คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 491

บทที่ 491 มาถึงพร็อกซิมาคนครึ่งม้า

“ใช่ไง เมื่อกี้ก็เป็นเพราะซือถูเจี้ยนยิงก่อน พวกมันถึงเริ่มโจมตี”

“หรือว่า ถ้าพวกเราไม่โจมตีมัน พวกมันก็จะไม่โจมตีเรา?”

สื่อจิ้นหันมองพวกตู้เฟยอย่างสงสัย

ตู้เฟยพยักหน้าพลางว่า: “ผมก็ว่างั้น ถ้าอย่างนั้น ขอเพียงพวกมันไม่โจมตี พวกเราก็ลองเงียบกันก่อนละกัน”

ซือถูเจี้ยนขมวดคิ้วพลางว่า: “มันจะเสี่ยงไปไหม”

ทุกคนเงียบลงทันที

เผชิญหน้าหุ่นยนต์พวกนี้ และพวกเขายังเป็นฝ่ายบุกรุกอีก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

“ผมลองไปดูก่อนละกัน ด้วยฝีมือผมแล้ว พวกมันทำอะไรผมไม่ได้” สุดท้ายตู้เฟยพูดขึ้น

เขาเป็นผู้บัญชาการสูงสุด และเก่งที่สุดในหมู่ทุกคน ดังนั้นเขาเลยคิดจะเสี่ยงด้วยตัวเอง

“ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป!” ซือถูเจี้ยนรีบห้าม

เขารู้ว่าตู้เฟยเก่งมาก

แต่นี่มันอยู่ในอวกาศ ไม่มีน้ำหนัก ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ขยับตัวได้ยากอยู่ดี

แถมตอนนี้พวกเขาอยู่ในชุดนักอวกาศอีก

ถึงแม้ชุดนักอวกาศตอนนี้จะพัฒนาจนเรียบง่ายเหมือนเสื้อผ้าธรรมดาแล้ว แต่ก็ยังยุ่งยากกว่าเสื้อผ้าธรรมดาอยู่ดี

“ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าควรทำไง” ตู้เฟยส่ายหัว มองนิ่งไปที่กองทัพหุ่นยนต์และค่อยๆลอยตัวเข้าไปหา

พวกซือถูเจี้ยนจะห้ามก็ไม่ทัน แต่ละคนได้แต่ยกปืนgauss rifleเล็งไปที่กองทัพหุ่นยนต์ที่ค่อยๆลอยมาหาพวกเขาอย่างรีบร้อน

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกคือ

กองทัพหุ่นยนต์เห็นตู้เฟยเดินเข้ามา กลับไม่ได้โจมตี และพากันทำมือแปลกๆใส่ตู้เฟย

“พวกมันทำอะไรน่ะ?” สื่อจิ้นมองพวกซือถูเจี้ยนอย่างสงสัย ดูไม่เข้าใจเลย

“ไม่รู้ เป็นไปได้ว่าจะเชิญพวกเราเข้าไป?” ซือถูเจี้ยนขมวดคิ้วพูด

“หรือว่าบนเรือรบลำนี้ยังมีชนเผ่าหลันเหลืออยู่เนี่ย?” หลิวจื่อซิวพูดอย่างตะลึง

ในตอนนี้เองเสียงตู้เฟยลอยมา

“ผมเดาว่าพวกมันคิดจะเชิญพวกเราไปที่แห่งหนึ่ง เป็นไปได้ว่าจะเป็นศูนย์กลางคอมพิวเตอร์ของพวกมันอะไรอย่างนี้ หลิวจื่อซิวไปดูด้วยกันกับผม คนอื่นรอรับคำสั่งที่เดิม ก่อนที่จะแน่ใจว่ามีอันตราย ห้ามยิงปืนเด็ดขาด” ตู้เฟยพูด

“ครับ”

หลายคนรับคำ หลิวจื่อซิวว่ายลอยเข้าไปหาตู้เฟย

เป็นไปตามที่คิด พวกหุ่นยนต์มาเชิญตู้เฟยไปที่แห่งหนึ่งจริงๆ

พวกตู้เฟยสองคนลอยผ่านหลายช่องทางตามการนำทางของพวกมัน ครึ่งชม.ผ่านไป ก็มาถึงศูนย์กลางห้องคอมพิวเตอร์

ในศูนย์กลางห้องคอมพิวเตอร์ มีหุ่นยนต์อยู่หลายตัว แต่พวกมันไม่ได้โจมตีตู้เฟยกับหลิวจื่อซิว

มันทำให้พวกเขาแอบถอนหายใจโล่งอก

ไม่นานพวกเขาก็เห็นกำแพงด้านหนึ่งในศูนย์กลางห้องคอมพิวเตอร์มีภาพปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

บนจอภาพปรากฏภาพคนๆหนึ่งที่ดูไม่ต่างจากมนุษย์เท่าไหร่แต่กลับมีผิวหนังสีฟ้า จากนั้นไม่รู้พึมพำอะไร ปรากฏภาพดาวเคราะห์ดวงหนึ่งอยู่ด้านหลังเขา

ดาวเคราะห์นั่นดูคล้ายคลึงกับโลก ดูเหมือนจะเล็กกว่าโลกนิดหน่อย มีทั้งภูเขาแม่น้ำ มีทะเล

ภาพปรับเปลี่ยนขยายใหญ่ไม่หยุด พวกตู้เฟยยังได้เห็นชนเผ่าหลันเดินไปมา

“นี่เป็นดาวเคราะห์ที่ชนเผ่าหลันใช้ชีวิตกันล่ะสิ? แต่ทำไมเขาทำแบบนี้ล่ะ?” หลิวจื่อซิวถามอย่างตกใจ

ตู้เฟยส่ายหน้า เขาเองก็ไม่รู้ว่าชนเผ่าหลันคนนี้ทำอะไร และไม่เข้าใจว่าหุ่นยนต์พวกนี้พาพวกเขามาที่นี่ทำไม

“ตู้เฟย ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

ในตอนนี้เองเสียงลู่เฉินวาบเข้ามาในหูฟังของตู้เฟย

หลังจากตู้เฟยเข้ามาในกลุ่มเรือรบต่างดาวก็ไม่ได้ติดต่อกลับยานอวกาศซี-หวั้งเลย ทำเอาพวกลู่เฉินเริ่มเป็นกังวล เลยติดต่อพวกเขาเข้ามา

ตู้เฟยตะลึง ก่อนจะดีใจ

ก่อนนี้หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในเรือรบต่างดาว ก็ไม่มีสัญญาณแล้ว เขานึกว่าจะติดต่อยานอวกาศซี-หวั้งไม่ได้แล้ว

ไม่คิดว่าตอนนี้จะได้ยินเสียงลู่เฉิน

“นายดูสิว่านี่อะไร? จริงสิ ให้พวกติงต้าเฉิงแปลออกมาให้หน่อยสิ”

ตู้เฟยพูดพลางปรับภาพหน้าจอเป็นคลิปส่งให้พวกลู่เฉิน

บนยานอวกาศซี-หวั้ง ลู่เฉินเห็นคลิปที่ตู้เฟยส่งมาก็ตะลึง เขาเองก็ไม่รู้ภาษาชนเผ่าหลัน

“ได้ ผมจะให้ติงต้าเฉิงมาดูว่าแปลว่าอะไร” ลู่เฉินตอบกลับตู้เฟย และแจ้งเรื่องให้ติงต้าเฉิง ให้เขาพาผู้เชี่ยวชาญภาษามาที่ห้องนี้

สิบกว่านาทีผ่านไป ติงต้าเฉิงพาผู้เชี่ยวชาญภาษาหลายคนมาที่ห้องผู้บัญชาการ

ประจวบเหมาะว่าพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ถอดรหัสภาษาชนเผ่าหลันพอดี