คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 509

บทที่ 509 เศร้าและโกรธ

เศษดาวเคราะห์นิวตรอน...

นี่เป็นคำศัพท์ที่มนุษย์ทั้งหมดไม่คุ้นเคย แต่ถ้าเป็นคนที่มีความรู้ทางวิทยาศาสตร์ จะรู้ว่ามันคืออะไร และรู้ถึงความน่ากลัวของมันด้วย!

ต่อให้มันมีขนาดใหญ่แค่กำปั้น ขอเพียงมันเข้าสู่ระบบดาวฤกษ์จริงๆ ระบบดาวฤกษ์ก็จะถูกทำลายลงในที่สุด

นี่เป็นการฆ่าล้างดาวฤกษ์ที่น่ากลัวรองจากหลุมดำเท่านั้นเอง!

วินาทีนี้ รวมถึงลู่เฉินด้วย ทุกคนต่างสีหน้าซีดเผือด

ตอนอยู่บนยานอวกาศซี-หวั้ง พวกนักดาราศาสตร์ก็พากันวิเคราะห์ถึงทฤษฎีการคงอยู่ของเศษดาวเคราะห์นิวตรอน รวมถึงวิธีการรับมือด้วย

นักวิทยาศาสตร์แบบนี้อย่างน้อยมีหลายร้อย แต่ที่จะวิเคราะห์จนเจอบทสรุปมีน้อยจนน่าสงสาร เพราะตัวดาวนิวตรอนเอง ยังเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นแค่การวิเคราะห์ทางทฤษฎีเท่านั้นเอง

ดาวนิวตรอนที่ว่า คือดาวฤกษ์ชนิดหนึ่งที่มีลักษณะใหญ่กว่าดวงอาทิตย์มากนัก

สารธาตุแสงที่มีส่วนประกอบเป็นไฮโดรเจนและอื่นๆรวมตัวกันแน่น ก่อตัวเป็นสสารประกอบหนักอาทิ คาร์บอน โลหะเป็นต้น ซึ่งมวลของสสารธาตุหนักเหล่านี้มีมากเกินไป

นั่นน่ะเป็นจำนวนสสารทั้งหมดที่มากกว่าโลกไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า

มันเกิดการยุบตัวตามแรงโน้เมถ่วงของมันเอง มันจะยุบตัวลงจนเหลือขนาดเท่ากับสสารนิวเคลีย สสารที่มีขนาดเท่าเมล็ดงานี้สามารถคำนวณน้ำหนักออกมาได้หลายหมื่นตัน

ระดับการยุบตัวชนิดนี้ มันยังไม่ถึงระดับโอเวอร์ชนิดที่ทำลายล้างตัวเองไปด้วย การทำลายดาวฤกษ์แบบนี้เรียกว่าดาวเคราะห์นิวตรอน

ดาวเคราะห์นิวตรอนเป็นสสารที่มีความลับสูงมากแบบนี้

นอกจากหลุมดำที่อาจจะมีอยู่หรือไม่มีอยู่ในจักรวาลก็ได้ สสารที่มีลักษณะใหญ่ที่สุดก็คือดาวเคราะห์นิวตรอนนี่แหละ

และความแข็งแกร่งของมันมากจนยากที่จะคาดคิดได้ เอาไปเทียบกับเพชร ก็เหมือนเอาละอองทองคำไปเปรียบกับอากาศน่ะแหละ มันไม่ใช่อะไรที่อยู่ในระดับเดียวกันเลย

และด้วยมวลสสารที่หนาแน่นที่สุดในจักรวาลชนิดนี้ ยังมีความแข็งมากที่สุดด้วย แล้วนี่ดันเกิดเศษซากขึ้นมา? เป็นไปได้ยังไง!

ต่อให้นักวิยาศาสตร์จะวิเคราะห์ประมาณค่าน้ำหนักและขนาดผ่านวิธีการมากมาย ก็ทำได้แค่รู้ว่ามันเป็นสสารดาวนิวตรอนในตำนาน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเนี่ย!

ก่อนอื่นอย่าพึ่งพูดถึงว่าจะมีเทคโนโลยีที่สามารถทำลายดาวเคราะห์นิวตรอนได้ไหม

เอาแค่ความรู้วิทยาศาสตร์ชนิดหนึ่ง ที่ว่าดาวนิวตรอนก็คือดาวนิวตรอน เหตุผลก็เพราะมวลสสารขนาดใหญ่จนทำลายแกนกลางของมันเอง

ทำให้แกนกลางที่ใหญ่สลายจนเหลือขนาดแค่เมล็ด และระหว่างเมล็ดไม่มีช่องว่างระหว่างกันเลยด้วยซ้ำ

ถ้าทำลายดาวนิวตรอนเป็นผุยผงเพื่อดึงซากออกมา งั้นผลก็คือ ระหว่างที่ดึงซาก มวลสสารของดาวนิวตรอนจะขยายตัวทันที

เพราะด้านในสสารมีแรงดึงดูดระหว่างกันอยู่ ไม่เพียงมีแรงดึงดูด ยังมีแรงผลีก และเมื่อสสารเข้ามาใกล้ แรงผลักจะขึ้นมามีอำนาจเหนือกว่า

ถ้าจะให้เปรียบเทียบให้เห็นภาพ คือ แม่เหล็กขั้วเดียวกันนั่นแหละ ยิ่งเข้าใกล้ แรงผลักก็ยิ่งมาก

ถ้าอยากจะให้มันหดตัวอยู่ด้วยกัน ต้องมีแรงภายนอกขนาดมหาศาลมาใช้ถึงจะได้

และเศษดาวนิวตรอนถ้าออกจากแรงดึงดูดอันยิ่งใหญ่จนคาดไม่ถึงของตัวมันเองแล้ว สสารนั้นจะขยายตัวในพริบตา จนไม่เหลือซากเดิมของดาวนิวตรอนอีกเลย

พูดอีกอย่างก็คือ การคงอยู่ของดาวนิวตรอนเป็นการท้าทายความรู้โดยปกติทั้งสองข้อของวิทยาศาสตร์ของมนุษย์ หนึ่งคือ สสารดาวนิวตรอนจะตัดออกได้ยังไง? ระเบิดแกน? ระเบิดแสง? อย่าล้อเล่นน่า!

สองคือเศษดาวนิวตรอนจะรักษาสภาพรูปร่างของมันได้ยังไง? ไม่ทำให้สสารที่โดนกดทับอยู่ด้านในกลับสู่ขนาดเดิม? ยาง？ยางพารายี่ห้อต่างดาว？？

เรื่องพวกนี้เป็นข้อกังขาและไม่เข้าใจที่นักวิทยาศาสตร์มีอยู่ในตอนนี้กับดาวนิวตรอน เหมือนกันกับ ด้วยเทคโนโลยีมนุษย์ในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีของการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สามเดิม หรือเทคโนโลยีของการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สี่ เรื่องที่ว่าดาวนิวตรอนจะเข้าโจมตีนี่ยังเป็นคำถามที่ไร้คำตอบอยู่!

ใช่ ไม่มีคำตอบเลยจริงๆ!

มนุษย์ไม่มีหนทางที่จะยับยั้งไม่ให้ดาวนิวตรอนเข้าโจมตีดาวฤกษ์ได้เลย!

พอลู่เฉินได้ยินการรายงานจากหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ เขาก็มีสีหน้าซีดเผือดทันที

หลังจากที่มนุษย์โดนบีบคั้นให้ออกจากโลก ก็เผชิญภันดาวอังคารก่อน จากนั้นก็ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมที่ไททัน ทำให้เทคโนโลยีของมนุษย์สามารถพัฒนาได้ยั่งยืนขึ้น

จากนั้นก็มาได้รับเทคโนโลยีของชนเผ่าหลันที่ปลายขอบระบบสุริยะ เลยทำให้เทคโนโลยีของมนุษย์ก้าวเข้าสู่การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สี่ จนได้เข้าสู่อารยธรรมจักรวาลระดับสอง

ถึงแม้ว่าสองปีมานี้จะดูเหมือนไร้คู่ต่อสู้ที่พร็อกซิมาคนครึ่งม้า แต่ระดับเทคโนโลยีของมนุษย์ก็หยุดชะงักลงอีกแล้ว

เทคโนโลยีหลายแขนงเดินมาถึงขอบปริ่ม ยังหาทางบรรลุไม่ได้สักที

แล้วตอนนี้พวกเขาก็ได้รับข่าวร้ายเรื่องเศษดาวนิวตรอนจะทำลายล้างดาวเคราะห์นี้

มันบังเอิญจริงๆหรอ?

ลู่เฉินนวดขมับเบาๆ ในใจเขาไม่ค่อยเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ

เพราะมันประจวบเหมาะมากเกินไป!

พวกติงต้าเฉิงข่มกลั้นความโกรธเศร้าลงไป คนหนี่งนั่งกระแทกลงบนโซฟาพลางถอนหายใจเสียงดังออกมา ในขณะเดียวกัน ก็หยิบเหล้าขาวมากรอกเข้าปากเหมือนดื่มน้ำเปล่า

ในใจลู่เฉินเองก็ทั้งปวดใจและโกรธมาก แต่เขามีสติมากกว่าพวกติงต้าเฉิง เลยพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้อย่าพึ่งเผยแพร่ออกไป คนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี พวกเราต้องอาศัยเวลาสามปีนี้ค่อยๆตรวจสอบว่ามันจริงไหม อีกอย่าง พวกเราจะใช้เวลาสามปีนี้จัดการรวบรวมทรัพยากรและวัตถุดิบต่างๆให้พรั่งพร้อมด้วย”

ทุกคนพยักหน้า พวกเขาเชื่อคำพูดของลู่เฉิน มันไม่ควรให้ใครรู้มากเกินไปจริงๆ

และไม่อาจให้เกิดเหตุจราจลได้

“คนอื่นคอยตรวจสอบต่อไป ติงต้าเฉิงไปห้องประชุมกับผมละกัน”

ลู่เฉินพูดพลางลุกขึ้น จากนั้นก็บอกเฉินจือหราน ให้เธอแจ้งที่ประชุมระดับสูง

ประชุมด่วน!