คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 502

บทที่ 502 ไปพักผ่อนริมชายหาด

“คุณผู้หญิง ขอโทษด้วย ตอนที่ท้องลูกคนแรกทำให้เยื่อบุโพรงมดลูกเสียหายอย่างรุนแรงและไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ความเป็นไปได้ที่คุณจะมีลูกคนที่สองนั้นมีไม่ถึง 1%” แพทย์หญิงได้ยื่นรายการประวัติการรักษาให้หลินอี้จุน ใบหน้าแสดงความเสียใจเล็กน้อย

หลินอี้จุนพยักหน้า อันที่จริงเธอรู้ผลมาตั้งนานแล้ว แต่แค่หวังเสวี่ยผู้เป็นแม่เอาแต่เร่งเร้าเธอมาตลอด เธอถึงได้มาตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง

“ถ้าคุณกับกัปตันต้องการลูกจริงๆก็สามารถทำเด็กหลอดแก้วได้ ตอนนี้เทคโนโลยีเรามีอัตราความสำเร็จสูงถึง 95%” แพทย์หญิงกล่าวอีกครั้ง

“ไม่ต้องหรอกค่ะ รบกวนคุณแล้วคุณหมอไป๋” หลินอี้จุนยิ้มเล็กน้อยและหยิบประวัติการรักษาไป

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณผู้หญิง” คุณหมอไป๋ลุกขึ้นและส่งหลินอี้จุนออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

พอกลับมาถึงบ้าน เมื่อหวังเสวี่ยที่กำลังทำอาหารเห็นหลินอี้จุนกลับมาก็แทบรอไม่ไหวที่จะถาม “อี้จุน เป็นยังไงบ้าง รักษาได้ไหม”

หลินอี้จุนส่ายหน้า จากนั้นก็หยิบประวัติการรักษาให้หวังเสวี่ยดู “หมอบอกว่าไม่ถึง 1% เพราะฉะนั้นคงท้องไม่ได้แล้ว”

เธออยู่ในอารมณ์ที่ผ่อนคลายและไม่ได้สนใจมากนัก

ถึงอย่างไรเธอก็มีลูกสาวแล้วจึงไม่สำคัญอีกต่อไป

“จะได้ยังไงล่ะ หรือจะทำเด็กหลอดแก้ว?” หวังเสวี่ยขมวดคิ้ว

“ไม่” หลินอี้จุนส่ายหน้า เธอมักจะรู้สึกว่าการทำเด็กหลอดแก้วไม่เหมือนกับเธอคลอดเอง เธอรู้สึกว่ามีความใกล้ชิดทางสายเลือดน้อยลง

“เด็กคนนี้นี่ ตอนนี้มนุษย์เรากำลังสร้างชาติ ลู่เฉินเป็นผู้นำสูงสุด ถ้าอยู่ในยุคโบราณก็ถือว่าเป็นฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ไม่มีทายาทจะครองราชย์ได้นานไหม?” หวังเสวี่ยพูด

“แม่ ตอนนี้มันเป็นปฏิทินจักรวาล ปฏิทินใหม่ยังไม่ได้กำหนด แม่คิดมากไปแล้ว” หลินอี้จุนยิ้ม แต่ก็สะเทือนใจเล็กน้อย

ความคิดของคนหัวเซี่ยยังคงต้องการลูกชายเพื่อเป็นผู้สืบทอด

แต่เธอไม่อยากทำเด็กหลอดแก้วจริงๆ

“ฉันคิดมากไปงั้นเหรอ?” หวังเสวี่ยกลอกตา

“วันวันลู่เฉินเอาแต่อยู่กับเฉินเฉินจือหราน พวกเขาทำงานด้วยกันมาตั้ง 7-8 ปี แกคิดว่าพวกเขาบริสุทธิ์ใจกันจริงๆน่ะเหรอ? ถ้าถึงตอนนั้นเธอคลอดลูกชายให้ลู่เฉิน สถานะของแกก็เทียบเธอไม่ได้ แม่ก็ร้อนใจแทนแก” หวังเสวี่ยฮัมเสียงหงุดหงิด

“แม่อย่าพูดไร้สาระน่า พวกเขาแค่ทำงานร่วมกัน ถ้าพวกเขาคิดอะไรก็คงเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว” หลินอี้จุนส่ายหน้า จริงๆแล้วใจเธอผ่อนคลายเล็กน้อย

หวังเสวี่ยยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆก็เห็นว่าลู่เฉินกับลู่ฉีฉีเดินเข้ามาด้วยกัน แม่ของเธอจึงรีบปิดปาก

ฉีฉีอายุ 17 ปีแล้ว รูปร่างสูงเพรียว เนื่องจากได้รับการถ่ายทอดยีนอันสมบูรณ์แบบของพ่อแม่ เธอจึงเรียกได้ว่าเป็นเด็กสาวที่สวยที่สุดในยานอวกาศซี-หวั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้ลู่เฉินปลื้มใจก็คือแม้ว่าฉีฉีจะอายุเพียง 17 ปี แต่เธอได้กลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุดในสถาบันวิทยาศาสตร์

สองปีที่ผ่านมาได้เผยแพร่ทฤษฎีการอภิปรายมากกว่าสิบเรื่องซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมาก

“กลับมาแล้วเหรอ” หลินอี้จุนมองไปทางลู่เฉิน

“แม่คะ พ่อบอกว่าพรุ่งนี้จะพาเราไปชายหาด ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนูคือการได้เห็นทะเล” ฉีฉีพูด

“อืม พวกหนูไปกันเถอะ พรุ่งนี้แม่ค่อนข้างยุ่ง” หลินอี้จุนพยักหน้า เธอกับเฉินกวางซิงและคนอื่นๆกำลังจัดเตรียมสหพันธ์ธุรกิจจึงมีเวลาพักผ่อนน้อยมาก

“พรุ่งนี้วันหยุด พ่อสั่งให้พนักงานทุกคนหยุดห้าวัน แม่ไม่รู้เหรอ?” ฉีฉีพูด

หลินอี้จุนมองไปทางลู่เฉิน ลู่เฉินพยักหน้า “ใช่ มนุษย์อย่างพวกเราไม่ได้พักผ่อนมา 7-8 ปีแล้วก็ควรจะพักเสียหน่อย เย็นนี้ข่าวทางทีวีจะประกาศออกไป”

“เอาล่ะ งั้นก็พักผ่อน” หลินอี้จุนยิ้มเล็กน้อย

“ฉีฉี โทรศัพท์หาคุณปู่กับคุณทวดให้พวกเขามาทานอาหารด้วยกันสิ” ลู่เฉินนั่งบนโซฟาและพูดกับฉีฉี

หลายปีมานี้ทุกคนต่างก็ยุ่งกันมาก นอกจากวันสิ้นปีแล้ว น้อยมากที่ครอบครัวจะมารวมตัวกันในเวลาปกติ

เป็นเวลาพอดีที่ต่อไปจะได้หยุดจึงได้มารวมตัวกัน

“โอเค” ฉีฉีพูดในฐานะผู้ติดต่อ

ถือโอกาสตอนที่หลินอี้จุนและหวังเสวี่ยไปทำอาหาร พอลู่เฉินคิดได้สักพักก็ติดต่อกับตู้เฟยและคนอื่นๆ

เขาวางแผนนัดเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนไปร่วมทำกิจกรรมริมชายหาดด้วยกัน

ครอบครัวสามคนออกจากบ้าน ด้านนอกประตูยังมีทหารองครักษ์สองคนยืนรักษาการณ์อยู่

เมื่อพวกเขาเห็นลู่เฉินและครอบครัวก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆสักพัก

เนื่องจากลู่เฉินไม่ได้สวมชุดลำลองมา 7-8 ปีแล้ว

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หนึ่งในนั้นก็หยิบgauss rifleขึ้นมา ในขณะที่อีกคนตอบสนองเร็วกว่าเล็กน้อยและคว้าตัวเขาไว้ “นั่นกัปตัน ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น!”

ฉีฉีหัวเราะ “พ่อ พ่อไม่ได้ใส่ชุดพักผ่อนแบบนี้มานานแล้ว พวกเขาจำพ่อไม่ได้แน่ะ”

ลู่เฉินหันไปยิ้มกับทั้งสองคน “วันหยุดพักผ่อนเริ่มขึ้นในช่วงหัวค่ำของคืนที่ผ่านมา ทำไมพวกนายยังยืนเฝ้าอยู่ล่ะ?”

เขาตบไหล่ทั้งสองคน “ไปพักเถอะ หลายวันนี้ไปพักร้อนกันให้เต็มที่ ไม่ต้องมาป้องกันบ้านฉัน”

ทหารผิวดำที่ค่อนข้างบ้าบิ่นยิ้มอย่างเชื่องช้าและพึมพำ “ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขอให้เรายืนเฝ้าจนกว่าคุณจะตื่นในเช้าวันนี้ วันหยุดของเราจะไม่เริ่มจนถึงวันพรุ่งนี้ครับ”

ลู่เฉินพยักหน้าพร้อมกับยื่นมือออกไปจับไว้เพื่อไม่ให้พวกเขาทำความเคารพแบบทหารตามปกติ จากนั้นก็พูดว่า “ลำบากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พาครอบครัวและลูกๆไปว่ายน้ำที่ชายหาด กินอาหารทะเลแล้วนอนอาบแดดซักวันสิ ส่วนวันนี้ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน”

ทหารที่บ้าบิ่นกล่าวอย่างระมัดระวังทันที “ท่าน พวกท่านยุ่งมากมาตลอด ควรจะพักผ่อนมาตั้งนานแล้ว ควร ควร...”

ลู่เฉินยิ้มอีกครั้ง จากนั้นก็พาหลินอี้จุนและฉีฉีขึ้นรถ

รถคันนี้สร้างโดยคนอัจฉริยะเหล่านี้ซึ่งเป็นรถหรูของพร็อกซิมาคนครึ่งม้าBเพียงสิบคันเท่านั้น มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่กี่คนที่มี

คนขับรถยังคงเป็นหลินทง

ภรรยาและลูกของเขาก็มาด้วย

“ตรงไปชายหาด” ลู่เฉินพูด

“ครับ” หลินทงตอบและเริ่มสตาร์ทรถ

แม้ว่ายานพาหนะของคนแคระจะมีขนาดเล็กไปหน่อย แต่ถนนก็กว้างมาก