คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 503

บทที่ 503 ชีวิตที่มีความสุขที่หาได้ยาก

เนื่องจากลู่เฉินและคนอื่นๆไปชายหาดวันนี้ พวกทหารองครักษ์ต่างไปคุ้มกันที่ชายหาดล่วงหน้าแล้ว

ตู้เฟยและเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆต่างก็มาถึงชายหาดก่อนครอบครัวลู่เฉิน

เมื่อครอบครัวของลู่เฉินมาถึง ทุกคนก็เตรียมบาร์บีคิวพร้อมที่จะทำบาร์บีคิวริมชายหาด

และเพื่อที่จะชมพระอาทิตย์ขึ้นหลังจากที่ห่างหายไปนาน ทุกคนก็มากันแต่เช้า

ดวงอาทิตย์สีแดงอมส้มขึ้นจากใต้ระดับน้ำทะเลอย่างช้าๆ ในเวลานี้ยังสามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ได้ด้วยตาเปล่า แต่เป็นลูกไฟสีแดงอมส้มขนาดใหญ่ที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำซึ่งเป็นบริเวณรอยต่อของทะเลและท้องฟ้า

ราวกับว่าพอลูกไฟดวงนี้ปรากฏขึ้นในทะเล ผิวน้ำทะเลก็ถูกย้อมเป็นสีแดงทั้งผืน

หลังจากพระอาทิตย์ลอยเหนือพื้นดินหมดทั้งดวง ผู้คนนับพันบริเวณชายหาดต่างก็สูดหายใจกันอย่างพร้อมเพรียง

เนื่องจากคนส่งเสียงมากเกินไปในเวลาเดียวกัน จึงทำให้ทุกคนรอบข้างได้ยินเสียงจอแจ สักพักทุกคนต่างก็ยิ้มบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ผ่อนคลายและเจตนาดี

ใช่แล้ว นี่คือเช้าวันแรกของวันพักร้อนห้าวัน เจ้าหน้าที่ระดับสูงมากกว่าสองในสามของยานอวกาศซี-หวั้งล้วนมาชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด

พวกเขาล้วนได้รับคำเชิญจากลู่เฉินเมื่อคืนที่ผ่านมา

วันรุ่งขึ้นพวกเขาจึงมาอยู่ด้วยกันบนชายหาด

อีกสี่วันที่เหลือเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ พวกเขาก็ไปเที่ยวกันเอง

บรรดาเจ้าหน้าที่ระดับสูงต่างพาครอบครัวตัวเองมาด้วย

มีทั้งคนแก่และเด็ก ชายหญิง และยังมีบางคู่ที่เพิ่งแต่งงานหรือคู่รักกำลังนอนกอดกันและนั่งอยู่บนชายหาดที่แห้งแล้งเพื่อคอยชมทิวทัศน์พระอาทิตย์ขึ้นจนจบ

เมื่อเห็นภาพครอบครัวของลู่เฉินที่มีความสุข เฉินเฉินจือหรานที่เพิ่งปลดปล่อยอารมณ์ก็เศร้าเล็กน้อย

“เฉินจือหราน เดี๋ยวกินอาหารเช้าเสร็จเราไปเล่นเซิร์ฟกันไหม?” หลันหลิงถือแก้วนมมานั่งลงข้างๆเฉินเฉินจือหราน

หลันหลิงได้กลายมาเป็นนายทหารผู้ช่วยหน่วยรบพิเศษจึงมีความแข็งแกร่งมาก

ในสงครามบุกรุกครั้งนี้ หน่วยรบพิเศษที่เธอเป็นผู้นำได้เอาชนะหัวหน้านายพลของฝ่ายศัตรูในค่ายศัตรูมาแล้วหลายครั้งและยังเป็นหนึ่งในวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ทำให้คนแคระยอมจำนน

แต่น่าเสียดาย แม้ว่าเธอจะได้รับรางวัลเกียรติยศอย่างหาที่เปรียบมิได้

แต่เธอก็เหมือนกับเฉินเฉินจือหรานที่โดดเดี่ยวมาตลอดหลายปี

“ดีเลย ฉันไม่ได้เล่นเซิร์ฟมาสิบปีแล้ว” เฉินเฉินจือหรานยิ้ม

หลังจากที่ออกจากโลก อย่าว่าแต่เล่นเซิร์ฟเลย มนุษย์ยังไม่เคยมีใครเห็นท้องทะเลเลยด้วยซ้ำ

บนดาวอังคาร แม้ว่าจะมีคนลงไปเพียงไม่กี่คน แต่ไฟหยดบนดาวอังคารกลับไม่มีแม้แต่ลูกเดียว

บนไททันมีแม่น้ำและทะเลสาบ

แต่ทั้งหมดเป็นก๊าซมีเทนเหลว

หลังจากนั้นก็เป็นการเดินทางที่เงียบเหงาเป็นเวลาหลายปี

เมื่อก้าวลงสู่ทะเลอีกครั้งทุกคนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ท้ายที่สุดมนุษย์ก็แยกจากพื้นดินไม่ได้

แยกจากดาวเคราะห์คล้ายโลกไม่ได้