ยนต้ายชวนก็หัวเราะออกมาอย่างกำเริบเสิบสาน สายตาที่เขามองไปที่เฉินจือหรานและเซียวจื่อซินนั้นเต็มไปด้วยความน่าเกลียดอัปลักษณ์และลามก