คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 506

บทที่ 506 รัชสมัย “ซิน”

พิธีก่อตั้งประเทศจัดขึ้นในวันต่อมา ตั้งรัชสมัยว่า “ซิน”

ทำนองว่าเป็นประเทศใหม่ของมนุษย์โลก

เมืองหลวงเปลี่ยนชื่อเป็น “ซินตู” เมืองหลวงของประเทศซิน

ความเป็นธรรมชาติของทั่วทั้งพิธีก่อตั้งอยู่ที่ขบวนพาเหรดของฝูงบินทหารแห่งดวงดาวเก้า ฝูงบินทหารการกลาโหรวมถึงฝูงบินรถถังแมงมุมที่ตามมาทีหลัง

ฝูงบินเครื่องบินรบอวกาศ Type 00ที่อยู่บนฟ้า ยังมีปราการปราสาทสุดท้ายที่โผล่เข้ามา

ทั้งหมดนี่มันสะท้านใจทุกคนมาก ทำให้ประชาชนมากมายที่จนถึงวันนี้ถึงได้รู้ว่า เทคโนโลยีของมนุษย์ได้พัฒนามาจนถึงระดับที่น่ากลัวขนาดนี้แล้ว

นี่เป็นมนุษย์ที่ระดับความคิดยังหยุดอยู่ในช่วงการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สาม นี่เป็นระดับเทคโนโลยีที่พวกเขาไม่อาจจินตนาการถึงได้เลย

โดยเฉพาะพวกคนแคระกว่าแสนคนในซินตูที่มาห้อมล้อม ยิ่งทำพวกเขาจิตใจสะเทือนเยือกในอกถึงขีดสุด

เวลานี้ พวกเขาถึงพึ่งเข้าใจถึงช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขาคนแคระกับมนุษย์

สำหรับความพ่ายแพ้ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่รู้สึกติดค้างในใจอีกแล้ว

เพราะความแตกต่างทางด้านฝีมือมันมากเกินไปจริงๆ

นี่เป็นความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ของอารยธรรมระดับสองกับอารยธรรมระดับหนึ่ง

นี่เป็นช่องว่างราวฟ้ากับเหวของการปฏิวัติอุตสาหกรรมสี่ครั้งกับสามครั้ง

มีอีกหลายสิบประเทศของประเทศคนแคระยื่นคำร้องขอมาชมงาน ลู่เฉินตอบรับทั้งหมด

และถือโอกาสนี้แสดงศักยภาพต่อหน้าพวกคนแคระด้วย

พอมนุษย์ได้จัดกิจกรรมสร้างประเทศถ่ายทอดสดกลับไปยังประเทศของพวกเขา ทั่วทั้งดวงดาวก็ตกอยู่ในอาการตะลึงและสะเทือนใจ

ความสามารถที่แท้จริงของมนุษย์เพียงพอที่จะทำลายคนแคระทั้งหมด

แต่ในที่สุดแล้วมนุษย์ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น

กลับเลือกที่จะร่วมกันพัฒนาดาวดวงนี้กับพวกเขาคนแคระ

สำหรับเรื่องนี้ คนแคระมากมายแอบรู้สึกดีใจ โชคดีที่ไม่ได้เจอเผ่าพันธุ์ที่โหดร้ายไร้จิตใจ

“พวกเราผ่านความยากลำบากมามากมาย พวกเราที่จากโลกมา ไม่มีความหวังเกี่ยวกับอนาคตเลย แถมมนุษย์เรายังไม่สามารถออกจากดาวแม่ได้อีกด้วย

แต่ในตอนที่จำเป็นต้องออกจากดาวแม่ ทั่วทั้งจักรวาลอันตรายมากเกินไปสำหรับมนุษย์เรา อันตรายจนสามารถทำลายล้างเผ่าพันธุ์เราได้เลย

ความยากลำบากตลอดทางนี่ เราเคยหมดหวังหมดหนทางเดิน!

และยังได้เสียสละวีรบุรุษไปมากมาย!

พวกเรากัดฟันทนต่อสู้มาจนถึงตอนนี้!

พวกเราได้มายืนบนโลกดวงใหม่นี้! พวกเรามองเห็นอนาคตแล้ว!”

นี่เป็นคำพูดที่ลู่เฉินพูดกับมนุษย์ที่มายืนออกันหน้าปะรำพิธี

สถานการณ์ดูตึงเครียดมาก ทุกคนฟังกันเงียบๆ ให้ความสนใจและครุ่นคิด

บางทีคนรุ่นใหม่บนยานอวกาศซี-หวั้งและเด็กที่พึ่งเกิดบนกระสวยอวกาศอายุแค่ไม่กี่ขวบอาจจะไม่รู้สึก แต่วัยหนุ่มสาวทุกคนกลับมีความรู้สึกร่วมกันได้ดี

พวกเขารู้ว่าทั้งหมดที่มีในตอนนี้ได้มาไม่ง่ายนัก ดังนั้นเลยยิ่งทะนุถนอมมันมากยิ่งขึ้น

พวกเขาสามารถมีชีวิตรอดมาจนถึงวันนี้ จากสิ้นหวังกลายเป็นเต็มไปด้วยความหวัง

มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

“ดังนั้น พวกเราโห่ร้องเถอะ พวกเราจดจำไว้เถอะ! ผมประกาศ...”

“....ผมประกาศ ประเทศของเราสร้างเสร็จแล้ว รัชสมัย “ซิน”!”