คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 504

บทที่ 504 วันสุดท้ายของการสถาปนาประเทศ

“ได้เลย” ลู่เฉินยิ้ม

เขาให้ตู้เฟยนั่งลงและฉีกเปลือกผลไม้นมใส่ปากตัวเอง

“ผลไม้นมชนิดนี้น่าทึ่งมาก เป็นพวกผลไม้อบแห้งแต่เนื้อของมันกลับอุดมไปด้วยไขมันพืชและเนื้อเหลว ปัจจุบันพบเฉพาะในป่าสนทางตอนเหนือเท่านั้น ผลผลิตน้อยมาก ก่อนปลูกเทียมขนาดใหญ่ คาดว่าทุกเดือนฉันคงมีพอที่จะกินประมาณสิบเม็ดได้”

“มาๆ วันนี้พวกนายก็มาลองชิมดู”

ลู่เฉินโบกมือให้เซ่เว่ยเหาและคนอื่นๆที่ยังคงยืนอยู่มารับผลไม้นมไปชิม

“ผมเคยกินดูแล้วก็น่าทึ่งจริงๆด้วย น่าเสียดายที่มีน้อยเกินไป” เซ่เว่ยเหายิ้ม

“เจ้าพวกนี้นี่ พวกนายเป็นนักกิน ของอร่อยๆอย่างนี้ก็ไม่ยอมส่งให้ฉันกินสักสองสามลูก” ลู่เฉินพูด

“ก็เพิ่งได้กินเมื่อกี้นี้ นายคิดว่าพวกเราไปกินตอนไหนกัน” ตู้เฟยพูด

“ช่างเถอะ ถือว่าฉันพลาดเอง” ลู่เฉินพูดขณะที่เขากินอาหารเช้า

หลังจากรับประทานอาหารเช้าที่แสนเรียบง่ายแต่อิ่มอร่อยแล้ว ตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงออกไปข้างนอก อุณหภูมิภายนอกอยู่ที่ประมาณ 32 องศาซึ่งไม่ร้อนเกินไป

สำหรับชายหาดเขตอบอุ่น อุณหภูมิเช่นนี้สามารถอธิบายได้ว่ากำลังพอดี แสงอาทิตย์ไม่ได้ส่องกระทบร่างกาย แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยน

เอ๊ะ แต่นี่มันก็ถูก เพราะดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่ได้รับผลกระทบจากมลพิษที่มากมายของยุคปัจจุบันเท่ากับชั้นบรรยากาศของโลกและชั้นโอโซนก็ยังไม่ถูกทำลาย

ดังนั้นแสงอาทิตย์ของดาวเคราะห์ดวงนี้จึงไม่เป็น “พิษ”เท่ากับบนโลก แค่เพียงต้องมีมาตรการป้องกันสักเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้ผิวไหม้หรือเป็นมะเร็งผิวหนัง

ลู่เฉินและคนอื่นๆกลับมาที่ชายหาดอีกครั้ง

จากนั้นหลินอี้จุน ภรรยาตู้เฟย และภรรยาของเซ่เว่ยเหารวมถึงภรรยาคนอื่นๆก็อยู่ที่นี่ ไม่ได้ออกไปเล่นน้ำทะเลกับพวกลู่เฉินด้วย

พวกเธอเตรียมผ้าขนหนูและผ้าชายหาดมาไม่กี่ผืนเพื่อทำที่นอนบนชายหาดแห้ง ไปเล่นฟองทะเลแล้วกับมานอนอาบแดดตรงที่นอน

ลู่เฉินและคนอื่นๆพาฉีฉีออกทะเลไปจับปลา

ทุกคนกำลังจะกลับมาในเช้าวันพรุ่งนี้

แน่นอนว่ามีกองทัพอากาศคุ้มกันตลอดการเดินทางและยังมีโดรนอีกหลายตัวที่บินไปทั่วโลกเพื่อสำรวจสถานการณ์ของประเทศคนแคระในอีกสี่ทวีป

ตราบใดที่มีการเคลื่อนไหวก็จะถูกค้นพบในทันที

แน่นอนว่าอีกสี่ทวีปยังไม่ได้สร้างการสื่อสารที่สมบูรณ์ขึ้นมาใหม่ ดาวเทียมสื่อสารของพวกเขาล้วนถูกยิงไปแล้วหลายตัว พวกเขาจึงไม่รู้กำหนดการของพวกลู่เฉิน

ระหว่างการเดินทางลู่ฉีฉีบอกว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน

ไม่ว่าจะเป็นบนโลกหรือที่แห่งนี้ เธอได้เห็นทะเลเป็นครั้งแรกและยังเป็นครั้งแรกที่ได้นั่งเรืออีกด้วย

แม้ว่าเธอจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว แต่ในเวลานี้เธอเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังอยู่บนดาดฟ้าที่มีชีวิตชีวา

“มีความสุขไหม?” ลู่เฉินสวมแว่นกันแดด เอามือวางบนท้ายทอย ขณะที่เพลิดเพลินกับความสบายอกสบายใจที่ไม่ได้มีมานานก็หันไปถามลูกสาวที่อยู่ในอาการตื่นเต้น

“มีความสุขค่ะ ตอนแรกเมาเรือนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว ต่อไปหนูจะมาเที่ยวทะเลบ่อยๆ” ฉีฉียิ้ม

“ได้สิ แต่ถ้าจะมาก็ให้อาซู๋มากับหนูด้วย” ลู่เฉินพูด

“อืม” ฉีฉีพยักหน้า เสี่ยวจิงเป็นบอดี้การ์ดให้เธอมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงเชื่อใจเสี่ยวจิงมาก

“ฉีฉี ไปเล่นที่ชายหาดเถอะ พวกเรากับพ่อของหนูมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย ”

ขณะนี้ตู้เฟยและคนอื่นๆไม่กี่คนมาข้างๆลู่เฉิน