คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 457

บทที่457จุดหมายปลายทางคือดาวอังคาร

ในที่สุดก็ต้องเริ่มออกเดินทางสู่จักรวาลอันกว้างใหญ่

ลู่เฉินถอนหายใจ ถ้าหากให้เวลาเขาอีกสิบปี เขาจะต้องพิชิตระบบสุริยะไปได้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้เพราะไวรัส D กลับทำให้เขาต้องออกเดินทางบนถนนสายนี้ที่เต็มไปด้วยอันตรายและไม่คุ้นเคยเพื่อพิชิตจักรวาลอันกว้างใหญ่ก่อนเวลาถึงสิบปี

ลู่เฉินยังคงหนักใจเช่นเดิม

ในขณะนี้เมื่อมองดูโลกมีขนาดเล็กลงเรื่อย ๆ

อารมณ์ของทุกคนในตอนนี้มีความสับสนมาก

การเดินทางในครั้งนี้ เต็มไปด้วยความไม่รู้และอันตราย

และอาจไม่มีโอกาสที่จะกลับสู่อ้อมกอดของพื้นโลกได้อีกแล้ว

การเดินทางครั้งนี้ อาจจะเป็นจุดสิ้นสุด

ลู่เฉินไม่ได้ผิดสัญญา เขาฝากความหวังไว้กับมนุษย์ที่บุกเข้าไปที่บริษัท​

ถึงแม้ความหวังนั้นจะดูริบหรี่มากก็ตาม

เนื่องจากระบบหมุนเวียนอากาศจำเป็นต้องใช้พลังงานฟิวชั่นนิวเคลียร์และเขามีเหลืออยู่ในบริษัท​น้อยมาก

ระบบหมุนเวียนอากาศคงอยู่ได้ประมาณหนึ่งปี หากมนุษย์ที่บุกเข้ามาในบริษัท​ไม่สามารถหาวิธีที่แก้ไขปัญหา​ได้ภายในหนึ่งปี พวกเขาก็ยังคงต้องตายอยู่ดี

“ผมหวังว่าพวกคุณจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้” ลู่เฉินถอนสายตาและขจัดความหนักใจของเขาออกไป

“ผู้นำระดับสูงทั้งหมดมารวมตัวกันที่ห้องประชุม​ เพื่อทำการการประชุม” ลู่เฉินพูดไปทางช่องเสียงภายในยาน แต่ระดับสูงเท่านั้นที่ได้ยินและลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องประชุม

ก่อนที่จะเข้าไปในห้องประชุมเขากำลังไปที่บริเวณสูบบุหรี่เพื่อสูบบุหรี่ เสี่ยวจิงและหลินตงเดินตามหลังเขาไป

และให้ผู้ช่วยของเขา เฉินจือหรานไปที่ห้องประชุมก่อน

ลู่เฉินหยิบบุหรี่ออกมาและยื่นให้พวกเขาคนละหนึ่งมวน แม้ว่าพวกเขาจะซื้อบุหรี่มากักตุนไว้เยอะมาก แต่บุหรี่ก็จะกลายเป็นของฟุ่มเฟือยตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป​

“นายสองคนหาเวลาไปที่ชั้นสองบ้างและฟังว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ เราจะได้จัดการถูก” ลู่เฉินกล่าวหลังจากจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ

“ พวกเขาจะกล้ามีความคิดอะไรครับ พวกเราให้ความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อไปกับพวกเขา พวกเขาควรจะรู้สึก​ขอบคุณ​ถึงจะถูก” หลินตงกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย

“นายจะเข้าใจอะไร ฉันไม่ได้พูดเกินจริง ทั้งหมดหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นคนในยานอวกาศซี-หวั้งลำนี้ จะกลายเป็นความหวังของมนุษยชาติ กลุ่มคนที่ยานอวกาศ​เทียนกงพาไปไม่มีความชำนาญในด้านเทคโนโลยีมากนัก อย่างมากพวกเขาสามารถอยู่ในอีกสิบปี หลังจากนี้ถ้าหากพวกเขายังหาดาวเคราะห์ที่เหมาะสำหรับอยู่อาศัยไม่ได้ พวกเขาก็มีแนวโน้มที่ตายได้ ดังนั้นตราบใดที่ยังมีความหวังเราก็ต้องอดทนพยายามต่อไป เพราะหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นคนนี้ เป็นทั้งหมดนี้จะเป็นผู้สืบสานสุดท้ายของมนุษย์เรา “ลู่เฉิน​ถลึงตา​ใส่​หลินตงก่อนจะ​พูด​

“พี่เฉิน พี่พูดเรื่องพวกนี้กับเขาก็เหมือนสีซอให้ควายฟังครับ” เสี่ยวจิงพูดยิ้มๆ

“แหะๆ มันก็จริง​ครับ ผมเป็นผู้ชาย​ห่ามๆ จะไปเข้าใจเหตุผลพวกนี้ได้ยังไง​กัน​ พี่สั่งออกไปตรงๆเลยสิครับ” หลินตงพูด ก่อนจะยิ้มแหย

ลู่เฉิน​เหลือบตา​มอง​หลินตง แต่สิ่งที่หลินตงพูดมาก็ไม่ผิด เพราะถึงเขาฟังความคิดเห็น​ของ​พวกเขาก็ไม่มีประโยชน์​

หลังจาก​สูบบุหรี​เสร็จ​ ลู่เฉิน​ก็​เดินตรงไปที่ห้องประชุม

ในตอนนี้ทุกคนมารอกันพร้อมแล้ว นับได้ว่ามาพร้อมกันทุกคนเลย